TBS#3: The Billionaire's Wife (R-18)

Kabanata 12

Luna

"Sigurado ka ba na uuwi ka na? Saan ka tutuloy kung gan'on?" Magkasunod na tanong ni ate habang naglalagay ako ng mga damit sa maleta na dadalhin ko pabalik sa siyudad.

After the talk with Arthur yesterday, I have finally decided to go back to the city life to console my best friend. She was there for me a lot of ups and downs and I won't fail her now that she needs me.

I sighed heavily and stared at her blankly. Nakatayo siya habang nakahalukipkip sa paanan ng kama. Kanina pa niya ako pinagmamasdan dito.

"Kay Af muna ako tutuloy sa ngayon, ate. Kapag naayos na nila o kung maayos pa nila ng asawa niya ang problema nila... saka lang ako maghahanap ng ibang matutuluyan," sagot ko.

Marahas siyang bumuga mg malalim na hininga. She tsked and shook her head pagkatapos ay hinaplos ang foam sa paanan ng kama at maingat na umupo roon. Bahagyanh umuga ang kama dahil sa naging kilos niyanh iyon. Nagpatuloy ako sa paglalagay ng mga damit sa maleta.

"Hindi na ako magsasalita tungkol sa desisyon mong iyan. Alam kong kahit ano pa ang sabihin ko, desisyon mo pa rin ang susundin mo. Ang sa akin lang... ingatan mo 'yang puso mo. I know you are broken too. And saving someone while you're broken yourself is a heroic act. Hindi lahat kayang gawin iyon, Luna." She noted.

I felt a pang of pain on my chest. Her words make their way to the broken piece of my heart and it felt like a thousand needle are pressed on my heart. Parang labadang mahigpit na napipiga at nagdudulot iyon ng kirot.

Uminit ang gilid ng aking mata dahil sa nagbabadyang luha. Bumigat ang bawat buga ng hangin mula sa aking bibig. I swallowed the lump on my throat and just shook my head to make the pain go away.

"You're strong. I know you could save other people but please, just please... save yourself too. " Aniya bago ko naramdamang muling umuga ang kama dahil sa kaniyang pagtayo mula roon.

In the end, I found myself nodding my head at her words. I better keep that on mind. It'll help for sure. Hindi ko na nga lang alam sa sarili ko kung magiging masunurin ba ako para gawin ang lahat ng payo ni ate.

Nang maiwan ako ni ate ay doon lang kumawala ang mga hikbi ko. I let it all go with the hope that the pain will fade just easily. Nakatulog na lang ako sa sobrang pag-iyak. Ilang beses nang nangyari sa akin ito. To cry alone in the dark while consoling myself. But, even with all that, one question will always remain. When will I get used to it?

Kinabukasan, ihinatid na lang ako ng mga pinsan ko sa terminal ng bus patungong Manila. They bid their goodbyes and mine at them too. Arthur offered me a ride but I declined. I don't want to be a burden to him anymore. Isa pa, may mga problema siya at ayoko nang dumagdag. Hangga't kaya ko namang gawin nang mag-isa, gagawin ko. I just don't want the thought of being guilty for pestering other people with my problems in life.

Natulog lang ako halos buong biyahe. Kung nagigising naman ay nagiisip lang din. The bus had a stop over on a small restaurant with a mini grocery for thirty minutes so I took that time to eat and buy snacks that I'll eat for the entire trip.

Matapos ang mahabang oras ng biyahe ay nakarating muli ako sa Manila. Ibang iba talaga ang buhay rito. Kahit saan ka tumingin ay puro mga gusali ang nakikita, mga usok ng sasakyan at mga taong parang palaging may hinahabol.

I rode a taxi to get to Africa's house mula sa terminal na binabaan ko. Mahaba ang pila ng nga sasakyan kaya nang tumigil ang taxi ay inabala ko na lang ang sarili ko para ilabas ang aking cellphone na matagal ko rin hindi nagamit dahil sa kawalan ng signal sa probinsiya. I dialed Africa's number to call her. Ilang rings lang naman ay sumagot siya.

"Yes, Luna?" She sounded sad. Walang buhay at kahit hindi ko siya nakikita ng personal, alam kong mugto na naman ang mata nito sa kaiiyak.

"Can I sleep over there?" Maingat kong tanong kahit iyon naman na talaga ang balak ko.

"H-Ha? Paano ka naman magssleep over dito kung nasa Isabela k-ka?" pagkatapos niyang sabihin iyon ay humikbi ito mula sa kabilang linya.

"Are you crying?" I asked again even if I alreadt knew she was. I ignored her query. Napalunok ako at mapakagat sa ibabang labi. "Af?" Tawag kong muli dahil hindi na siya nagsalita pa.

Wala nang nagsalita pa. All I could ever hear were sobs and sniffs. "Wait for me there, okay? Malapit na ako," sabi ko.

"Gaga ka talaga... sana nagstay ka na lang diyan. Okay lang naman ako," tumawa ito kasabay ng pagsinghot.

"Liar. You think Art didn't tell me? Kakalbuhin talaga kita kapag may ginawa kang iba riyan," I warned.

Tumawa siya ngayon nang mas malakas. I smiled dahil kahit paano ay alam kong medyo umaayos naman siya. .

Nang umusad ang taxi ay naguusap pa rin kami. She started to tell me her story. Mabigat sa loob ang lahat ng nagmumula sa kaniya dahil naramdaman ko rin naman iyon noon... o hanggang ngayon.

"Ma'am babagal po tayo dahil may naaksidente raw po yata sa unahan natin kaya mas matatraffic po," sabi noong taxi driver.

"Accident?" Africa asked from the other line.

"Oo raw. Sabi ni kuya meron daw sa unahan namin. I'll be a little more late."

"It's okay. Hmm..." she hummed. "What about I cook something for you?"

I smirked and rolled my eyes. "Sige nga. Tell me what do you know about cooking?" Hamon ko sa kaniya. Para namang hindi ko alam na hindi siya marunong sa pagluluto.

"Yeah, whatever. Nilalait mo na naman ako. Alam ko namang wala akong talent sa pagluluto, e. Thanks for your support though. Note the sarcasm!" She laughed.

The call ended after a few more talking. Ibinalik ko ang cellphone sa loob ng aking bag.

While the streets are busy, I came out of the taxi and tried to look at the commotion ahead of us that caused the traffic. Gan'on din ang ginawa ng ibang tao. I was about to go back inside the cab when I felt an arm enveloped around my neck, kasabay nito ay ang matalim na bagay na tumusok sa aking tagiliran.

"Move an inch and I will stab you," a voice of a man said in cold baritone voice. Pigil na pigil ko pa ang aking paghinga dahil sa takot. Kaya naman nang halahin niya ako paalis sa kung saan ako nakatayo kanina ay nagpaubaya na lang ako.

Tatlong hakbang paatras pa lang ang nagagawa ko ay napasinghap na lang ako nang bigla na lang bumagsak ang katawan ng kung sino man ang nagtangka sa akin. With eyes wide open, I turned to see the dead man's body. He was wearing an all black suit and a mask. Ang dugo mula sa gitna ng kaniyang noo kung saan siguro tumama ang bala ay umaagos na. Mas nagkagulo lang mga tao sa paligid.

My breathing slowed down and my vision became blur. My knees felt weak. Hinintay ko ang pagbagsak ko sa sahig ngunit hindi iyon dumating. An image of a man with an unclear face trying to wake me up was the last thing I can remember before everything went black.

***

Dito naman po tayo, people. Thank you po!