เมียแสนร้ายของมัจจุราช

ตอนที่ 7-เข้าใจผิด

"ออกไปให้หมด!" ชาลล์เดินตามเฌอบีเข้ามาในห้องน้ำผู้หญิงและออกปากไล่ทุกคนที่อยู่ในนี้ เขาไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ในเมื่อเธอเป็นคนที่ทำให้เขาต้องเป็นเช่นนี้

"ทำบ้าอะไรของคุณ! หยาบคายที่สุด" เฌอบีต่อว่าชาลล์

"จำคำพูดของตัวเองไม่ได้หรือยังไง พ่อเธอบอกว่าส่งเธอมาเป็นเมียฉัน! แต่เธอกลับร่านไปนอนกับไอ้เชนจนมันยกตำแหน่งแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้อย่างนั้นเหรอ!" ชาลล์รั้งข้อมือเรียวไว้ไม่ให้เธอเดินหนีเขา

"ออกไปคุยข้างนอก นี่มันห้องน้ำผู้หญิง!" มือเรียวดันแผงอกกว้างให้พ้นทาง เขายอมเดินตามเธออกไป

"หยุด! เฌอบี! ฉันบอกให้หยุด" เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ

"คุณเมาขนาดนี้ ฉันไม่คุยกับคุณหรอก" ร่างอรชรยืนกอดอกมองมาเฟียหนุ่มด้วยแววตาสุดแสนรังเกียจ

"ได้! ยังไม่คุยตอนนี้ก็ได้ เพราะเธอกับฉันมีเรื่องสะสางกันมากมาย" พูดจบชาลล์ก็เดินตรงเข้ามาประชิดลำตัวหญิงสาว

"จะทำอะไร!?" เธอถอยห่างออกจากเขา

"จะเดินไปขึ้นรถดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มไป" เขาขยับเข้ามาใกล้อีก ชาลล์ก้มลงกระซิบข้างหู กลิ่นหอมของเฌอบีทำให้อารมณ์ของเขาแปรปรวนยิ่งขึ้น

"ฉันมากับคุณเชน ฉันไม่กลับกับคุณหรอก!" เธอปฏิเสธเขา

"ก็เมื่อคืนคิวไอ้เชนแล้วไง คืนนี้ก็คิวฉันบ้างสิ รับรองว่าฉันจ่ายหนักกว่ามันแน่ๆ เธอจะได้หมดหนี้เร็วๆไง" คำพูดของชาลล์กรีดแทงหัวใจดวงน้อยของเธอจนส่งผลให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลอาบแก้มอย่างลืมตัว

"คุณมันช่างเป็นคนหยาบกระด้างไร้ความเป็นมนุษย์!" เธอด่าเขา

"ด่าได้ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าเธอมันลีลาเด็ดแค่ไหนไอ้เชนมันถึงยอมมอบตำแหน่งที่นางแบบทุกคนอยากได้ให้กับเธอ" ทันทีที่เขาพูดจบ หินก็ขับรถมาจอดตรงหน้าพอดี

"คุณหินคะ ช่วยฉันด้วยนะคะ คุณชาลล์เมามากฉันกลับกับเขาไม่ได้จริงๆ" เฌอบีขอร้องหินทั้งน้ำตาแม้ว่าจะถูกชาลล์รั้งข้อมือไว้

"ขอโทษจริงๆครับ ผมคงขัดคำสั่งนายไม่ได้เช่นกัน" ชาลล์เปิดประตูรถด้านหลังและดันร่างบางเข้าไปในรถ แม้ว่าเขาจะเมาแต่แรงของเขากลับยังมหาศาลจนหญิงสาวไม่สามารถขัดขืนได้แม้แต่น้อย

คฤหาสน์ชาลล์

เฌอบีรีบเปิดประตูลงจากรถเพื่อตรงไปยังห้องนอนของตนเอง หินสั่งคนขับรถไม่ให้ปลดล็อคประตูฝั่งที่ชาลล์นั่งอยู่เพราะเขาอยากช่วยเฌอบี

"เปิดประตูสิวะ!" หินก้าวลงจากรถอย่างเชื่องช้าเพื่อมาเปิดประตูให้ชาลล์

"นายครับ ให้ผมไปส่งที่ห้องมั้ยครับ" หินถ่วงเวลา

"มึงจะไปส่งกูทำไม! กูแค่เมาไม่ได้จะตาย" พูดจบชาลล์ก็เดินเข้าบ้านไป ทว่าเขาไม่ได้ตรงขึ้นห้องแต่เขากลับตรงไปยังห้องของเฌอบี

'ก๊อกๆๆ'

"เปิดประตู!" เขาสั่ง

"ฉันง่วงนอน พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะคะ" เธอตอบเขา

"ตอนนี้ฉันจะบอกให้เธอออกมาดีๆ แต่ถ้าเธอทำให้ฉันโมโหมาแล้วฉันจะพังเข้าไป!" ชาลล์พูดจริง

"คุณมีธุระอะไร"

"ฉันบอกให้เปิดประตู!" เฌอบีมองหาของป้องกันตัวรอบๆบริเวณทว่ากลับไม่มีอะไรเลย เสียงของชาลล์ดังลั่นไปทั่วบริเวณห้องพักของแม่บ้าน เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูออกมาหาเขาแต่โดยดี

"เมาแล้วพาล"

"มานี่" ชาลล์ดึงข้อมือหญิงสาวขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง เฌอบีไม่ได้ขัดขืนมากนักเพราะหากเขาคิดจะทำอะไรเธอขึ้นมาเธอก็พร้อมต่อสู้ เพราะเธอเองก็เรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก

ชาลล์ปิดประตูลงกลอน เขาถอดชุดสูททักซิโดของตนออก รวมถึงเสื้อข้างในจนท่อนบนเปลือยเปล่า เฌอบีตกตะลึงกับรอยสักที่งดงามมีเสน่ห์บนตัวเขาจนแทบลืมตัวว่าเขาคือชาลล์ บาร์ตันที่เธอรังเกียจ

"เอ่อ...จะทำอะไร?" เฌอบีถามเมื่อเห็นว่าเขากำลังถอดกางเกง หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นรัวและแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาถอดมันออกสำเร็จ มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดตาตัวเองไว้

"นั่งลง" เขาเดินเข้ามาใกล้เธอในสภาพที่สวมเพียงแค่กางเกงในตัวเดียว เฌอบีถอยห่างออกไป มือเรียวคว้าแจกันดอกไม้บนหัวเตียงได้จึงยกขึ้นเหนือศีรษะพร้อมฟาด

"เข้ามาฉันจะฟาดหัวคุณ!" เธอพร้อมทำจริงไม่ได้ขู่

"อัพค่าตัวเหรอ อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาสิ" ชาลล์เดินตรงเข้าไปหาเธอ หญิงสาวเล็งเเจกันลงบนหัวเขา ทว่าชาลล์จะไม่ยอมปล่อยให้เธอทำร้ายเขาเหมือนสองครั้งที่ผ่านมา มาเฟียหนุ่มหลบทันและยังคว้าเอวบางในชุดราตรีชวนหลงใหลไว้ได้ เขาดันเธอให้ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างง่ายดาย

"คุณชาลล์ อย่าทำอะไรฉันเด็ดขาดนะ!" เธอออกคำสั่งเขาเสียมากกว่าจะขอร้อง

"เอาน่า ฉันก็แค่เอาเธอแก้ขัดเท่านั้นแหละ เธอไม่ได้อยากเป็นเมียฉันอยู่แล้ว และฉันก็ไม่ได้จะให้เธอเป็นเมียฉันด้วย เราแค่จะสนุกและผ่อนคลายไปด้วยกันก็แค่นั้นเอง" ชาลล์ก้าวขึ้นเตียงและคร่อมร่างบางไว้ มือแข็งแรงของเขากดข้อมือเรียวลงบนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้ซอกคอขาว ผิวเนียนละเอียดของเฌอบีบอบบาง จนกลายเป็นสีแดงอย่างง่ายดายจากการขบเม้มของชาลล์ ริมฝีปากหยักพรมจูบลงมาจนถึงบัวตูมที่ล้นทะลักเกาะอกออกมาครึ่งเต้า

"ฮือ...คุณชาลล์ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ" เรียวปากบางราวกลีบกุหลาบถูกเขาบดจูบแทนการบอกให้หยุดพูด ลิ้นอุ่นเอาแต่ใจโดยการสอดเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน กลิ่นบรั่นดียังคงคละคลุ้ง เฌอบีไร้แรงขัดขืน มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมา

ชุดราตรีของเธอถูกเขาถอดออกด้วยมือเพียงมือเดียว และนั่นเป็นเหตุผลที่เต้านมขาวอวบอิ่มของเธอถูกเขาดูดดื่มกินอย่างเพลิดเพลิน สัมผัสสวาทที่เฌอบีไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิตทำให้เธอเคลิบเคลิ้มแม้จะขัดกับความรู้สึก สมองของเธอไม่ยอมสั่งให้มือไม้ขัดขืน ทว่าหัวใจกลับสั่งให้เธอส่งเสียงครางออกมาเมื่อมือหนาของชาลล์ล้วงเข้าไปในแพนตี้ลายลูกไม้ของเธอ

"อ่าส์...ได้โปรด...ปล่อยฉัน..." เรือนกายนุ่มนวลหอมหวานของเธอทำให้ชาลล์ไม่ได้ยินเสียงเรียกร้องอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงครางของเธอเท่านั้น

ในที่สุดชาลล์ก็ถอดแพนตี้ของเธอออกตามด้วยของตนเอง เขาชักรูดแท่งเนื้อของตนที่ชูชันอวดร่ำความใหญ่โตเหนือความเป็นชายต่อหน้าเธอ น้ำตาทำให้เฌอบีเห็นทุกสิ่งเลือนลางไปเสียหมด