จากสาวนักฆ่า มาเป็นคุณหนูจวนแม่ทัพ

ตอนที่ 7 อาหารมื้อเเรกกับครอบครัว

“อืออออ” ร่างบอบบางในชุดนอนสีขาวสบายตัวเริ่มรู้สึกตัว บิดร่างกายไล่ความเมื่อยขบและอาการปวดร้าวที่ยังคงเหลือบ้างเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสวยกระพริบไล่ความง่วงงุน ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงที่หัวเตียง

เอี๊ยดดดด

“คุณหนู ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ มาล้างหน้าบ้วนปากแล้วเตรียมตัวไปรับสำรับเช้าที่โถงใหญ่เถิดเจ้าค่ะ” ชุนเฟินเดินยกอ่างน้ำเข้ามาในห้องนอนทันทีที่ได้ยินเสียงภายในห้อง

“ตอนนี้ยามอะไรแล้วหรือซุนเฟิน” เยว่กวางพูดด้วยเสียงงัวเงียก่อนจะล้างหน้าบ้วนปากตามที่สาวใช้คนสนิทบอก

“ตอนนี้ต้นยามเหม่า (05.00 – 06.59 น.) เจ้าค่ะ นายท่านกับฮูหยินดีใจมากเลยนะเจ้าคะที่คุณหนูสามารถไปรับสำรับเช้าพร้อมกันได้เสียที หลังจากที่คุณหนูป่วย คุณชายทั้งสามก็ดูซึมไปเลยเจ้าค่ะ” ชุนเฟินกล่าวด้วยความตื่นเต้น บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพอึมครึมมาหลายวันแล้วตั้งแต่คุณหนูล้มป่วย จนกระทั่งคุณหนูฟื้นขึ้นมาตอนนี้ทุกคนในจวนต่างมีสีหน้าแจ่มใสขึ้นมาก

‘อ่า จริงสิ บ้านนี้มี กฎเหล็ก ของท่านแม่อยู่ด้วยนี่นะ หนึ่งในนั้นคือคนที่อยู่ในบ้านต้องรับสำรับพร้อมกันทุกมื้อ หากใครไม่สะดวกต้องส่งคนมาแจ้งทุกครั้ง ท่านแม่บอกว่า เพื่อให้ทุกคนได้ใช้เวลาร่วมกันเสมอ ดังนั้นมื้อเช้าและมื้อเย็นจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าตลอด ส่วนมื้อเที่ยงก็จะมีนางและท่านแม่ที่กินด้วยกันประจำ ยกเว้นพี่รองและพี่สามที่จะมาทานด้วยเมื่อว่างเว้นจากงาน…..อืม จากความทรงจำที่นึกออก ดูเหมือนท่านปู่และท่านย่าจะขอไปใช้ชีวิตบั้นปลายกันอย่างสงบที่บ้านพักต่างเมืองที่ท่านพ่อซื้อไว้ให้สินะ’ เยว่กวางคิดขณะที่ปล่อยให้สาวใช้แต่งตัวให้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินทางไปยังห้องโถงใหญ่

เรือนของเยว่กวางนั้นอยู่ทางปีกตะวันออกถัดจากเรือนพักของท่านพ่อและท่านแม่ มีเรือนของพี่สามขนาบอยู่อีกด้าน เรียกได้ว่าถ้าเธอเดินออกจากเรือนมาต้องมีคนพบเห็นแน่นอน ตามทางเชื่อมต่อระหว่างเรือนนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ที่ได้รับการดูแลอย่างดี แข่งกันออกดอกชูช่อสวยพร้อมส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไปทั่วบริเวณจวน ทำให้เช้าๆ เช่นนี้เยว่กวางรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก

“เยว่เยว่~ น้องกำลังจะไปรับสำรับเช้าสินะ” ซ่งเยว่เล่อเดินมาทักน้องสาว

“เจ้าค่ะพี่สาม” เยว่กวางรับคำ ก่อนจะก้มหน้าเล็กน้อยเมื่อพี่ชายเข้ามาเดินเคียงข้าง

“เป็นอะไรไปเล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น” คนเป็นพี่ชายอดถามขึ้นมาไม่ได้ เมื่อเห็นน้องสาวของตนเอาแต่ก้มหน้างุดด้วยสีหน้าเศร้า

“เอ่อ น้องแค่ไม่รู้จะทำตัวเช่นไรเจ้าค่ะ” เสียงหวานละมุนเอ่ยแผ่วเบาราวกับยุงบิน ใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อยด้วยความเขินอาย

“เจ้าก็แค่เป็นเจ้าก็พอแล้ว ไม่ต้องคิดสิ่งใดให้มากความหรอก ไม่ว่ายังไงตอนนี้เจ้าก็คือน้องสาวของพวกพี่ คือบุตรคนเล็กของตระกูลซ่ง คือบุตรีเพียงหนึ่งเดียวของท่านพ่อและท่านแม่ ดังนั้นอย่าได้กังวลใจไปเลย” ซ่งเยว่เล่อกระซิบปลอบน้องสาว ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู เรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากคนโดนปลอบได้เป็นอย่างดี พี่ชายของเธอใจดีที่สุดเลย ก่อนจะได้คุยอะไรกันมากกว่านี้ทั้งสองก็เดินมาถึงโถงใหญ่แล้ว

ห้องโถงจวนแม่ทัพใหญ่

“คาราวะท่านพ่อ ท่านแม่ เจ้าค่ะ/ขอรับ”

เมื่อเยว่กวางและซ่งเยว่เล่อเดินเข้ามาในห้องโถงก็เอ่ยทักบิดาและมารดาเป็นอันดับแรก ก่อนเยว่กวางจะกวาดสายตาสำรวจไปรอบๆ ภายในห้องนี้ช่างตกแต่งได้ดูสะอาดตา สมบัติล้ำค่าที่นำมาวางประดับไม่มากไปหรือน้อยไป ไม่ได้ดูโอ้อวดและก็ไม่ได้ดูด้อยค่าเช่นกัน เรียกได้ว่าการตกแต่งห้องนี้ให้ความรู้สึกถึงนิสัยใจคอเจ้าบ้านได้เป็นอย่างดี เหมาะสมแล้วที่จะใช้ห้องนี้รับแขกที่มาเยี่ยมเยือนด้วย หัวโต๊ะมีท่านแม่ทัพใหญ่นั่งประจำที่อยู่ ด้านซ้ายรองลงมาคือฮูหยินซ่ง ด้านขวาคือบุตรชายคนโตและคนรองนั่งถัดกัน จากความทรงจำที่นั่งของเธอคือข้างๆ ท่านแม่ ส่วนของพี่สามนั้นนั่งถัดจากพี่รองอีกที เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ค่อยๆ เดินไปนั่งที่ของเธอทันทีท่ามกลางสายตาอ่อนโยนของคนในบ้าน

“เอาล่ะ ในเมื่อมากันพร้อมแล้วก็จัดโต๊ะได้เลย” หลินซูฉีเอ่ยขึ้นสั่งการสาวใช้เมื่อเห็นว่ามากับครบแล้ว อาหารหน้าตาน่าทานหลายอย่างถูกลำเลียงขึ้นโต๊ะ จานผัด 9 อย่าง น้ำแกง 1 อย่าง วางเรียงเต็มไปหมดจนเยว่กวางตาโต ปกติชีวิตก่อนของเธออาหารที่กินส่วนมากจะเน้นความสะดวก เช่น ประเภทฟาสต์ฟู้ดต่างๆ ไม่เคยทานอาหารร่วมโต๊ะเช่นนี้ ซ่งหนิงเฉิงที่เห็นอาการของบุตรสาวก็แย้มยิ้ม ท่าทางตื่นเต้นแต่พยายามเก็บอาการนั่นดูน่ารักเหมือนกระต่ายน้อยที่ระวังภัยตลอดเวลาจริงๆ

“พ่อให้แม่ครัวเตรียมของโปรดเจ้าไว้หลายอย่างเลยนะเยว่เยว่ แต่เพราะในตอนนี้เจ้าเพิ่ง ‘หายป่วย’ พ่อก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าจะยังมีความชอบเช่นเดิมหรือเปล่า ดังนั้นถ้าเจ้าชอบหรือไม่ชอบอะไร เจ้าต้องคอยบอกพ่อรู้รึไม่” ซ่งหนิงเฉิงเอ่ยบอกบุตรสาวของตนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมความนัยของประโยคที่บ่งบอกว่าเรื่องของเยว่กวางไม่สามารถพูดที่นี่ได้…แม้จะเป็นเรือนหลักของบ้านก็ตาม เยว่กวางที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยตอบบิดาไปว่า

“แม้ลูกจะเพิ่ง ‘หายป่วย’ แต่ความชอบของลูกยังคง ‘ไม่เปลี่ยน’ เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านพ่อมากเลยนะเจ้าคะ” เยว่กวางส่งยิ้มน้อยๆ ให้ท่านพ่อของเธอเพื่อยืนยันสิ่งที่เธอพูด เพราะทั้งความทรงจำและความรู้สึกของร่างนี้ได้ฝังอยู่ในหัวของเธอ ทำให้บางทีเธอก็ยังสบสนกับความชอบและพฤติกรรมทั้งหลายอยู่บ้าง แต่เมื่อพี่สามบอกให้เธอเป็นตัวของตัวเอง เธอก็จะสลัดความคิดวุ่นวายทั้งหมด แล้วแค่ทำตามความรู้สึกของเธอก็พอ

“เช่นนั้นก็ดียิ่ง มาเริ่มทานกันเถิดเจ้าค่ะท่านพี่ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียก่อน” หลินซูฉีเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มหวานให้กับบุตรสาว ก่อนจะหันไปบอกสามี ซ่งหนิงเฉิงพยักหน้ารับก่อนจะจับตะเกียบขึ้น แล้วคีบอาหารใส่ถ้วยของภรรยา อาหารคำแรกตนจะคีบให้ภรรยาเสมอตั้งแต่เริ่มแต่งงานจนผ่านไป 20 ปีก็ยังคงทำเช่นเดิม บรรดาบุตรชายหญิงที่เห็นภาพนั้นก็พากันยิ้ม ก่อนจะเริ่มลงมือตาม

บรรยากาศระหว่างมื้ออาหารผ่านไปด้วยความราบรื่น พี่ชายทั้งสามต่างช่วย…หรือควรเรียกว่าแย่งชิงกันคีบอาหารให้เธอดีล่ะ เยว่กวางได้แต่ยิ้มขำกับพี่ๆ ของเธอ ครอบครัวของจวนแม่ทัพใหญ่ไม่ค่อยเคร่งครัดในกฎระเบียบมากนัก เพียงแต่คอยกำชับเสมอว่าถ้าอยู่ด้านนอกต้องระวังมารยาทให้ดี เพื่อไม่ให้ถูกตำหนิมาถึงจวนแม่ทัพใหญ่ได้

“คือ….หลังจากทานอาหารเสร็จ ข้ามีเรื่องสำคัญอยากจะหารือกับพวกท่านเจ้าค่ะ” เยว่กวางเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ามื้ออาหารใกล้สิ้นสุดลงแล้ว

“อืม ถ้าเช่นนั้นเราไปที่ห้องหนังสือของพ่อกันเถอะ” ซ่งหนิงเฉิงหันมาตอบบุตรสาว

“วันนี้ท่านพ่อกับพี่ใหญ่ไม่ต้องไปประชุมเช้ากับเหล่าขุนนางหรือขอรับ” ซ่งเยว่ส่างหันมาถามบิดาและพี่ชายของตน ไม่ใช่ว่าวันนี้เป็นวันทำงานของทั้งคู่หรอกหรือ

“ท่านพ่อกับพี่ทูลฝ่าบาทขอลาพักเป็นเวลา 7 วันในช่วงที่เยว่เยว่ป่วยน่ะ อีก 2-3 วันถึงจะกลับไปทำงาน” ซ่งเยว่จวนเอ่ยตอบ ดังนั้นทุกคนจึงลุกจากห้องโถงแล้วย้ายไปคุยกันต่อที่ห้องหนังสือ

ห้องหนังสือจวนแม่ทัพใหญ่

“เยว่เยว่มีสิ่งใดต้องการจะหารือหรือ” ท่านแม่ทัพใหญ่เปิดประเด็นทันทีที่ทุกคนนั่งกันพร้อมแล้ว เรียกให้สายตาของคนในห้องไปตกอยู่ที่ร่างบอบบางซึ่งนั่งทำหน้าครุ่นคิดอยู่

“ท่านพ่อ….ท่านทราบหรือไม่ว่า ในจวนของเรามีสายสืบจากด้านนอกอยู่ด้วยนะเจ้าคะ” เยว่กวางเอ่ยถามในสิ่งที่เธอสงสัยทำให้บรรยากาศในห้องดูอึมครึมขึ้นหลายส่วน

.......................................................................................