Hate Me Not

Chapter 4 Painful love

Cadley De Rica

"Hello Kuya"; masayang bati ko at the same may takot sa aking dibdib as i open the door in his office. As usual he is busy doing his paperwork. He looks at me na may talim ang tingin para sa akin. As always, di na naman niya nagustuhan ang presensiya ko.

"Why are you here Cadley? Di ba i have told you to never come here again?" Strikto niyang saad na nakakunot pa ang nuo, bakas ang galit sa mukha

"I have an assignment eh, it's hard, i can't make them alone, nahihirapan ako kaya magpatulong sana ako sayo." Wika ko na parang bata na naglalambing sa kanya, binaniwala ang pagkadisgusto sa aura niya.

As he usually do, never smiled at me, always galit pero wala naman siyang magagawa kasi di ko lulubayan until he gives in. Kahit anong taboy niya sa akin, kahit anong pang-iinsulto ang gawin niya, binabaliwala ko. Lulunukin ko ang sakit kung ito lang ang paraan para mapalambot ko ang puso niya para sa akin, mawala ang galit. I know i am asking for a miracle if that would happen.

"Because you are a dumb, you just keep on partying and going out with your friends instead of studying hard." Ilan lang yan sa mga pang-iinsulto niya sa akin na kailangan kong tiisin, if i wanted to be close to him.

"When i was in your age; i am already busy earning money not wasting like you"; talim na salita niya but he gets my assignment para turuan ako.

Masayahin ako na tao, always smiling, pilya, walang problema, magaan kasama, walang angst sa buhay, matapang at maswerte, yun ang tingin ng lahat sa akin including my friends and people who knows me. They never knew that I’m in pain inside, miserable, empty, lonely, living a hard life at di ako accepted sa tao na itinuring kong pamilya.

All those i keep inside my heart, di ko ipinakita, i was living in a lie. I portray i perfect life in everyone's eyes but when no one is watching i am crying, my heart is weeping. I pitied myself, di alam kung saan ilulugar ang sarili.

"Where do i really belong? How long i gonna pretend na masaya ako? Hanggang kailan ko kakayanin ang sakit?" Those are my question for myself.

I act like that to conceal my real emotion, my real feeling and my brokenness. Who would want to go with a lonely girl, a pathetic woman and a broken soul? None, so i had to pretend and act the opposite me.

"Hanggang kailan ako magtitiis makisama sa taong ayaw sa akin? Hanggang kailan ko lunukin ang mga pang-alispusta niya sa akin at ang pangmamahiya?" I don’t know, i can’t answer it now. All i know is titiisin ko hanggat kaya ko, hanggang mapagud ang puso. Baka darating ang panahon na di ko na siya mahal, by then baka makawala na ako sa sakit.

"Why am i doing this? Is it because mama Sherry ask me to or meron pang ibang dahilan?" I remembered mama's words.

"Cadley, please wag mong iwanan ang Kuya mo. Huwag kang mapagud mahalin siya, ang intindihin siya, kasi sino pa ang magmamahal sa kanya kundi tayo lang. He is broken too, have suffered a lot. Please promise me Cadley, never leave him." Huling paki-usap ni mama sa akin, when she is in the hospital, in her last breath. I love her, she became my mother when i stayed with them.

Yeah i still have a reason why i stayed. If i would say it’s because of mama Sherry then i am lying to myself again, because i know it’s more than that. The reason why i am still here is because of him. I am not yet ready to give up on him, the only man i learn to love secretly.

But for him, the reason why i stayed in this big house is because i am living a princess here; can’t let go of the high living standard that i am used to. Kahit ilang beses na niya ako itinulak paalis, masasakit na salita ang naririnig. I keep a blind eye and play dumb.

Di ko alam kung kailan nagsimula ang pagtingin ko sa kanya bilang isang lalaki instead of being Kuya. Di ko alam kung kailan nagsimula na makaramdam ako ng pag-ibig despite my young age and our huge age gap.

All i know is nagmahal ako sa taong di dapat, he is my Kuya in the eyes of many, my step brother. And the worst part is i am his enemy, a guy who loathed me to the core and i understand why, why he hated me so much. I am loving a man that is painful to love.

I have this incest feeling for him na di ko kayang bitawan.

All started when i was still young at the age of 10 years old. Nong dinala ako ng papa niya dito sa bahay nila. I can't help to remember the past.

"Papa, bakit tayo andito?" Tanong ko kay papa Jimmy ng pumasok kami sa isang malaking bahay na parang mansion sa laki. He's my step father. I didn't know who was my real father. Siya na ang kinilala kong papa. Dumating siya sa buhay namin ni mama kapapanganak pa daw niya sa akin nun. I don't even know the real story, yun lang ang sabi ni mama.

"Dito na tayo titira anak"; sabi niya sa akin while holding my hand sa kabilang kamay at malaking bag sa kabila.

"Talaga papa? Wow ang galing naman, ang laki ng bahay para kong prinsisa"; saad ko sa mura pang idad. I am fascinated looking at the house, walang alam sa naghihintay na panganib sa aking buhay at kalungkutan na mararanasan ko.

Pagdating namin sa loob, namamangha ako sa ganda, parang bahay ng hari sa aking librong binabasa. May nakita akong maganda na babae lumabas, she looks mabait.

"Sherry"; sambit ni papa sa kanya. Nakita ko na tumutulo ang luha niya ng makita si papa.

"Jimmy; nagbalik ka"; mahina niyang saad na parang sarili ang kausap. Nagtataka ako pero wala akong pakialam sa kanila, busy ako katitingin sa aking paligid.

"Wow ang laki ng isda at ang gaganda"; umalis ako sa kamay ni papa at naglalaro ako sa paanan ng aquarium, ang ganda nila tingnan sa loob, sari saring kulay at iba't ibang isda, sobrang laki.

Di ako makontento na tingnan lang sila, gusto ko silang mahawakan kaya humanap ako ng upuan para makaakyat ako sa taas. When i see one, sobrang saya ko. I put it beside the aquarium, umakyat sa taas. I put my hands in the water. Ang sarap ng feeling while my hands are in there, malamig but i wanted to catch the fish.

"Who are you? What are you doing there? Do you know that's dangerous?" Nabigla ako sa dagundung na boses na aking narinig. Bigla akong nataranta kaya nahulog ako sa baba kasama kong nahulog ang aquarium kasi hinawakan ko yun.

"f**k, my precious fish; my aquarium"; rinig kong galit na saad ng lalaki. Umiyak ako ng bumagsak sa sahig, sobrang sakit ng aking puwet at nabasag ang aquarium.

"Cadley, what happen?" Tarantang wika ni papa and he runs towards me immediately. Nabasa ako ng tubig, nagkagulo silang lahat pati mga katulong. Hanggang sa nagkasagutang na sila ng masungit na lalaki at si papa.

Umiyak lang ako dun sa isang tabi, binihisan ako ng isang katulong nila. Di ko sila maintindihan kong bakit sila nag-aaway or ang tamang salita is yung lalaki ang galit kay papa.

"Why did you came back? We were okay without you;" wika ng lalaki na puno ng galit kay papa.

"Jacko, patawarin mo ako anak, kung nagkulang man ako sayo. Believe me di ko kagustuhan yun, may nangyari lang sa akin na di maiwasan kaya di ako nakabalik agad." Paliwanang ni papa sa lalaki.

"Whatever your reason was, i am not interested to hear, we don’t need it. We had survived without you, so it's better for you to leave, never bothered us again." Strikto niyang saad kay papa at naawa ako sa kanya kasi pinagalitan siya ng lalaki.

"Please Jacko, let your papa explain, wag naman matigas ang puso mo;" pakiusap ng ale sa lalaki.

"Why Mom, nuon bang nagmamakaawa ka sa kanya na wag tayong iwan, may puso ba siya nun, diba umalis parin? Nung wala na tayong makain, dumating ba siya para bigyan tayo ng pagkain, di ba hindi? He is not here to fulfill his job on us, so bakit naman natin siya tatanggapin ngayon kung wala siya sa time na kailangan natin siya?" Puno ng galit na saad ng lalaki.

"When you keep on weeping because you are longing on him, dumating ba siya? So don’t tell me na basta ko lang siya matatanggap coz it’s not easy. Di niyo alam ang pinagdaanan ko just for us to survive. I already had forgotten that once i had a father, i survive without one."