Chapter 12
1144 Words
“Uwi na po kami, Ate Georgie,” paalam ng mga bata sa kanya. Nakangiti, tumango naman si Georgie.
Nakangiti, tumango si Georgie nang paalam na sa kanya ng mga bata. "Sige, ingat kayo pag-uwi. Puntahan ninyo ako sa mansyon bukas, ah. Gusto ko ipasyal ninyo ako sa buong Hacienda at sa labas nito. Wala kasi akong kakilala at hindi ko pa alam ang pasikot-sikot dito sa lugar ninyo," nakangiting wika niya sa mga bata. Sabay-sabay naman tumango ang mga ito.
“Sige po, Ate Georgie, ipapasyal ka namin dito. Tapos pupunta tayo sa may talon. Maganda po doon, sobrang lamig ng tubig at ang linis pa po,” sambit ng mga bata sa kanya.
Natuwa naman siya sa sinabi ng mga ito. “Talaga?” masayang turan ni Georgie, habang may ningning ang mga mata nitong nakatingin sa apat na bata.
“Opo,” sagot naman ng mga ito.
Hindi nagtagal, nagpaalam na ang mga bata: sina Juan, Maria, Ana, at Kokoy. Ang saya ng pakiramdam niya habang kasama niya ang apat na mga bata.
Nang mawala na sa paningin ni Georgie ang apat na bata, nag-umpisa na rin siyang maglakad patungo sa mansyon ng mga Des Conde. Habang naglalakad, napakunot ang noo ni Georgie nang makarinig siya tila umiiyak na, tuta ‘kya napahinto siya sa kanyang paglalakad at hinanap kung nasaan ang tuta ng makita niyang ito sa daan. Mabilis siyang naglakad patungo sa kinaroroonan ng tuta.
Dumukwang siya upang maabot niya ang tuta na umiiyak sa gitnang daan.
Ang tuta ay maliit, may kulay abong balahibo, at mukhang malungkot. Nakaupo ito sa tabi ng daan, ang buntot nito ay nakayuko, at ang mga mata nito ay tila naghahanap ng tulong. Binuhan ni Georgie ang tuta at hinaplos ang ulo nito
“Naku, kawawa ka naman ang lungkot naman ng mukha mo, maliit,” bulong ni Georgie sa tuta. “Ano ba ang nangyari sa iyo?” kausap pa niya rito na para bang may makukuha siyang sagot sa kawawang hayop.
Tumingin ang tuta kay Georgie, at tila nagmamakaawa. Naawa si Georgie sa tuta. Alam niyang hindi niya ito pwedeng iwanan sa daan.
Napakakalmado ni Georgie habang kausap ang maliit na as, at sa tuwing hinahaplos niya ito, tila ramdam niya ang pasasalamat nito. "Gusto mo bang iuwi na lamang kita?" balik-tanong ni Georgie sa tuta, na tila maintindihan siya nito.
“Gusto mo bang sa akin ka na lang,” aniya pa habang hinahaplos ang ulo ng tuta. Nakikita niya ang pagkakaintindi at tuwa ng hayop sa sinabi niya. Napansin niya ang pagtigil ng pag-iyak ng maliit na aso, at ang patuloy na paggalaw ng buntot nito.
Noon pa lang, mahilig na si Georgie sa mga hayop, lalo na sa mga aso at pusa. Sa bawat pagkakataon na makakasama niya ang mga ito, napupunan ang kanyang puso ng ligaya at kasiyahan. Sa pagitan ng kanilang mga mata, napalitan ng diwa ng kasiyahan at pag-asa. Sa pagtanggap at pagmamahal ni Georgie sa mga hayop sa Hacienda, nararamdaman niya ang walang kondisyon na pagkakaibigan at pag-aalaga sa mga ito.
Naglakad si Georgie, at buhat-buhat niya ang maliit na aso, pabalik sa mansyon. Muling tumingin siya sa langit at napansin ang pagdilim nito. “Haist, uulan pa yata,” wika niya nang may kaba sa boses habang papalapit ang unang patak ng ulan. Biglang umambon, at unti-unti itong lumakas. Binilisan niya ang paghakbang para hindi siya abutin ng ulan. Nang makarinig siya ng paparating na sasakyan.
Napahinto si Georgie sa paglalakad, at napalingon sa kanyang likuran upang alamin kung sino ang sakay ng sasakyang paparating. Nakaramdam siya ng kaba sa kanyang puso, hindi alam kung ano ang ibig sabihin noon.
Habang lumalapit ang sasakyan, unti-unting lumabas ang kanyang kuryusidad at pangil sa pangingilala kung sino ang maaaring nasa loob ng sasakyan. Hindi niya kasi makita ang loob dahil tinted ang salamin ng kotse nito.
Nang unti-unting huminto ang sasakyan, sa kanyang tapat ay hindi maiwasang tingnan ni Georgie ng may pag-aalala at kuryusidad para sa kanyang asawa at anak.
Bumukas ang mga pintuan ng sasakyan at bumaba doon si Adam kasama ang driver nito..
“Adam,” mahinang wika niya sa pangalan ng kanyang asawa, kasabay ng pagtitig nito at pagkunot ng noo ng asawa niya.
“Georgie,” sambit pa nito sa pangalan niya.
“Georgie, ano'ng nangyari sa'yo?” wika ni Adam, at ang boses nito ay puno ng pag-aalala habang nakatitig sa kanya. Mabilis itong humakbang palapit at mariing pinagmamasdan ang kanyang asawa.
“Nahulog kasi ako sa patubigan ng kalabaw,” nahihiya niyang wika habang hindi makatingin sa kanyang asawa.
Sa gitna ng isang ordinaryong araw, isang simpleng tanong ang nagbukas ng pinto patungo sa isang malalim na pag-uusap. "Georgie, ano'ng nangyari sa'yo?" wika ni Adam, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala habang nakatitig sa kanyang asawa. Mabilis itong humakbang palapit at mariing pinagmamasdan ang kanyang asawa. Ang kanyang mga mata, na naglalaman ng isang dagat ng pagmamahal at pang-unawa, ay naghahanap ng sagot sa likod ng mga mata ni Georgie.
"Bakit? Punong-puno ka ng putik?" tanong pa ni Adam, na dama ang pangangamba para sa kanyang asawa. Ang kanyang mga salita ay naglalaman ng isang halong pag-aalala at pag-aalaga, na nagpapahiwatig ng kanyang malalim na pagmamahal kay Georgie.
Nahihiya at hindi makatingin ng direkta si Georgie sa kanyang asawa, at napapakamot pa sa ulo. Ang kanyang mga pisngi ay nag-init, at hindi niya maiwasang maramdaman ang kaba sa kanyang dibdib. Ang kanyang mga mata ay nag-iwas sa titig ni Adam, na parang natatakot na makita ang kanyang tunay na emosyon.
"Ah… ehh… ano kasi," hindi niya mapagpatuloy ang sasabihin dahil sa kanyang nahihiyang emosyon. Ang kanyang mga salita ay parang mga paru-paro na lumilipad sa hangin, hindi mapakali at hindi mahanap ang tamang landas. Ang kanyang mga mata ay nag-iwas sa titig ng kanyang asawa, na parang natatakot na makita ang kanyang tunay na emosyon. Ang kanyang mga pisngi ay nag-init, at ang kanyang puso ay nagsimulang tumibok nang mas mabilis.
"Nahulog kasi ako sa tubogan ng kalabaw habang kumukuha ng bayabas sa puno nito. Bigla na lang kasi natumba ang puno, kaya kaming lima nahulog sa putikan.” Mahina niyang paliwanag sa kanyang asawa. Ang kanyang mga salita ay lumabas na parang isang bulong, na nagpapahiwatig ng kanyang kahihiyan at takot.
Sa sandaling iyon, ang katahimikan ay nagbigay daan sa isang malalim na pag-unawa. Ang kanyang asawa, na nakikinig nang may pasensya at pag-aalala, ay nagsimulang magtanong. "Ikaw ba ay nasaktan? May sugat ka ba?" Ang kanyang mga salita ay puno ng pagmamahal at pag-aalaga, na nagpapatunay ng kanyang malalim na pag-aalala para sa kanyang asawa.
"Wala naman, medyo gasgas lang," sagot niya, ang kanyang boses ay nagsimulang magkaroon ng kumpiyansa. Ang kanyang mga mata ay nagtama sa mga mata ng kanyang asawa, at nakita niya ang pagmamahal at pag-aalaga na laging naroroon sa kanilang pagsasama.
- Writer
