ตอนที่ 4-แสบพริกทั้งสวน
1281 Words
"ก่อเรื่องตั้งแต่วันแรกเลยนะ" ชาลล์ต่อว่าเธอ เฌอบีไม่ตอบและไม่หันกลับมามองเขาด้วยซ้ำ
"ฉันกำลังคุยกับเธออยู่! กล้าดียังไงไม่มองหน้าฉัน?" เขาหงุดหงิด หญิงสาวจึงหันกลับพร้อมทั้งกระตุกยิ้มมุมปากเชิงเย้ยหยัน
"ผู้ชายทุเรศๆแบบคุณ ไม่มีราคาพอที่ฉันจะเอามาใส่ใจว่าควรมองหรือไม่ควรมองหรอกนะ" เธอพูดความรู้สึกของตนออกไปอย่างไม่เกรงกลัว ชาลล์อึ้งไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดกับเขาเช่นนี้
"เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงกล้าพูดแบบนี้กับฉัน คิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธองั้นเหรอ" ชาลล์สืบเท้ายาวเข้ามาจนประชิดตัวหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ เฌอบีไม่มีท่าทีจะลุกหนีจนมาเฟียหนุ่มรู้สึกแปลกใจ
"จะตบฉันเหรอ หรือจะฆ่าฉันทิ้งเลย"
"อย่ามาท้าฉันนะ เธอไม่รู้จักฉันดีพอ!"
"ไม่ได้ท้า ถ้าคุณทำให้ฉันหมดความอดทนหรือเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉันอีก ฉันจะฆ่าตัวตาย!" เฌอบีพูดจบก็ลุกขึ้นและเดินออกจากศาลาไป ทว่ามือแข็งแรงของชาลล์กลับรั้งข้อมือของเธอไว้และดึงร่างบางเข้าหาลำตัว
"โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ!" เธอทุบตีเขา
"คิดว่าฉันอยากจะถูกเนื้อต้องตัวเธอหรือยังไง"
"ใช่ หรือว่าไม่ใช่ล่ะ" เธอหยั่งเชิง
"ไม่ใช่!"
"ดี ต่อจากนี้ไปกรุณาอยู่ห่างๆฉัน หากมีงานอะไรก็สั่งผ่านคุณหินได้เลย!" เธอสะบัดหน้าเดินออกไปทันที
"เดี๋ยว อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้นะ" ชาลล์เดินตามหลังหญิงสาวเข้าไปจนถึงประตูบ้าน
'โอ้โห...ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นภาพนี้มาก่อนในชีวิต'
'อะไรวะ'
'คุณชาลล์เดินตามสาวสวยคนนั้นเข้าบ้าน'
'ดูท่าทางผู้หญิงจะเดินหนีมากกว่า'
'จะเดินหนีเดินตามก็แล้วแต่ แต่ที่แน่ๆไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้มาก่อน'
'เธอไม่รู้จักคุณชาลล์ดีมากกว่าถึงกล้า'
'กูว่าไม่นานหรอก'
'ไม่นานอะไรวะ'
'ถูกนายฆ่าตายก่อนน่ะสิ'
"คุยอะไรกัน" หินเดินเข้าไปหาเพื่อนบอดี้การ์ดหลายคนซึ่งยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่
"เปล่าครับคุณหิน พูดเรื่อยเปื่อยแหละครับ"
"แล้วไป" ชาลล์ถือว่าหินเป็นหัวหน้าของทุกคนที่นี่ หินจึงได้รับความเคารพจากทุกคนไปโดยปริยาย
"ฉันสั่งให้เธอหยุด!" ชาลล์เดินตรงไปเปิดลิ้นชักเพื่อเอาเชือกออกมา
"แน่จริงก็จับฉันให้ได้สิ ไอ้โรคจิต" เธอตะโกนด่าเขาลั่นบ้าน
"ไอ้กันต์! จับมันมาให้ได้ กูจะมัดมัน!" ชาลล์สั่ง กันต์วิ่งตามจับเฌอบีรอบบ้านจนหญิงสาวจนมุมในห้องครัว
"นี่คุณ วิ่งออกไปที่กว้างๆสิ วิ่งแบบนี้ก็จนมุมพอดี" กันต์แนะนำเพราะไม่อยากจับเธอได้
"ใครบอกล่ะว่าฉันวิ่งให้จนมุม ฉันต้อนศัตรูเข้ามุมต่างหาก" พูดจบเฌอบีก็สาดแป้งทำอาหารที่อยู่ในชามใส่กันต์จนขาวโพลนไปทั้งตัว เธอกวาดหม้อถังกะละมังและทุกสิ่งทุกอย่างลงพื้นจนเสียงดังโครม ชาลล์และบอดี้การ์ดได้ยินเสียงจึงวิ่งกรูเข้ามาดู ทว่าพบแต่เพียงกันต์ซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยแป้งและสภาพครัวที่เละเทะ
"ไอ้กันต์! ไอ้โง่ นังตัวแสบอยู่ไหน!?" ชาลล์หัวเสีย
"ฉันอยู่นี่!" ทุกคนหันขวับไปหาต้นเสียงจากด้านหลัง ทันใดนั้นเฌอบีก็ปาไข่ไก่เล็งเป้าเข้าตรงหัวของชาลล์ และไข่มันก็เข้าเป้าเต็มๆ
"อุบส์! ไข่เน่าเสียด้วยสิ กินไข่เน่าเข้าไปทุกวันแบบนี้นี่เองถึงได้โง่กันนัก" เธอด่าครบทุกคน
"คุณเฌอบีพอเถอะครับ" หินขอ
"ฉันแค่ป้องกันตัว ไข่แผงนี้เน่าทุกใบและฉันก็ปามีดแม่นด้วย อย่าคิดจะมาใช้อำนาจกดขี่ฉันแบบนี้อีก ฉันเป็นคนไม่ใช่สัตว์เลี้ยง!" เธอชี้หน้าทุกคนตรงหน้าเธอ
"คิดดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้" ชาลล์จ้องหน้าเธอเอาเรื่อง
"ไม่ต้องคิด นี่คือสิ่งที่ฉันตอบแทนที่คุณดูถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรีของฉัน! ฉันเป็นหนี้ก็แค่บอกมาว่าจะให้ฉันทำอะไร อย่ามาใช้วิธีสกปรกกับฉัน" เธอประกาศกร้าวพร้อมทั้งโยนแผงไข่เข้ามาหาชาลล์
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ" เขาโกรธจนอยากจะบีบคอเธอให้ตายคามือ
"มีเรื่องอะไรกัน!" ชายรูปร่างสูงโปร่งวัยราวห้าสิบทว่าดูภูมิฐานและน่าเกรงขามเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของเฌอบี
"คุณอาครับ เอ่อ..."
สามสิบนาทีผ่านไป
"เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของคนที่ติดหนี้แก แล้วทำไมไม่ไปตามเก็บกับพ่อเขา เอาลูกสาวเขามาทำไม?" 'ชาลี'มีศักดิ์เป็นน้องชายของผู้เป็นบิดาของชาลล์ และชาลล์เองก็นับถือเขาเหมือนพ่อ
"พ่อเขาส่งมาเองครับ ผมไม่ได้เป็นคนไปจับมา" ชาลล์ตอบ
"แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ถูกต้อง ว่าแต่หนูรู้หรือเปล่าว่าพ่อเขาจะส่งหนูมา" ชาลีหันไปถามเฌอบี
"ทราบแล้วยังไงคะ ก็ต้องมาอยู่ดี แต่ไม่คิดว่าเจ้าหนี้จะนิสัยเสีย กักขฬะ ไร้มนุษยธรรมแบบนี้ค่ะ" เฌอบีตอบพลางนึกถึงความเจ็บปวดตอนที่ผู้เป็นบิดาพามารดาของตนไปอยู่ด้วยทั้งที่เขาก็มีภรรยาใหม่แล้ว เธอสงสารมารดาจับใจ
ทันใดนั้น
"สวัสดีครับพี่ชาลล์ สวัสดีทุกคน" เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากประตูห้องรับแขก ชายหนุ่มรูปร่างสูงราวหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาใบหน้าของเขาเหมือนชาวตะวันตก ความหล่อระดับพระเอกฮอลลีวูด
"ไอ้เชน!" ชาลล์เห็นลูกพี่ลูกน้องก็ดีใจลุกขึ้นสวมกอดกัน
"ครับ ผมเชน ราชันย์ กลับจากฝรั่งเศสเมื่อวานนี้เองครับ มาถึงก็ต้องทำงานต่อเลย ว่าแต่คุณพ่อเข้าเรื่องให้ผมหรือยังครับ" เชนหันมาหาชาลีผู้เป็นบิดา
"ยังเลย ไหนๆก็มาแล้วขอเองเลยสิ" ชาลีบอกบุตรชาย
"ผมจัดงานเดินแบบเปิดตัวเครื่องประดับใหม่ เป็นอัญมณีเก่าแก่ที่ผสมผสานกับเพชรมูลค่าหลายร้อยล้าน ในฐานะที่พี่เป็นพี่ชายของผมและยังหล่อเหมือนเดวิด เบ็คแฮม สูงสง่ากล้ามเนื้อสวยงามราวกับนายแบบมืออาชีพ ผมอยากให้พี่เป็นชายหนุ่มผู้ที่เดินแบบคู่กันกับหญิงสาวที่สวมเพชรเลอค่าชุดนั้น" เชนคาดหวังว่าชาลล์จะตอบตกลง
"ดิฉันขอตัวนะคะ" เฌอบีแหงนหน้าขึ้นบอกชาลีซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลเธอนัก
"ตามสบายเถอะ" ชาลีพยักหน้าหญิงสาวจึงลุกเดินออกไป
"เดี๋ยว!" ฝีเท้าของเฌอบีหยุดชะงักเมื่อเสียงของเชนดังขึ้น
"คะ? บอกฉันเหรอคะ" หญิงสาวขมวดคิ้ว
"ส่วนสูงไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ใบหน้าสวยเฉียบเหมือนนางแบบระดับโลกเลยนะครับ ทำไมเพชรเม็ดนี้ถึงมาอยู่ในบ้านพี่ชาลล์ล่ะครับ" เชนจ้องมองเฌอบีไม่วางตา
"พูดอะไรของแกไอ้เชน!"
"ผมต้องการผู้หญิงคนนี้ไปเดินฟินนาเล่!"
- Writer
