บทที่ 3
1008 Words
วันต่อมานทีแอบมาเฝ้าดูการทำงานของหญิงสาว แม้ในตอนแรกเธอจะบ่นๆเล็กน้อยแต่ตอนนี้เธอก็ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี ก็ถือว่าใช้ได้เหมือนกันนะชายหนุ่มคิดในใจ
"พักก่อนไหมคะคุณลูกพีช" หญิงสาวผิวขาวราวกับหยวกกล้วยต้องมาทำงานงกๆแบบนี้เธออดสงสารไม่ได้อยากให้คุณลูกพีชได้ไปพักบ้าง
"อีกนิดก็เสร็จแล้วค่อยพักทีเดียวดีกว่าลิ้นจี่"
"ค่ะ"
"เฮ้อ เสร็จสักที ฉันขอไปพักแล้วนะ"
"ค่ะคุณลูกพีช คุณลูกพีชเก่งมากเลยค่ะ"
"ชมกันเกินไปแล้วจ้ะ ถ้าลูกพีชเก่งจริงคนแถวๆนี้ก็คงจะมาชมลูกพีชแล้ว" ลูกพีชกลับเข้าบ้านของชายหนุ่มเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกครั้งหลังจากที่เธอทั้งล้างทั้งหั่นและสับ จัดเตรียมวัตถุดิบให้แม่ครัวประกอบอาหารให้คนงาน เธอเป็นคนขี้ร้อนพอทำงานที่ต้องขยับตัวอะไรหน่อยเหงื่อก็ออกท่วมตัวร้อนไปหมด
"สบายสุดๆไปเล้ยย" หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ อย่างน้อยที่นี่ก็มีข้อดีตรงเตียงนอนสบายดีล่ะ ถ้าจะให้เหมือนในนิยายให้ไปนอนกระท่อม นอนบนพื้นเธอคงจะแย่แน่ๆเลยงานนี้ เธอคงจะทนไม่ได้แน่ๆ
"ก๊อกๆ" ใครกันนะมาเคาะประตูห้องเธอ
"ฉันจะออกไปซื้อของ ไปช่วยถือหน่อย"
"อ้าว คนงานที่นี่มีเยอะแยะทำไมไม่ให้ตามไปช่วยนายล่ะ"
"ก็ผมจะให้คุณไปช่วย มีปัญหาอะไรไหม คนงานที่นี่เขาก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบกันหมดทุกคน ยกเว้นคุณคนเดียวที่ว่างงาน" เขาอธิบายใบหน้าเรียบเฉย
"เอ๊ะ ก็ฉันเพิ่งช่วยงานในครัวเสร็จยังไม่ได้พักเลยนะ"
"รีบตามมาละกัน อย่าพูดมาก"
"ฮึ่ยย ไอ้คนเผด็จการ" หญิงสาวทำได้เพียงแค่บ่นชายหนุ่มพรึมพำแล้วก็เดินตามเขาลงไป
ชายหนุ่มเดินทางมายังตลาดแห่งหนึ่ง ที่มีแม่ค้าแม่ขายหลายเจ้าที่พร้อมใจขนสินค้าต่างๆมากมายมาขาย มีทั้งราคาถูกและราคาแพง มีทั้งของกินและของใช้
"นายจะมาซื้ออะไรล่ะ เดินวนมาสองรอบแล้วนะ" เธอชักสงสัยเพราะเขาไม่เลือกซื้ออะไรสักที
"ซื้อเสื้อผ้าให้คุณนั่นแหละ" เขามาเลือกซื้อเสื้อผ้าให้หยิงสาวเพราะการแต่งตัวของเธอมันขัดใจเขาไม่น้อย คนงานในไร่มองตามกันเป็นแถวๆมันไม่เหมาะสมสักนิด
"ซื้อให้ฉันทำไมสิ้นเปลือง เสื้อผ้าฉันก็ดีๆทั้งนั้น"
"ก็เพราะมันดีน่ะสิ ผมถึงเสียดาย อย่าสวมพวกมันในไร่เลย"
"ฉันยังไม่เสียดายเลย นายจะมายุ่งทำไม" หญิงสาวคิดว่าชุดก็ชุดของเธอเธอจะทำอะไรกับมันก็ได้
"ก็เพราะชุดคุณมันไม่เหมาะสมกับงานในไร่"
"นี่คุณจะให้ฉันทำงานในไร่ด้วยหรอ ไม่เอานะ อย่าทำแบบนี้สิ ผิวพรรณสวยๆของฉันได้แย่แน่ๆเลย นายจะโหดร้ายกับฉันไปถึงไหนคะ"
"งานมันก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอก"
"ฉันมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับนายนะ ไม่ได้มาสมัครงานเป็นคนงานในไร่"
"งั้นก็แต่งซะวันนี้พรุ่งนี้เลยไหมละ จะได้ไม่ต้องปรับตัวเหมือนที่ผู้ใหญ่เขาต้องการ" หญิงสาวอึ้งไปพูดอะไรไม่ออก งานก็ไม่อยากทำแต่งก็ไม่อยากแต่งเธอจะทำอย่างไรดีนะเนี่ย ฮืออ ไอ้คนเผด็จการ เธอไม่ชอบเขาเลย
"นั่นไอ้นทีมันมากับใครว่ะสวยซะด้วย"
"คงจะเป็นคู่ควงคนใหม่ละมั้งลูกพี่อย่าไปสนใจมันเลย"
"แต่มันไม่ได้ควงผู้หญิงคนไหนมานานแล้วนะ หรือจะเป็นอย่างที่ได้ข่าวมาว่ามันกำลังจะแต่งงานจริงๆ"
"ต้องใช่แน่ๆเลยลูกพี่ ลูกพี่นี่ฉลาดสุดยอดด" ลูกน้องรีบอวยทันที
"เออรู้แล้ว เบาๆสิวะ เดี๋ยวมันก็รู้หรอกว่าเรากำลังพูดถึงมันอยู่ งานนี้เริ่มสนุกแล้วสิ เล่นงานมันไม่สนุกเท่าเล่นงานผู้หญิงของมัน แกว่าไหมแถมคนนี้ก็ไม่ธรรมดาแน่ๆ" เพทายและลูกน้องพูดคุยกันอย่างสนุกปาก เขารอวันที่จะได้แก้แค้นชายหนุ่มมาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา เมื่อได้เลือกซื้อสิ่งที่ต้องการครบแล้วเขาจึงชวนเธอเดินทางกลับ
"ได้ของครบแล้วกลับกันเถอะ"
"อืม" หญิงสาวหอบหิ้วถุงเสื้อผ้าที่ด้านในมีแต่ชุดสไตล์บ้านๆที่หญิงสาวแทบจะรับไม่ได้เมื่อตนเองได้ลองสวมใส่ เธอล่ะหงุดหงิดใจจริงๆเลย ต้องยอมอ่อนข้อให้ชายหนุ่มทุกเรื่องไปเพราะทำอะไรไม่ได้
"กลับมากันแล้วหรอจ๊ะ ซื้ออะไรกันมาเยอะแยะเลย"
"เสื้อผ้าน่ะลิ้นจี่ ฉันฝากขึ้นไปเก็บบนห้องบ้างสิ"
"ได้ค่ะคุณลูกพีช"
"ให้คนงานปิดบ้านให้ดีล่ะ ฉันจะออกไปนอนในไร่"
"อ้าวทำไมละ"
"ต้องตรวจตราอะไรนิดหน่อย"
"อ่อ โอเคๆ ไปเถอะเดี๋ยวฉันปิดเอง" หญิงสาวลงกลอนประตูและเดินขึ้นไปยังชั้นบน เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มก็ขับรถคู่ใจออกไปตรวจตราในไร่
"คงต้องอาบน้ำอีกครั้งสินะ อีตานทีบ้า หอบหิ้วฉันไปมาจนต้องมาอาบน้ำตอนดึกๆดื้นๆเนี่ย เครื่องทำน้ำร้อนก็ไม่มี ไม่มีอะไรสักอย่าง นายอยู่ได้ยังไงกันนะ" หญิงสาวคิดไปบ่นไปจนกระทั่งอาบน้ำเสร็จก็ออกจากห้องน้ำ เมื่อหัวถึงหมอนก็หลับไปในที่สุด นั่นอาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวัน
- Writer
