Kabanata 17
1066 Words
Luna
"Gutom ka na ba? Bangon na tayo, magluluto ako," pagyaya ko matapos ang matagal na katahimikan sa pagitan naming dalawa. Pareho pa kaming nakahiga sa kama. Nakaunan ulit ako sa kaniyang dibdib habang siya naman ay marahang hinahaplos ang aking buhok. Minsan pa ay nagiiwan ng marahang halik sa aking noo.
"Really, huh? You know how to cook?"
Tumango ako at itinulak ang sarili palayo sa kaniya. Umupo ako sa kama. "Oo naman, 'no? Sinanay naman ako kahit paano ng mga pinsan ko na magluto ng iba't ibang dishes. Madalas kasi nila akong iwan mag-isa sa bahay dati, kahit noong mga bata pa naman kami, kami lang din ang nagluluto para sa mga sarili namin," sabi ko.
I waited for his words but nothing came. Ang mariing titig lang sa aking mukha. It was like he's memorizing every edge of my face. Mula sa labi, pataas sa ilong hanggang sa mga mata.
"Natulala ka na diyan?" Nagtaas ako ng kilay at bahagya pang natawa. Tinampal ko ang kaniyang dibdib para maagaw muli ang atensiyon niya.
"You're beautiful. I'm such a lucky man," sabi niya.
"Bolero ka. Ano bang gusto mo? I don't have a penny." Tumawa ulit ako kahit na ang totoo ay naghaharumentado na ang puso ko.
Ang mga paru paru sa tiyan ko ay nagsasaya. Hindi na mapakali at parang gusto nang kumawala mula sa tiyan ko dahil sa sobrang likot. Mas lalo lang akong nagharumentado nang hulihin niya ang kamay ko at dalhin iyon sa tapat ng kaniyang labi. Just like what he did earlier, he placed soft kisses there.
"Hindi naman ako nambobola. Ang ganda mo nga talaga."
"Weh?"
Tumango siya. "Really." He said while starring straight into my eyes.
"Edi thank you! Guwapo mo rin naman. Suwerte rin ako sa'yo. Quits lang tayo." Ngumisi ako.
"I've never seen this side of you before. I mean the jolly one." Puna niya.
Nalukot naman ang mukha ko nang may maalala.
"Siyempre! Palagi ka kasing busy kaya wala kang oras sa akin. At saka... malay ko ba kung gusto mo talaga akong makita, e palagi ka ngang umiiwas sa akin. Minsan na nga lang tayo magkita sa bahay, may kasama ka pang iba..." Bumagsak ang mga balikat ko.
"I'm sorry." He sighed heavily.
Umiling ako at ngumiti. "Okay lang. Naiintindihan naman kita, e. Sorry ka nang sorry. Imbes na paulit ulit mo 'yong sabihin, bunawi ka na lang."
He then chuckled. "Okay okay. Let's get up then. Show me what you've got." May halong panghahamon sa kaniyang boses nang sabihin niya iyon.
Pinasingkit ko ang aking mga mata na para bang sinasabi ko sa pamamagitan ng aking mga mata na tinatanggap ko ang hamon niya.
After our talk earlier, mas naging komportable na ako sa kaniya. He haven't told me everything yet at ayoko rin namang pilitin siya. I tried to ask him, all right? At sinabi niyang uunti-untiin niya para mas lalo kong maintindihan.
Sa huli, nagdesisyon siyang chicken curry ang gusto niyang matikman sa luto ko. I wholeheartedly accepted his challenge.
"Anything I can do?" He asked while I was busy scanning the fridge for the ingridients.
May nakahanda nang chicken na naka-tow na sa sink. May potatoes and carrots na rin akong inilabas. I also saw celery. Kumuha ako ng ilang stalk para ipandagdag lang sa pampalasa.
Umiling ako para sa tanong niya. "Nothing. Just sit there and relax. Let me do the cooking. Kaya ko na 'to. Have some trust in me, 'kay?" I gave him a playful wink. Tumawa siya at umiling.
"You sure? I can help you even just with the onions," he traded but I gave him a glare. Telling him to just do what I have told him to do.
Itinaas niya ang magkabila niyang kamay as a sign of defeat. Ngumisi ako at sinimulan na ang pagluluto sa pamamagitan ng pagsuot ng apron.
I washed the chicken. Mabuti at na-slice naman na iyon kaya mas napadali ang trabaho ko. Inilaga ko muna iyon para lumambot ang chicken. It's easier that way. Isa pa, para rin matanggal iyong lansa ng manok.
Habang nakasalang ang chicken sa stove ay inabala ko naman ang sarili ko sa paghihiwa at paghahanda ng mga isasahog ko sa niluluto. While I was busy doing those things, nahagip ng peripheral vision ko ang pagtayo ni Nicolo.
Umiling ako at imbes na magtaas pa ng tingin sa kaniya ay nag-focus na lang ako sa ginagawa ko.
I really hate onions. Iyon ang nasa isip ko habang sumisinghot at naluluha dahil sa paghihiwa ko n'on. Ito talaga ang weakness ko sa kusina, e!
Pinahid ko ang gilid ng aking mga mata gamit ang aking braso. Ayos na sana nang mapasinghap ako dahil sa naramdamang pagpulupot ang kamay sa aking bewang mula sa likod. Nanindig din ang aking balahibo dahil sa mariing singhap sa aking leeg.
"Ang bango naman ng niluluto... pero mas mabango yung nagluluto," he whispered. Natigil ako sa ginagawa ko at madiin ang mga matang napapikit.
"W-Wala pa nga, e." Nanginig ang boses ko.
"Ang bango talaga..." sabi niya. He again sniffed on my neck.
"Nic..." daing ko hindi dahil hindi ko gusto. Kung hindi dahil baka bumigay na lang ako at talikuran na ang pagluluto.
"Yes?" He asked playfully.
"Lumayo k-ka muna... please?" I begged but a chuckle was only a reply I got. Mas lalo niya pa nga akong hinila palapit sa kaniya.
Natigil na talaga ako sa ginagawa ko. Hindi na rin naman ako makapag-concentrate dahil nakakahilo na ang ginagawa niya sa akin.
His other hand climb up on my underboob, gently massaging it. I greeted my teeth to stop myself from the gasps.
How can I cook if he's like this?!
"Parang gusto kong bawiin iyong taong kinasal tayo tapos walang honeymoon." Sabi niya.
Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko ngunit hindi iyon sapat para hindi makawala ang iilang halinghing, mas lalo pa noong mas tumaas pa ang kaniyang kamay. He is now touching my right boob.
He chuckled once again after placing three concecutive soft kisses on my neck.
"Yung ni...luluto ko, Nic..."
"Yes, Luna. I'll help you cook dahil mukhang nawala na ang focus mo. Baka makasunog ka pa. We'll eat together and then later... maybe I'll have you for dessert?" He said playfully and after that, his loud laugh roared all over the kitchen as my face heated and my eyes widened with shock.
- Writer
