เมียแสนร้ายของมัจจุราช

ตอนที่ 8-ครั้งแรก

มือหนาเอื้อมไปหยิบซองถุงยางอนามัยบนหัวเตียงและจัดการสวมมันเข้าที่ เขาดันเรียวขาทั้งสองข้างให้ถ่างออก ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปตรงกลางหว่างขาและยื่นปลายลิ้นออกไปเเตะตวัดเลียเพื่อเพิ่มความชื้นแฉะเสียก่อน

"อ่าส์..." เฌอบีสะดุ้งเล็กน้อยและบิดตัวไปมาเพราะความรู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยได้รับจากที่ไหนมาก่อน

"เธอชอบแบบซาดิสม์หรือเปล่า" ชาลล์ขยับขึ้นมาและก้มลงไปจูบเธออีกครั้ง มือหนาจับแท่งเนื้อของตนถูไถตรงบริเวณปากอ่าว เขาค่อยๆสอดปลายเข้าไปทว่ากลับรู้สึกเหมือนทุกอย่างมันไม่สามารถดำเนินไปต่อได้

"อ่าส์ เจ็บ ได้โปรด" เฌอบีร้องไห้เพราะความเจ็บปวดเมื่อถูกเขาพยายามเบียดเสียดเพื่อฉีกเยื่อพรหมจรรย์ของเธอ

"ทำไมเข้าไม่ได้วะ!" เขากระซิบข้างหูเธอ

"ชาลล์...ได้โปรด อ่ะ อ่าส์ ฉันเจ็บ!"

"ถ่างขาออกอีกสิ!"

"อ่ะ อ่าส์ ชาลล์! ฉะ...ฉันไม่เคย ฉันจะ เจ็บ! อ่าส์" เธอพยายามบอกเขาหลังจากที่ได้สัมผัสความใหญ่โตของเขา

"อะไรนะ? หมายความว่ายังไงไม่เคย?" คำพูดของเธอทำให้เขาแทบสร่างเมา ชาลล์สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดหลังจากที่เขายัดแท่งเนื้อของตนเข้าไปจนสุดด้ามในขณะที่เฌอบีกรีดร้องและดิ้นรนราวกับโดนของแหลมคมทิ่มแทง

"ฮืออ...ได้โปรด ฉะ ฉันเจ็บ!" มือหนาเช็ดน้ำตาให้เธอ เขาโอบร่างบางไว้และซุกไซร้ซอกคอขาวของเธออย่างเอาแต่ใจ

"คุณไม่เคยมีเซ็กส์จริงๆเหรอ" เขาต้องการถามเพื่อความแน่ใจก่อนจะพิสูจน์ด้วยตนเอง

ชาลล์ตัดสินใจถอดแท่งเนื้อของตนเองออกเพราะมันฟิตแน่นเกินกว่าที่เขาจะหยัดสะโพกและเพลิดเพลินไปกับเธอได้ มือหนาถอดถุงยางอนามัยออกและก้มลงไปดูตรงจุดต้นเหตุ เลือดสีแดงสดแปดเปื้อนไปทั่วกลีบกุหลาบงดงามที่เขาเพิ่งทำลายไปเมื่อครู่ และมันยังเปื้อนที่นอนสีขาวของเขาอีกต่างหาก

"ฮือออ...ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ" เธอพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่งด้วยควมมอับอายที่ต้องเปลือยกายต่อหน้าเขา

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?" ชาลล์สับสน เขาคว้าผ้าห่มและโยนให้กับเธอ

"ฉะ ฉันขอกลับห้อง!" เฌอบีคว้าชุดของเธอมากอดไว้

"ไม่ต้อง นอนอยู่เฉยๆบนเตียง หรืออยากจะให้ฉันทำแบบเมื่อกี้อีก!" เขาขู่ เฌอบีกลัวความเจ็บปวดนั้นจึงยอมทำตามที่เขาบอก

"เธออายุเท่าไหร่"

"ยี่สิบ" ร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง เธอตอบเขาและเบือนหน้าหนี น้ำตาของเธอเอ่อล้นออกมาไม่ยอมหยุด

"อย่ามาทำเสียงแข็งแบบนี้กับฉันนะ! โถ่เอ้ย! นี่พ่อเธอส่งลูกสาวที่ยังพรหมจรรย์มาให้ฉันเนี่ยนะ ใช้งานก็ไม่ได้" ชาลล์พูดออกไปเช่นนั้นทว่าในหัวใจกลับพองโตอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันวาบหวิวผิดปกติทั้งๆที่เขาไม่เคยมีอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้เมื่อมีเซ็กส์กับผู้หญิง

่หรือว่าเป็นโรคหัวใจวะ เต้นรัวอยู่นั่นแหละ' ชาลล์คิดในใจ เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาและเปิดโทรทัศน์เพื่อกลบเกลื่อนความเงียบสงบ มือหนารินเหล้าและกระดกเข้าปากเพื่อเรียกสติ

เฌอบีไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรจึงนอนหลบอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เธอได้แต่ภาวนาให้เขาไม่ลุกมาปลุกปล้ำเธอก็เพียงพอแล้ว เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดตรงนั้นราวกับว่ามันฉีกขาดไปแล้ว

'ใช่! ไอ้คนเลว แกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉันจนไม่เหลืออะไรแล้ว' เฌอบีคิดในใจ น้ำตาของเธอบ่งบอกถึงความเจ็บปวดทั้งกายทั้งใจได้เป็นอย่างดี เพราะมันไหลออกมาไม่ยอมหยุด

ชาลล์เองก็นอนไม่หลับ เขายังคงนั่งดูโทรทัศน์พร้อมทั้งกระดกเหล้าไปด้วยจนรุ่งอรุณมาเยือน

ชาลล์อาบน้ำแต่งตัวและเดินลงไปชั้นล่าง เขาเห็นว่าเธอยังไม่ตื่นจึงไม่อยากปลุก เพระตอนนี้เขาต้องการใช้ความคิดเป็นอย่างมาก

เฌอบีเองก็แกล้งหลับตั้งแต่เมื่อคืนจนป่านนี้ เธอเห็นว่าชาลล์ออกไปแล้วจึงผล็อยหลับไปในที่สุด

"นายครับ คุณเชนมาครับ" หินรายงาน

"มันจะมาทำไมแต่เช้า" ชาลล์บ่นพลางจิบกาแฟ

"คุณชาลล์ บาร์ตัน เมื่อคืนคุณลักพาตัวนางแบบของผมมา พี่ทำแบบนี้ทำไมครับ" เชนเดินเข้ามานั่งกับพี่ชายในห้องนั่งเล่น

"ไอ้เชน! มึงได้นอนกับเฌอบีมั้ย?" ชาลล์ไม่ชอบค้างคาใจจึงถามออกไปตรงๆเพื่อความแน่ใจ

"จะบ้าหรอ! ผมเพิ่งเจอเขาไม่กี่วันจะนอนด้วยกันได้ยังไง คุณบีเขาหวงตัวจะตาย จะให้เดินแบบคู่กับนายแบบคนอื่นก็ไม่ยอม เธอบอกว่ากลัวและก็ยืนยันให้ผมเดินกับเธอเท่านั้นเธอถึงจะยอมเดิน" เชนเล่าให้ฟัง

"เออ รู้แล้ว!"

"ว่าแต่พี่ถามทำไม"

"เปล่า ก็แค่ถาม"

"งั้นให้ใครไปตามคุณบีทีสิครับ ผมจะพาเธอไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ แล้วก็ต้องจ่ายค่าจ้างเมื่อคืนด้วย" ชาลล์วางถ้วยกาแฟกระแทกโต๊ะจนกาแฟหกเลอะเทอะ มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นทันทีด้วยความโมโห

"ไปตามเองสิ" ชาลล์ไม่สนใจสีหน้าสุดงวยงงของเชน เขาเดินตรงขึ้นไปยังห้องนอนของตนทันที

เฌอบียังคงหลับอยู่ มือหนาดึงผ้าห่มที่ปกคลุมใบหน้าออก ร่างบางยังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ชาลล์เห็นรอยแดงที่ตนฝากไว้บนผิวบอบบางของเธอเมื่อคืนก็ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบ

"เธอกล้าดียังไงทำให้ฉันสับสนไปหมดแบบนี้" ชาลล์มองเธอด้วยแววตาสับสน

"จะนอนอีกนานมั้ย?" เขาปลุกเธอ เฌอบีค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างไม่เต็มตื่น เธอยังรู้สึกเจ็บปวดตรงนั้นราวกับว่ามันบวมจนเดินไม่ได้

"นัดไอ้เชนไว้เหรอ?" เขาถาม

"ใช่" แม้ความจริงเธอจะไม่ได้นัดก็ตาม

"ฉันไม่ให้เธอไป" เขาออกคำสั่งเสียงแข็ง เฌอบีหยัดกายลุกขึ้นนั่ง

"แต่ฉันจะไป" เธอตอบเขาเสียงเบาแต่หนักแน่น

"ฉันจะหินจัดการเรื่องโทรศัพท์ให้เธอ ไม่ต้องออกไปไอ้เชน" เขายังคงออกคำสั่ง

"ที่คุณถามเรื่องค่าตัวเมื่อคืน ฉันลืมบอกคุณไป..." เฌอบีก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนผ้าห่มผืนหนา

"พูดบ้าอะไรของเธอ" ชาลล์รู้สึกใจคอไม่ดี

"ค่าเสียความบริสุทธิ์ให้คุณ...ฉันคิดแค่หนึ่งร้อยล้านพอ คุณอาจจะคิดว่ามันไม่มีค่าขนาดนั้น แต่สำหรับฉันมันคือความตายทั้งเป็นตลอดชีวิต" เฌอบีคว้าชุดมาสวมก่อนและลุกจากเตียงเพื่อเดินออกไป

"เธอคิดเหรอ! ว่าค่าความบริสุทธิ์ของเธอ จะเอามาหักล้างเงินร้อยล้านได้ มันไม่มารยาไปหน่อยเหรอ" ชาลล์ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ เขาเพียงแค่ต้องการรั้งให้เธออยู่เท่านั้น