ตอนที่ 10-เลือดพรหมจรรย์
1235 Words
"ถ้าเป็นผม ผมจะไม่มีทางอยู่ใกล้ผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียนเด็ดขาดครับ" หินพูดประชดเจ้านาย
"ไอ้หิน ไอ้ลูกน้องทรยศ ตกลงมึงเป็นลูกน้องกูหรือลูกน้องเขากันแน่" ชาลล์หันไปมองหน้าเฌอบีที่เอาแต่บึ้งตึงใส่เขา
"คุณหิน เปิดประตูฉันจะลง!"
"ไม่ต้องเปิด เรามีเรื่องต้องคุยกัน!" ชาลล์จ้องหน้าเธอเอาเรื่อง
"ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วเสียอีก" เฌอบีเบือนหน้าหนี
"เธอนี่มันร้ายกาจกว่าที่ฉันคิดซะอีก คิดจะเกาะไอ้เชนเพราะคิดว่ามันจะช่วยเธอจากเงื้อมมือของฉันได้เหรอ?"
"ใช่! ถ้าคุณไม่ตกลงเรื่องเงินร้อยล้านอย่างที่ฉันบอกไป ฉันจะไปขอเงินคุณเชนมาใช้หนี้คุณ!" เฌอบีพูดใส่หน้าชาลล์
"ทุเรศ! ด่าว่าฉันทุเรศ เธอก็ไม่ได้ต่างจากฉันหรอก!"
"ต่างสิ! ต่างตรงที่ยอมฉันลดศักดิ์ศรีเพื่อให้หลุดพ้นจากผู้ชายเลวๆอย่างคุณไง ไม่เหมือนคุณ ทุเรศและก็ไม่มีศักดิ์ศรีอะไรเลย!" เธอด่าเขา
"ผู้ชายเลวๆคนนี้มันก็'ผัว'เธอนั่นแหละ" ชาลล์เน้นย้ำคำว่าผัวจนหินหันไปมองหน้ากันกับคนขับรถ พวกเขาทำตัวกันไม่ถูกเมื่อชาลล์พูดเช่นนั้นออกไป
"กรี๊ดดดดด..." เฌอบีเหลืออดจนต้องกรีดร้องออกมา ทุกคนในรถยกมือขึ้นมาปิดหูแทบไม่ทัน โชคดีที่รถวิ่งเข้ามาจอดในบริเวณบ้านพอดี
"จะร้องทำบ้าอะไร!" ชาลล์ลากเธอลงจากรถ
"ไอ้บ้า ไอ้สารเลว ปล่อยฉันนะ!" ชาลล์แบกเฌอบีขึ้นบ่าและพาเข้าบ้าน
"คุณชาลล์ดูแปลกๆ" หินคุยกับคนขับรถ
"แปลกยังไงครับ" คนขับรถถาม
"คุณชาลล์ไม่เคยไปลากผู้หญิงมาแบบนี้หรอก" หินส่ายหน้ารู้ทันเจ้านาย เขาเห็นท่าทีของชาลล์วันนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องสงสารเฌอบีอีกต่อไป
ชาลล์เปิดประตูห้องนอนและทิ้งร่างบางลงบนเตียงนอนอย่างไร้ความปราณี
"ดูนั่นสิ! รอยเลือดเธอยังอยู่บนเตียงของฉัน แต่เธอยังกล้าร่านไปกับผู้ชายคนอื่น!" ชาลล์กระชากเสื้อผ้าของเฌอบีออกอย่างง่ายดาย เขาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีในการถอดเสื้อผ้าของตน
แท่งเนื้อของชาลล์ผงาดพร้อมออกรบเพียงแค่เห็นหน้าเธอ มือหนากดข้อมือเล็กลงบนที่นอน แรงฉุดแรงถูของชาลล์ทำให้ร่างบางฟกช้ำไปทั้งตัว เธอพยายามขัดขืนเขาแล้วทว่าทุกอย่างกลับเหมือนยิ่งฝืนยิ่งหมดแรง
ชาลล์ยัดปลายดุ้นเข้าไปในร่องสวาทที่แน่นคับ เฌอบีกรีดร้องเพราะความเจ็บปวดเหมือนร่างกายฉีกออกเป็นสองท่อน ชาลล์หยัดสะโพกเข้าออกเชื่องช้าเป็นจังหวะเพราะความคับแน่น เลือดพรหมจรรย์ของเธอกลายเป็นน้ำหล่อลื่นให้เขาในเวลาต่อมา
"โอวส์ อ่าส์" ชาลล์ครางออกมาเมื่อเขาเริ่มหยัดสะโพกหนักหน่วงขึ้น เป็นครั้งแรกที่เขามีเซ็กส์โดยปราศจากถุงยางอนามัย และมันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและเสียวกระสันมากกว่าทุกครั้งที่ผ่ามมา
"ฮือออ อ่าส์ เจ็บ..." เสียงแหบพร่าของเธอไม่มีผลต่อการหยัดสะโพกของชาลล์ เขาเพลิดเพลินกับของใหม่อย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากหนักซุกไซร้ลำคอระหงอย่างกระหาย กลิ่นหอมของเธอทำให้เขาแทบบ้าคลั่ง ยอดปทุมถันของเธอชูชันท้าทายเขา ชาลล์ดูดดื่มยอดบัวตูมอย่างลืมตัว เขาหยัดสะโพกหนักหน่วงขึ้นจนเกิดเสียงเนื้อหนังมังสากระแทกกัน
"อ่าส์ โอวส์ ซีดดดด มือหนาปล่อยข้อมือเล็กทั้งสองข้าง เขาสอดมือเข้าไปใต้แผ่นหลังเพื่อโอบกอดเธอไว้ เฌอบีร่ำไห้สลับกับเสียงครางเป็นระยะเเม้จะรูสึกเจ็บปวดมากก็ตาม ความแน่นฟิตและความกระหายหิวที่มีต่อเธอทำให้ชาลล์ควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาหยัดสะโพกอยู่เนิ่นนานในท่าเดียวและรัวขี้นเรื่อยๆจนในที่สุดเขาก็เชิดหน้าเปล่งเสียงครางคำราม เขาหยุดจังหวะการขยับสะโพกและเกร็งกระตุกเพื่อปลดปล่อยน้ำรักฝากฝังไว้ในตัวเธออย่างขาดสติ เฌอบีร่างกายอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง
หลังจากที่เสร็จกิจกรรมเขายังคงกอดเธออยู่เช่นนั้นและไม่ยอมถอดแท่งเนื้อออก เขาไม่เคยอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงที่เขาเคยมีเซ็กส์ด้วยเช่นกำลังทำกับเธอตอนนี้ เฌอบีปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เธอไม่อยากมองหน้าชาลล์อีกต่อไป
"จะร้องไห้ทำไมนักหนา เธอรังเกียจฉันขนาดนั้นเลยหรอ?" ชาลล์มองคนในอ้อมแขน ใบหน้าสวยรวมถึงผิวพรรณของเธอกลายเป็นสีแดง ผิวของเธอบอบบางทว่าตอนนี้กลับมีรอยช้ำเต็มไปหมด ชาลล์รู้สึกผิดลึกๆในใจแต่เขาไม่มีทางแสดงออกมาให้เธอเห็นเด็ดขาด มือหนาจับคางมนให้หันมาสบตา เขาบดจูบเรียวปากบอบบางแทนคำปลอบใจ
"พอใจแล้วก็ปล่อยฉันไปสักที!" เธอปัดมือเขาออกทั้งที่ยังคงสะอึกสะอื้น
"ยัง...ยังไม่พอใจ เธอต้องบำเรอฉันให้คุ้มค่าเงินร้อยล้านหน่อยสิ!" ชาลล์พ่นคำพูดร้ายกาจออกมา
"ครั้งเดียวก็เกินพอ!" เธอกัดฟันพูดด้วยความเจ็บปวด
"ประเมินค่าตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า"
"งั้นเหรอ! คุณก็บอกฉันมาสิ ว่าค่าตัวต่อครั้งเท่าไหร่ เวลาฉันไปนอนกับคนอื่น ฉันจะได้เรียกค่าตัวฉันถูก!" เฌอบีปนะชดประชันเขา
"นอนกับคนอื่นงั้นเหรอ อย่าหวังว่าเธอจะได้ออกไปจากห้องนี้!" ชาลล์ค่อยๆถอดแท่งเนื้อของตนเองออกและลุกขึ้น เลือดสีแดงสดเปื้อนบนตัวของเขาหลายจุด
ชาลล์เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อเชิ้ตของตนออกมาให้เธอ
"ลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงไปข้างล่าง ฉันจะให้แม่บ้านมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน" ชาลล์สั่ง เฌอบีดึงเสื้อมาจากมือของเขาและเดินเข้าห้องน้ำไปโดยมีชายหนุ่มเดินตามมา
"จะทำอะไร?" เฌอบีหันกลับมาถามร่างสูงเปลือยเปล่าที่ยืนตรงหน้า รอยสักงดงามที่เธอเคยชื่นชมตอนนี้มันเหมือนมีเงามัจจุราชแอบแฝงอยู่ในนั้น กล้ามเนื้อของเขาแข็งแรงน่ายำเกรงจนเธอไม่มีแรงต่อสู้ มันสร้างความหวาดผวาให้เธอมากกว่าหลงใหล
"อาบน้ำให้เธอไง"
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!" เฌอบีผลักเขาให้ออกห่าง ทว่าแรงของเธอกลับไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้าน
"เธอรู้มั้ยว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธฉันทุกอย่าง ทั้งๆที่ฉันใจดีกับเธอทุกอย่าง" ชาลล์จ้องมองเธอไม่วางตา
"ใจดี? ไม่เคยมีใครสอนหรอ ว่าความใจดีเขาทำกันยังไง!" พูดจบเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยชาลล์เดินตามเข้าไปด้วย
"ถอดเสื้อคลุมออก" เขาสั่ง
"ไม่!"
"เป็นเมียควรจะเชื่อฟังผัว"เขาบอก
- Writer
