The Governor Unexpected bride

Chapter 8

"Ah, ganun ba? Salamat," tugon ni Georgie, at nagpasalamat sa babae. Nagbigay daan si Maria kay Georgie.

Sa paglalakad ni Georgie papunta sa komedor, napapansin niya ang kagandahan ng mansyon. Malawak at elegante ang bawat sulok, na nagpapakita ng yaman at kapangyarihan ng pamilya ng kanyang asawa. Hindi pa siya gaanong sanay sa bagong kapaligiran, pero unti-unti na siyang nag-aadjust. Hindi na bago sa kanya ang makati ng mga mamahalin gamit.

Nang makarating siya sa kumidor, nakita niya ang kanyang mga biyenan, at mga kapatid ng asawa niya.

“Good morning po, sa inyong lahat,” magalang niyang bati sa mga ito sabay-sabay naman tumingin sa kanya at tumango ang mga ito. Maliban lang sa kanyang asawa na hindi man lang siya tinapunan ng tingin. Lihim na lamang siya napairap. “Sungit,” sambit niya sa kanyang isipan.

"Magandang umaga, anak," bati ng Mommy ni Adam, may ngiti sa mukha nito. "Halika, kumain ka na hija." sambit pa nito. Hindi maiwasang mapangiti ni Georgie. Dahil sa trato ng mommy ni Adam, ramdam niya tunay ang ipinakikita nito at magaan ang loob niya sa ginang pati na sa mga taong nakakasama niya ngayon.

“Sige, po,” magalang niyang tugon at pagkatapos dahan-dahan na siyang.

Lumapit sa lamesa at sa katabi ni Adam siya uupo, akmang hihilahin na niya ang bangko ng maunahan siya nito.

“May pagka gentleman din pala,” wika niya sa kanyang sarili.

“Salamat,” maikling pasasalamat niya, ngunit kahit isang litra hindi ito nagsalita. Pagkatapos niyang makaupo ay bumalik na ito sa kanyang tabi at nagsimula na muli kumain na para bang may sarili mundo ang lalaki.

Kumpleto ang pamilya ni Adam; narito rin ang kakambal nitong si Skylar, at ang dalawa pa nitong kapatid na lalaki na sina Bradley at Steven. Nakilala niya ito kahapon, at walang tulak-kabigin sa mga ito; halos ang gwapo nilang lahat, parang sila lang ang mahal ng Diyos. Kahit ang mga pinsan at kaibigan ng asawa niya ay mga gwapo at may sinasabi sa buhay. Ngunit mas malakas lang ang karisma ni Adam para sa kanya.

“Naging maayos ba ang tulog mo, hija?” pagtatanong ng mommy ni Adam sa kanya, kaya bahagya siyang tumingin rito.

“Opo,” magalang ulit niyang sagot.

“Mabuti naman, kung ganoon, hija,” tugon nito..

Sa gitna ng kanilang pag-aalmusal, biglang nagtanong ang ama ng kanyang asawa na si Don Bryan: "Anong plano mo ngayon, Adam?" tanong ni Don Bryan, ang ama ni Adam, na nagbukas ng isang malalim na usapin tungkol sa nagdaang problema na hinaharap kahapon. Kung hindi lang nagkamali ang dalaga sa pagpunta ng simbahan at naging asawa ngayon ng anak niya, sigurado mabilad sa kahihiyan ang anak niya dahil sa kagagawan ng mga taong nais sirain ang reputasyon nito.

Nahinto naman ang lahat sa pagkain dahil sa tanong ng Don, at bahagyang napatingin si Georgie sa kanyang katabi, niyang asawa. Tila ang lahat ay naghihintay ng sagot ni Adam.

Tumingin si Adam sa kanyang ama at ina bago sumagot.

"Wala po, Dad," maikling sagot ni Adam. Ang tugon nito ay nagpapakita ng isang tao na nagsusumikap na magpatuloy sa buhay. Aminin man niya, masakit na iwanan ng taong akala mo makakasama mo na sa pagtanda, ngunit hindi pala. Pero mas pipiliin pa rin niyang maging mahinahon sa kabila ng posibleng magiging problema kung hindi dumating ang babae. Nagkamali ng pinuntahan na simbahan, ngunit may awa pa rin ang Panginoon dahil naging tagapagligtas niya ang kanyang katabi ngayon at asawa na niya.

“Ano, wala,” wika naman ng kakambal nitong si Skylar. Bakas sa boses nito ang inis. "Wala ka bang gagawin para panagutin ang ginawa ng bruha mong ex-fiancée?" dismayang wika pa nito; kita-kita sa mata ng kakambal ng asawa niya ang inis para sa babaeng nang-iwan kay Adam. Seryoso pang tinitigan ni Adam ang kakambal.

"Wala akong panahon para pagtuunan pa ang mga bagay na 'yan," aniya. Ang kanyang mga salita ay nagpapahayag ng isang tao na nakatuon sa pagsulong at mas maraming nangangailangan na mga tao sa kanya, kaysa pagtuunan ang dalawang tao. Nais siyang pabagsakin. Ang pag-aksaya ng panahon sa galit o paghihiganti ay hindi madadala sa kanya sa kanyang mga layunin. Mas gusto niyang pagtuunan ng pansin ang kanyang mga nasasakupan bilang isang gobernador ng kanilang bayan. Mas maraming hinaharap na problema kaysa sa pagkagago ng mga taong basura para sa kanya.

"Mas maraming kailangan gawin kaysa mag-aksaya pa ako ng panahon sa mga walang kwentang bagay," ay nagpapakita ng isang malinaw na pananaw sa buhay. Ang kanyang pagtuon ay hindi na sa nakaraan, kundi sa hinaharap. Ang kanyang mga pangarap para sa bayan nila ay mas importante, at ang mga layunin ay mas mahalaga kaysa sa paghihiganti.

“Alam mo, Adam,” nagsimula si Skylar, ang boses niya ay puno ng pag-aalala at pag-unawa, “Hindi naman kailangang maghiganti. Pero dapat mong ipagtanggol ang sarili mo. Hindi ka dapat magpapaapi, lalo na sa bruhang ‘yun!” inis na wika pa ng kakambal nito.

Tumingin si Adam sa kanyang kapatid; ang kanyang mga mata ay naglalaman ng seryosong tingin. “Hindi naman ako nagpapaapi, Skylar,” sagot niya. “Ang totoo, masaya ako ngayon. Masaya ako na nakalaya ako sa isang relasyon na hindi naman pala para sa akin,” sagot niya sa kapatid. “At nagpapasalamat, ako dahil nalaman ko ang totoo.” turan pa niya rito.

“Pero, Adam, sabi niyo alam namin na masakit para sa iyo ang ginawa ni Jasmien,” wika ni Skylar, ang kanyang boses ay puno pa rin ng pag-alala para sa kanyang kapatid. “Ang sakit ng pag-iwan. Ang sakit ng pagtataksil,” walang preno, turan pa nito.

“Skylar,” boses ng kanilang ama, na tila pinatitigil ang kanyang kakambal.

“Okay lang, Dad,” wika ni Adam sa kanyang ama.

“Alam ko,” sagot ni Adam, ang kanyang mga mata ay nag-iwas sa tingin ng kanyang kapatid. “Pero hindi ko na kailangang dalhin ang sakit na 'yon. Hindi ko na kailangang isipin ang panlolokong ginawa ni Jasmien. Ang pag-iwan niya ay isang pagkakataon para sa akin na magsimula ng bago. Isang pagkakataon para sa akin na matuto,” tugon pa niya.

“Pero paano mo magagawa 'yon?” muli tanong ni Skylar, tila hindi kumbinsido sa sinabi ng kapatid.

“Sa pamamagitan ng pagtanggap,” sagot ni Adam, ang kanyang mga mata ay nag-angat at tumingin sa kanyang kapatid. “Sa pamamagitan ng pagtanggap sa katotohanan na hindi lahat ng relasyon ay magtatagal. Sa pamamagitan ng pagtanggap na ang pag-iwan ay hindi laging isang masamang bagay. Minsan, ito ay isang pagkakataon para sa paglago at pagbabago.”

“Pero paano mo matatanggap ang sakit?” tanong ni Skylar, ang kanyang boses ay nag-alala pa rin. Alam ni Skylar na nagiging matatag lang ang kapatid at hindi nito pinapakita ang tunay na emosyon.

“Sa pamamagitan ng pagpapatawad,” sagot ni Adam, ang kanyang mga mata ay nag-iwas sa tingin ng kanyang kapatid. “Sa pamamagitan ng pagpapatawad sa sarili ko at sa kanya. Sa pamamagitan ng pagpapatawad sa lahat ng nangyari,” seryosong tugon ni Adam.

“Pero paano mo mapapatawad ang isang taong, nanakit sa iyo ng ganito?” tanong ni Skylar, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala.

“Hindi ko kailangang patawarin siya para sa akin,” sagot ni Adam, ang kanyang mga mata ay nag-angat at tumingin sa kanyang kapatid. “Ginagawa ko 'yon para sa sarili ko. Para makalaya ako sa sakit at magpatuloy sa buhay.”

“Skylar!” boses ni Ginang Sandy.

Sa gitna ng isang magulo at emosyonal na sitwasyon, ang mga salita ni Ginang Sandy, ang ina nina Adam at Skylar, ay naghatid ng isang malalim na aral tungkol sa kapangyarihan ng pagpapatawad. Ang kanyang mga salita, "Hayaan muna ang kapatid mo, tama si Adam. Hayaan na lang natin si Jasmien; ang mahalaga, hindi malagay sa kapahamakan ang kapatid mo. At di ba, ang lagi kong turo sa inyo ay magpatawad kahit gaano kalaki ang naging kasalanan ng tao. Sa inyo," ay nagbibigay ng isang malinaw na pananaw sa kahalagahan ng pagpapatawad sa gitna ng sakit at pagkabigo.

“Tama, ang mommy ninyo. Hayaan na lang natin sila. Ang importante, kasal na ang kapatid mo,” segunda naman ni Don Bryan.

"Pero Ma, Pa," nagsimula si Skylar, ang boses niya ay puno ng pagkadismaya, "Hindi ba dapat parusahan si Jasmien? Hindi ba dapat siya managot sa ginawa niya kay Adam?" Katwiran pa niya.

"Anak," sagot ni Ginang Sandy, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-unawa, "Hindi natin kailangang maghiganti. Ang pagpapatawad ay hindi nangangahulugang pagtanggap sa ginawa niya. Ang pagpapatawad ay para sa atin. Para makalaya tayo sa sakit at magpatuloy sa buhay. Tulad na lang ng ginagawa ng kapatid mo ngayon."

"Pero Ma," giit ni Skylar, "Hindi ba dapat siya parusahan? Hindi ba dapat siya magbayad sa ginawa niya?" Pag-uulit pa nito.

“Skylar, makinig ka sa Mommy mo!” naging seryoso na ang boses ni Don Bryan.

"Pero Pa," tanong ni Skylar, "Hindi ba dapat siyang parusahan ng batas? Hindi ba dapat siyang managot sa kanyang mga kasalanan?"

"Anak," sagot ni Ginang Sandy, ang kanyang mga mata ay puno ng karunungan, "Hindi natin kailangang maging hukom. Ang batas ang siyang magpasya kung ano ang nararapat sa kanya. Ang ating tungkulin ay magpatawad at magpatuloy. Sa buhay, hayaan na natin," ulit muli ni Ginang Sandy sa anak nito.

“Sa ngayon ang mahalaga hindi napahamak ang kapatid mo,” turan pa ng ginang.

“Skylar, tama na, nasa harap. Tayo na ng pagkain,” untag muli ni Don Bryan.

Tumingin si Skylar sa kanyang mga magulang; ang kanyang mga mata ay puno ng pag-unawa. "Naiintindihan ko na, Ma, Pa. Sorry po sa aking mga sinabi," paghingi nito ng tawad.

At sa sandaling iyon, alam ni Skylar na tama ang kanyang mga magulang. Ang pagpapatawad ay hindi madali, ngunit ito ay ang pinakamagandang regalo na maibibigay niya sa kanyang sarili. Ang pagpapatawad ay ang susi sa kanyang kalayaan. Ang pagpapatawad ay ang susi sa kanyang kaligayahan. Nagpapasalamat siya dahil binigyan sila ng mga magulang na napakaunawain at mapagmahal.

Samantalang tahimik lang na nakikinig si Georgie sa usapan ng pamilya ng asawa niya, ang kanyang presensya ay nagpapahiwatig ng isang malalim na pag-unawa at pagtanggap sa sitwasyon. Isang katangian ito na nagpapakita ng kanyang paggalang sa kanyang asawa at sa pamilya nito.

"Georgie, pasensya ka na kung nakikita mo kami na ganito," nasa boses ni Ginang Sandy ang pag-alala at pakumbaba.

Matamis na ngiti ang sinagot ni Georgie bilang tugon, na nagpapakita ng kanyang pag-unawa at pagtanggap. Ang kanyang mga salita, "Ayos lang po. Mas okay nga po 'yun na nasasabi ninyo ang bawat saloobin ng isa't-isa," ay nagpapakita ng kanyang pagpapahalaga sa bukas na komunikasyon at ang kanyang paniniwala na ang pagiging tapat sa isa't isa ay mahalaga sa isang pamilya.” Magalang niyang tugon sa ina ng kanyang asawa.

“Naintindihan ko po,” nakangiti niyang tugon sa mga ito.

“Salamat, hija, sa pag-unawa,” sambit naman ni Don Bryan.

“Sige, kumain na tayo,” wika pa nito.

Pinagpatuloy na nila ang kanilang agahan. Lihim namang napatingin si Georgie sa kanyang katabi.

“Ano kaya ang dahilan ng kasingtahan nito? Bakit mas pinili itong lokohin kaysa siputin sa kasal?” tanong niya sa kanyang isipan, at hindi niya maiwasang maaalala ang gabi bago naganap ang biglaang kasal.