Secret Service

Chapter 3

Chapter 3

Ingay mula sa sumisiginaw na kapitbahay ang nagpagising kay Marianne kinabukasan. Tumihaya siya at tumitig sa nabubulok na kisame kung saan animoy may mapa na dahil sa mga natuyong tubig mula sa pagkakabasa ng ulan. Natakpan na ang butas no’n sa bubong bago pa tuluyang mabulok ang kisame.

She sighed and stared on it for a long moment. Batid niyang namumugto ang mga mata niya dahil sa pag-iyak kagabi hanggang sa madaling araw. She was careless then to notice the time. She was hurt. It was the first time na iniyakan niya ang isang lalaki. It was ofcourse different noong umiyak siya sa pagkamatay ng ama niya. But she cried over her virginity, her innocence and the rugged stranger took it away from her.

She was paid. He was anger. Hindi siya sigurado kung anong klaseng galit ba ang narinig niya sa lalaking kasama niya kagabi pero alam niyang nagalit ito bago sila maghiwalay. She heard him cursed that winced her inside.

Tinaas niya ang kamay banayad na hinaplos ang namamaga niyang labi. It was as if his lips were still there.. wildly kissing her like there’s no tomorrow. He was her first kiss, her first touch and first. She couldn’t forget how he worshipped her sacredness below her belly and the way his mysterious tongue licked and nipped her soft petals. She could still feel his calloused hands fondled her small breast.. mildly squeezing up to his heart’s content. At nang tumagilid siya sa pagkakahiga ay saka lamang niyang napagtantong humahapdi rin maging ang pagitan ng mga hita. Even her thighs were aching.

She bit her lower lip and another tears rolled from her swollen eyes. Nagalit sa kanya ang lalaking iyon. Ni hindi man lamang siya tiningnan bago bumaba at pagkaalis ng sasakyan pagkatapos niyang magpababa sa sakayan ng jeep. It was as if nothing has happened between them.

Bukod sa pagsuko ng katawan ay iniyakan din niya ang tsekeng hindi niya magawang tingnan sa palad. Kahit na hindi biro ang halagang iyon ay wala ring value iyon sa kanya.

She just gave everything to that mad, rugged stranger. Pero hindi siya nakakaramdam ng pagsisisi na ito ang lalaking unang inalayan niya ng katawan niya. At hindi niya gustong isipin na may pagbibigyan pa siyang iba. Not in this lifetime.

But it’s impossible.

Naputol ang diwa niya nang marinig ang sunod-sunod na katok sa labas ng pintuan ng kwarto. Ang kuya Stefan niya. Sandali lamang siyang nag-atubiling babangon. Bumuntong hininga siya at sinuklay ang buhok. Nakapaghilamos naman siya ng mukha kagabi bago humiga at umiyak hanggang sa makatulog. Wala siyang pasok dahil sabado at mas gugustuhin niyang humiga na lamang maghapon dahil sa pananakit ng katawan.

Dagling nag-init ang mga pisngi niyang nang muling maalala ang mabalasik na paggalaw ng estrangherong lalaki sa pagitan ng mga hita niya. Agad siyang umiling. Nag-ipon ng hangin sa dibdib. Kinuha ang tseke sa loob ng bag niya at binuksan ang pinto.

Napagbuksan niya ang kuya Stefan niyang mukhang stressed na stressed ang mukha. Stubble starting to grow around his jaw. “Tanghali na. Hindi ka pa ba magluluto? Nagugutom na ko,” reklamo nito nang makitang kagigising pa lang niya.

She sighed and nodded. “Mag..liligpit lang ako ng kama ko.” she handed him the cheque, “Kuya,” tumatambol ang dibdib niya nang iabot ang pera rito.

Kinuha iyon ni Stefan at nagulat nang makita ang nakalagay doong halaga. He looked up at her with a beaming face. “Saan ka nakakuha ng ganitong pera?” he asked and very happy with it.

Napalunok si Marianne. Wala siyang balak sabihin kung saan niya kinuha ang perang iyon. Ayaw niyang malaman nito ang dahilan sa kung paano niya iyon nakuha. Gusto rin niyang maiwan sa memorya niya ang gabing pinagsaluhan nila ng estrangherong lalaki.

Nagkibit-balikat siya at umiwas ng tingin sa kapatid. “M-may.. nagpahiram lang sa akin, kuya. I-iyong.. tatay ni Wilma na nagtatrabaho sa BPO? Nagpapautang ’yun kaya nilakad ako ng kaibigan ko..” she trailed off. Ayaw niyang humabi ng humabi ng kasinungalingan sa kapatid.

Marianne gasped nang bigla itong yakapin ni Stefan.

“Thank you, bunso! Thank you! Hindi mo lang alam kung gaano kalaking tulong ’to sa akin.” agad din siyang binitawan at inayos ang magulo niyang buhok. “Aalis na ako agad para dalhin ito sa boss ko. Tiyak na mapapatawad din nila ako sa nagawa ko.” he said happily.

“Pero kuya, kulang pa ’yan, ’di ba. Paano kung singilin ka agad-agad sa naiwan?”

He waved his hand to dismiss her thought. “Ang mahalaga eh, meron tayong maibigay sa kanila para hindi na nila ako idemanda. Wala pa sa kalahati ang mababayaran ko ngayon pero atleast makabawas man lang. Sige na. Maliligo na ko,” tumalikod na ito at malalaking hakbang na tinungo ang kwarto. Lumabas din agad dala ang tuwalya at pumasok na sa common shower room sa dulong pasilyo ng bahay.

Sandaling napatitig doon si Marianne. He was indeed happy at tinawag pa siyang ‘bunso’ na matagal na niyang hindi naririnig magmula nang mamatay ang mga magulang nila. Bumalik siya sa kwarto at sinarado ang pinto.

Sinimulan niyang ayusin ang kumot. Tiniklop at pinagpag ang unan. Babalikan na lang niya ang pagtulog pagkatapos magluto ng almusal at tanghalian. Her body is sore. At hindi yata napansin ng kapatid niya ang pamumugto ng mga mata niya at ang focus ay naroon sa kapirasong papel na binigay niya.

Malalim itong bumuntong hininga at naglinis ng kwarto.

***

“N-ngayong gabi na po agad?”

“Oh bakit parang nakakarinig ako ng alangan sa ’yo, hija? Akala ko pa naman ay matutuwa ka sa ibabalita ko,”

Humigpit ang hawak ni Marianne sa kanyang mumurahing cellphone habang kausap sa linya si Mamay. Kaaalis pa lang ng kuya Stefan niya at halos katatapos lang ding maghugas ng plato nang sagutin niya ang tawag nito.

May nagpa-book na raw sa kanya mula sa Locanto site. Isang lalaking hindi nagbigay ng pangalan at pinapapunta siya sa isang motel sa bayan.

Napalunok siya, “H-hindi naman po sa gano’n. Pero kasi.. kagabi.. may—”

“Alam ko ang ibig mong sabihin dyan. Kinuwento sa akin ni Rochel na may unang customer ka na kagabi. ’Wag kang mag-aalala, hija. Nabanggit ko na sa nagpa-book sa ’yo na may ‘pumunit’ na sa ’yo kagabi, but he insists. Gusto ka pa rin daw niya at handang magbayad ng malaki,”

Napangiwi si Marianne. Humigpit ang dibdib niya dahil sa hindi gusto ang natanggap niyang balita. She wants to back out. Ayaw na niyang gawin. At higit sa lahat ay gusto niyang i-preserve ang nangyari kagabi. The face of that man flashed in her mind. Kaya ba niyang palitan at supilin agad ang naramdaman lang kagabi?

Inis na bumuntong hininga sa linya si Mamay. “’Wag mong isipin ang nangyari kagabi, hija. One stand night lang ’yon. Binayaran ka lang para sa tugunan ang init ng katawan ng unang customer mo kagabi. Alam kong bata ka pa at madaling mahumaling sa mga romantikong imahinasyon, pero ang totoo ay hindi ka si Cinderella na may Prince Charming at magliligtas sa ’yo sa problema mo! Realidad ang meron tayo at naghahanapbuhay. Kaya sabihin mo sa akin kung gusto mo o ayaw mo. Ibibigay ko na lang sa iba.”

Nakikinita ni Marianne ang pagpaypay ng aburidong ginang sa kabilang linya dahil sa inis. Pero tila niyugyog siya nito mula sa mundong siya lamang ang gumawa. May isang bandang tama si Mamay. She probably romanticised that stranger. She wanted to stay that way pero hindi naman talaga ganoon ang buhay. Baka nga pagtawanan pa siya kung ikukwento niya iyon sa iba.

Hindi na niya makikitang muli ang lalaki. He was random. At baka napadaan lang kagabi kung saan siya naroon. They don’t even exchange their numbers. At alam nitong bayarang babae siya. Sinong matinong lalaki ang babalikan ang babaeng binayaran ang katawan?

A sharp spear shot in her chest. She was young. And indeed innocent until yesterday night. Pero hindi siya dapat magpakagaga dahil sa isang lalaki. He was even mad when they parted ways.

So heaved out a deep sighed and nodded. She needed the money. Bago pa mademanda ang kuya niya ng boss nito.

“Pupunta po ako.” mahinang sagot niya sa ginang.

But she was pissed. “Hmp! Papayag din pala.”

Napayuko na lamang si Marianne matapos mawala sa linya ang kausap.

***

Nanlalamig ang mga kamay ni Marianne habang nilalakad ang pasilyo patungo sa kwarto ng lalaking nag-book sa kanya kay Mamay. Mamay told her the address and even the room number kung saan ito naroroon. At ang tanging umiingay sa makitid na pasilyo ay ang takong ng sapatos ni Rochel.

She lended her a sexy dress na humakab sa baywang niya at dibdib. A V-neck sleevesless blue dress and a black high heels. Hindi na siya nagpaayos dito at nagpahid na lamang ng pulang lipstick. Pati ang dibdib niya ay bahagyang nilabas sa neckline, pero inayos niya rin iyon bago pumunta sa motel. Ayaw niyang ipangalandakan ang katawan kahit kabaliktaran ng imahe niya.

Her heart races when she finally found the door’s number. Tumayo siya sa labas ng pinto. Ilang beses na lumunok. Ilang beses na nag-isip kung aatras ba siya o tutuloy.

Pera.. pera ang pinunta niya rito. Siguro naman, pagkatapos nito ay pwede na siyang tumigil. That’s what she thought. This will be the last one. Pagkatapos nito ay hihinto na siya at aalisin ang profile niya sa Locanto. Though hindi naka-post doon ang litrato niya, ayaw niya pa ring may kaugnayan sa nakasulat doon.

Tinaas niya ang kamao at akmang kakatok sa pinto. But she didn’t move. Umiling siya at naiiyak na. “Hindi.. hindi ko na kaya..” she whispered. She’s backing out right now!

Pinunasan niya ang lumandas na luha sa mga mata niya. Tama. Iyon na nga desisyon niya. Pero ayaw niyang mapahiya si Mamay. Kaya nagplano siyang maayos na kakausapin kung sino mang lalaki ang nasa loob. Tatapatin niya ito at hihingi ng pasensya sa nasayang nitong oras.

May kaunting takot siyang naramdaman sa dibdib. Paano kung natapat siya sa taong halang ang bituka? Sa taong hindi tatanggapin ang pag-urong niya?

Kumuyom ang mga kamao niya at nag-ipon ng hangin sa dibdib. Inihanda ang sarili sa anumang mangyayari. Hindi niya isasarado ang pinto at kung sakaling pigilan siya ay agad siyang tatakbo palabas.

Nilingon niya ang kantong nilikuan. Mula roon ay malapit na ang reception at entrance ng motel. Madali siyang makakahingi ng tulong kung sakali. So, she heads’ up and knock slowly—but no. Ang bilin sa kanya ay pihitin ang doorknob at siya na ang inaasahang darating doon. Kaya pinihit niya iyon at marahang tinulak ang pinto.

The walls she saw was painted blue. Nakabukas ang aircon at agad niyang naramdaman ang lamig sa kanyang balat. Hindi siya nag-abalang humakbang papasok at sumilip na lamang pero hindi niya matanaw ang lalaki dahil may maliit pang pasilyo ang tapat ng pintuan. So she stepped in, let the door opened and walked inside slowly.

Nakikita niya ang paanan ng puting kama. Nakita niya mula sa sahig ang isang pares ng sapatos at itim na medyas nito na basta na lamang nilapag. She gulped when she saw the pink longsleeves hanging at the chair’s backrest. They looked familiar. Ibig sabihin ba no’n ay nakahubad na ang lalaki?

Tinikom niya ang mga kamay kasabay ng malakas na bundol sa kanyang dibdib. She walked.. ngunit nahantad na sa kanya ang kamang walang tao. Tanging t***k ng puso niya ang narinig at pinakaramdaman ang buong silid.

Where is he? Sa banyo kaya?

And as if on cue, paglingon niya sa pinto sa kanyang gilid ay bumukas iyon at lumabas ang isang half-naked na lalaki.

Parehong namilog ang mga mata nila at pagkamangha—gulat nang magtama ang mga paningin nila.

Ngunit si Marianne ay dobleng takot ang naramdaman. “K-kuya,” she grimaced.

“Marianne? Anong ginagawa mo rito?” pinaghalong pagtataka at galit ang naramdaman ni Stefan pagkakita sa bunsong kapatid. Pinasadahan niya ito ng tingin. She was wearing the color of the dress the old woman told him what the girl he booked was wearing. Para madali niya itong makikilala.

Then glared at her.

Napako sa kinatatayuan niya si Marianne. Her plan to run never took place. Dahil nang makita niya ang pagtiim bagang ng nakakatandang kapatid ay tila na siya napako sa sahig.

“Ikaw ba ang pinadala nila sa akin? Ikaw ’yong nasa Locanto?!” his voice was low but then dangerous when it sent to Marianne’s ears. “Nagpuputa ka, Marianne..?” gumaralgal ang boses nito ngunit naroon pa rin ang namimintog na galit. “Sumagot ka!!” singhal niya rito.

Napaigtad si Marianne. Napapikit at agad na lumandas ang luha sa kanyang mga mata. And before she could even answer him—ay lumagapak na siya sa gilid ng kama nang malakas itong sampalin ni Stefan.