"สมองเสื่อมเหรอ คุณพูดเองว่าถึงจะมีอะไรกับฉัน ก็ไม่ได้แปลว่าฉันเป็นเมียคุณ เพราะฉะนั้นอย่ามาบังคับฉัน และฉันก็จะไม่อยู่ที่นี่ อย่าคิดว่าจะขังฉันไว้ที่นี่ได้ เพราะฉันจะยอมตายดีกว่าตกเป็นทาสรองรับอารมณ์ทางเพศของคุณ!" น้ำตาของเธอไหลเอ่อเต็มพวงแก้มอีกครั้ง
"ฉันเบื่อจะเถียงกับเธอ" ชาลล์ยอมเดินออกจากห้องน้ำเพราะเขาไม่ต้องการเห็นน้ำตาของเธอ
"มารยาร้อยเล่มเกวียน" ชาลล์พึมพำกับตนเอง
เฌอบีปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายและตรงนั้น เธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นแม้ว่าความจริงเธออยากออกไปสูดอากาศก็ตาม
"เสื้อผ้าเธออยู่ที่ไหน?" ชาลล์เดินเข้ามาหาเธอ
"ก็อยู่ที่คอนโดของฉันสิ" เธอเบือนหน้าหนีเมื่อตอบเขา
"ไอ้เชนนี่มันใจป้ำจริงๆ เช่าคอนโดให้อยู่ หางานให้ ดูแลทุกอย่าง" ชาลล์เดินเข้ามาใกล้
"ใช่ เขาดีกับฉันทุกอย่าง ไม่เหมือนคุณ!" เธอพูดใส่หน้าเขา
"ใช่ ฉันมันไม่ใช่คนดีอะไรหรอก!" ชาลล์ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงเพราะกลัว
