ดึกสงัด
ราตรีนั้นเสียงฝีเท้าม้าหลายตัวควบตะบึงใกล้เข้ามาที่หน้าค่าย ทหารสี่นายที่ยืนเฝ้ายามอยู่ที่ประตูค่ายต่างเขม้นมองพร้อมกระชับดาบในมือมั่น เตรียมตัวพร้อมทุกเมื่อหากมีสิ่งใดไม่ชอบมาพากล
“ ผู้ใดควบม้ามายามดึกเช่นนี้ ” หนึ่งในสี่หันมาปรึกษาเพื่อน
“ ข้าว่าม้าที่นำหน้าขบวนดูคุ้น ๆ นะ ” อีกคนกล่าวเมื่อเห็นขบวนม้าควบใกล้เข้ามา
“ ไม่คุ้นหรอก ใช่เลย ม้าของท่านรองแม่ทัพ ”
“ เฮ้ย ! ทำไมท่านรองแม่ทัพกลับมาเร็วเช่นนี้ เพิ่งออกลาดตระเวนแค่สองราตรีเท่านั้นเอง ” อีกคนกล่าวอย่างนึกสงสัยเพราะการออกลาดตระเวนทางไกลเช่นนี้ย่อมกินเวลาอย่างน้อยก็สามวัน
“ เจ้าอยากรู้ก็ถามท่านรองแม่ทัพดูสิ โน่นท่านมาถึงแล้ว ”
“ ใครจะกล้าถามวะ เจ้านี่ก็พูดไม่คิดเลย ” เจ้าคนขี้สงสัยบ่นอุบ ก่อนจะก้มคารวะให้ท่านรองแม่ทัพจ้าวซือถงที่ควบม้าเข้ามาถึงหน้าประตูค่ายพอดี
“ คารวะท่านรองแม่ทัพ ”
ทหารยามสี่นายกล่าวพร้อมกับค้อมศีร
