รักร้ายผู้ชายสีดำ

ย้ายบ้าน

Jennie Talk

"พ่ออยากให้ลูกไปอยู่บ้านเพื่อนพ่อสักพัก"

ฉันเงยหน้าจากจานข้าวและมองหน้าพ่อ ฉันเข้าใจในเหตุผลของพ่อนะแต่ก็ใช่ว่าจะเต็มใจทำตามความต้องการของท่าน ในสถานการณ์แบบนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาหนีปัญหา พ่อเป็นห่วงฉันพอๆกับที่ฉันเป็นห่วงพ่อและแม่ ฉันไม่อยากนั่งหลบและรอให้คนอื่นมาคอยปกป้อง

"ไม่ไปได้มั๊ยคะ?"

"พ่อเป็นห่วง"

"แต่หนูทิ้งพ่อกับแม่ไม่ได้"

ฉันเถียงด้วยเหตุผลของตัวเอง ถึงจะแอบหวั่นว่าฮอร์สจะทำอะไรบ้าๆอีก แต่ฉันคงปล่อยให้พ่อกับแม่เผชิญปัญหาด้วยตัวเองไม่ได้

"พ่อกับแม่จะไปอยู่ที่อื่นสักพัก"

"ที่ไหนคะ?"

ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย แม่รักและติดบ้านหลังนี้มาก ฉันคิดไม่ออกเลยว่าแม่จะยอมไปอยู่ที่อื่นกับพ่อได้ยังไง

"พ่อจะพาแม่ไปพักผ่อนริมทะเล"

"นานแค่ไหนคะ?"

"จนกว่าแม่จะสบายใจ"

เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้แม่ใจเสียมากพอสมควร แม่ซึมเศร้าไปหลายวัน เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องและดูเคร่งเครียดมาก ยิ่งเห็นสภาพเเม่เป็นแบบนั้นฉันก็ยิ่งโกรธและเกลียดไอ้ฮอร์สจนอยากจะฆ่ามันให้สาสมกับสิ่งที่มันทำ

...ฉันไม่ใช่คนดีที่จะให้อภัยได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้

โดยเฉพาะให้อภัยคนเลวๆแบบไอ้ฮอร์ส ฉันคงทำให้ไม่ได้

"แล้วเพื่อนที่พ่อว่า..."

"เพื่อนสมัยประถมพ่อเอง ไว้ใจได้"

ฉันพยักหน้าแม้ในใจจะยังไม่มั่นใจในตัวเพื่อนพ่อที่ฉันจะต้องไปอยู่ด้วย ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร หน้าตาแบบไหน ทำงานอะไร นิสัยใจคอเป็นยังไงแล้วที่บ้านเขามีใครบ้าง ฉันไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากมีเรื่องเข้ามาจุกจิกใจอีก

"ขอลองคิดดูสักพัก"

"พ่ออยากให้ลูกตอบตกลงมากกว่าปฏิเสธ"

เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของพ่อแล้วฉันก็ปฏิเสธไม่ลงได้แต่นิ่งคิดไปสักพักก่อนจะตัดสินใจพยักหน้า

"เพื่อนพ่อคนนี้ไว้ใจได้ลูกไม่ต้องเป็นห่วง"

พ่อวางมือลงบนไหล่ฉันและเอ่ยขึ้นคล้ายกับรู้ว่าฉันกำลังเป็นกังวล มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอที่คนเราเมื่อต้องออกไปอยู่ที่อื่นก็ต้องคิดมากกันทั้งนั้น ยิ่งบ้านที่ไม่ใช่บ้านของเราแล้วก็ไม่รู้ว่าจะปรับตัวได้ยังไงเหมือนกัน

...หวังว่าเพื่อนพ่อจะใจดีกับฉัน

เราหวังว่าคนที่นั่นจะต้อนรับฉันเช่นกัน ไม่งั้นฉันคงอึดอัดใจแย่

เสื้อผ้าของฉันถูกเก็บใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่และถูกนำลงมาวางกลางโถงบ้านเพื่อรอคนจากบ้านเพื่อนพ่อมารับ ฉันนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆมีแม่ที่นั่งอยู่ด้วย ท่านชำเลืองมองฉันเป็นระยะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

"ลูกอดทนหน่อยนะ"

แม่เอ่ยเสียงสั่นเครือพร้อมกับกุมมือฉันแน่น

"หนูโอเคค่ะ แม่ไม่ต้องกังวลนะ"

ทั้งที่ในใจไม่รู้สึกโอเคเลยสักนิดแต่ฉันก็ต้องบอกแม่ไปแบบนั้นเพื่อให้ท่านสบายใจมากที่สุด แม่ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาก่อนที่เสียงรถจะดังขึ้นหน้าบ้าน

"มากันแล้วมั้ง"

แม่ว่างั้นพร้อมกับชะโงกหน้าออกไปดู ฉันลากกระเป๋ามาหน้าบ้านก่อนจะเห็นรถคันคุ้นตาจอดอยู่ตรงหน้าตัวเอง

"เปอร์"

ในใจที่หนักอึ้งเบาลงไปมากเมื่อเห็นว่าคนที่ฉันต้องไปอยู่ด้วยเป็นใคร ตอนแรกฉันเป็นกังวลแทบตาย ถ้ารู้ว่าเป็นครอบครัวเปอร์ที่ฉันต้องไปอยู่ด้วยคงไม่รู้สึกเครียดแบบนี้

ฉันมองคนตัวสูงที่ยกกระเป๋าขึ้นเก็บหลังรถ เขาถอดแว่นตาสีดำออกก่อนจะยกมือไหว้แม่ฉัน ส่วนพ่อกำลังคุยกับพ่อของเปอร์อีกด้านหนึ่งของบ้าน

"ฝากด้วยนะเปอร์"

"ครับแม่"

ในใจฉันรู้สึกพองโตที่ได้ยินสรรพนามที่เขาเรียกแม่ของฉันอย่างสนิทสนม อาจเพราะยังหวั่นไหวอยู่มั้ง ไม่ว่าเปอร์จะทำอะไรก็ดึงดูดความสนใจฉันไปได้หมดนั่นแหละ

"ขึ้นรถก่อน"

ฉันขึ้นมานั่งบนรถกับเปอร์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่วนฉันก็นั่งมองเขาอีกทีพร้อมกับเผลอยิ้มออกไปโดยไม่รู้ตัวท เมื่อวานฉันยังรู้สึกแย่อยู่เลยแต่ทันทีที่เห็นหน้าเขาความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นมันก็หายไปในพริบตา

เปอร์เป็นคนที่ฉันสนิทสนมและไว้ใจมาก ขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆไม่ว่าจะต้องเจออะไรฉันก็ไม่หวั่นเพราะฉันเชื่อว่าเขาจะปกป้องฉันได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

...ความรู้สึกในใจของฉันมันบอกแบบนั้น

มันเหมือนกับว่าฉันคิดไปเองแต่ฉันกลับรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

"หายเครียดยัง?"

เข้าละสายตาจากจอโทรศัพท์ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

"ก็หายแล้ว"

"พ่อเล่าให้ฟังว่าเธอเครียดมาก"

"ก็นิดนึง"

"ไม่นิดหรอก"

ฉันหลับตาลงเมื่อเปอร์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนที่นิ้วมือของเขาจะแตะลงระหว่างคิ้วฉัน

"หน้ายับเป็นกระดาษแบบนี้ยังบอกว่าไม่เครียดอีก"

"ตอนแรกก็เครียดนั่นแหละ แต่พอเจอหน้านายมันก็หาย"

เขาเลิกคิ้วก่อนกระตุกยิ้มเล็กน้อย ฉันเผลอยกมือทาบลงบนอกข้างซ้ายโดยไม่รู้ตัวเพราะการกระทำของเขาที่ส่งผลต่อใจอย่างรุนแรง

...อีตาบ้า!

"ไอ้ฮอร์สมันยังมาระรานเธออยู่หรือเปล่า?"

"ไม่นะ"

หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นฮอร์สก็เงียบๆหายไปไม่ได้มาระรานอะไรฉันอีก แต่นั่นแหละ คนแบบมันจะไว้ใจอะไรได้ ยังไงซะฉันก็ต้องระวังตัวอยู่ดี

...ประมาทคนแบบฮอร์สไม่ได้หรอก

คนชั่วๆแบบมันทำได้ทุกอย่างเพื่อสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น