ฉันลืมตาในเช้าตรู่ของอีกวัน ตื่นมาพร้อมกับความเจ็บแสบไปตามร่างกายนั้นก็ทำให้ฉุกคิดได้ในทันทีว่าสาเหตุเกิดจากอะไร ตื่นคราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ตื่นมาแล้วไม่พบใครบนที่นอนอันว่างเปล่า ทว่าตอนนี้กำลังมีอีกคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าของใบหน้าหล่อที่ไร้กรอบแว่นหนากำลังกอดร่างฉันไว้แน่นราวกับกลัวฉันหนีหาย
"เห็นแบบนี้แล้วไม่เห็นจะเนิร์ดเลยสักนิด" ฉันบ่นออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นใบหน้าอันหล่อเหลา ในตอนที่ไม่สวมแว่นตาเขาดูเหมือนคนเล่ห์เหลี่ยมเยอะคนนึง ยิ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ยิ่งกระจ่างชัดว่าเขาไม่ได้เรียบร้อยเหมือนที่ฉันคิดไว้เลยสักนิด แต่หากจะเรียกว่าเข้าไปร้อยแล้วเรียบหมดแบบนี้จะเข้าท่ามากกว่า
"ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเนิร์ด" ขณะที่ฉันมองหน้าเขาไปบ่นไปอีกคนก็พูดสวนขึ้นมาทั้งที่ยังหลับตาสนิท ฉันอ้าปากค้างเมื่อเพิ่งรู้ว่าว่าคนที่กำลังปิดตากำลังแสร้งว่าหลับทั้งที่เขาได้ยินที่ฉันพูดทุกอย่าง
"ฝะ
