รักร้ายผู้ชายสีดำ

เด็กเกเร

Jennie Talk

โครม!

ฉันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเพราะได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากด้านล่างของบ้าน พอได้สติก็รีบเปิดประตูวิ่งลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวของพังระเนระนาดเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ภายในบ้านมีชายชุดดำเกือบสิบคนยืนล้อมพ่อและแม่อยู่

ฉันควรจะสติแตกในสถานการณ์นี้ แต่เปล่าเลย ทันทีที่เห็นภาพตรงหน้าฉันก็รีบวิ่งหันหลังกลับขึ้นไปด้านบนก่อนจะคว้าปืนบนโต๊ะทำงานพ่อมาถือไว้

ฉันไม่รอช้ารีบเดินลงมาอีกครั้ง ในมือคนพวกนั้นนอกจากไม้เบสบอลแล้วก็ไม่น่าจะมีอาวุธอื่นอีก ฉันเล็งปืนไปกลุ่มพวกมันค่อยๆเดินถอยหลังออกไปเรื่อยๆ คนเราต่อให้เก่งมาจากไหนสุดท้ายแล้วก็ต้องพ่ายแพ้แพ้ให้กับอะไรบางอย่างอยู่ดี

...เช่นปืนในมือของฉันที่ทำให้พวกมันกลัว

"ใจเย็นๆก่อน"

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงห้าวติดสั่นเล็กน้อย พวกมันคงรู้ว่าฉันเอาจริงแน่ถึงได้เอ่ยแบบนั้นขึ้นมา

"พวกแกเป็นใคร ต้องการอะไร"

ฉันเอ่ยถามพร้อมกับเบนสายตามองพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟานิ่ง โชคดีที่ทั้งสองคนไม่มีบาดแผลอะไรให้ฉันต้องเป็นกังวล เพราะถ้าหากพ่อหรือแม่บาดเจ็บล่ะก็ฉันคงไม่แค่เล็งปืนใส่พวกมันอย่างนี้แน่

"มีคนจ้างพวกเราให้มาทำลายข้าวของ"

สารภาพกันตามตรงแบบนี้เลยหรอ แต่ก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลา

"ถามไปพวกนายคงไม่รู้ว่าเป็นใคร"

คนอย่างไอ้ฮอร์สน่ะหรอจะยอมให้ใครสาวไส้ถึงมันได้ ไม่ว่ามันจะทำอะไรก็ตามไม่เคยหรอกที่จะลงมือด้วยตัวเอง

...ไอ้นิสัยชอบยืมมือคนอื่นทำร้ายคนไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ

"ออกไปจากบ้านฉันซะก่อนที่ฉันจะยิงหัวพวกแก"

ทันทีที่ฉันพูดจบพวกมันก็หล่นร้านรีบวิ่งออกไป ไม่เหลือคราบนักเลงที่เข้ามาทำลายข้าวของในบ้านฉันเลยสักนิดเดียว ในบ้านเหลือเพียงความเงียบ ฉันเดินเข้าไปหาพ่อกับแม่ที่นั่งนิ่ง

"เดี๋ยวให้แม่บ้านเข้ามาเก็บกวาด พ่อกับแม่ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ"

แม่นั่งหน้าเครียดส่วนพ่อคอยชำเลืองมองแม่ตลอดเวลา ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือใคร แต่ที่ไม่รู้คือเหตุผลอะไรที่ทำให้ฮอร์สลุกขึ้นมาอาละวาดถึงขั้นส่งคนมาทำลายข้าวของที่บ้านฉันแบบนี้

...ไอ้คนสารเลวนั่น ฉันเกลียดมันจริงๆ!

หลังจากที่พ่อพาแม่ที่กำลังช็อคขึ้นไปพักผ่อนแล้วฉันก็รีบช่วยแม่บ้านเก็บกวาดข้าวของก่อนจะขึ้นมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปมหาลัย

...แต่ก่อนอื่นฉันต้องไปเคลียร์กับไอ้สาระเลวนั่นก่อน

"ไอ้ฮอร์สอยู่ไหน!"

ฉันเดินเข้ามาในตึกแถวสไตล์ลอฟท์ซึ่งเปิดเป็นร้านกาแฟบังหน้าแต่ด้านในเน่าเฟะ ยิ่งเดินเข้ามาลึกกลิ่นบุหรี่และกลิ่นอะไรบางอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคยก็ลอยเข้ามาแตะจมูก แสงไฟสลัวและควันจางๆทำให้บรรยากาศมันดูอึดอัดแปลกๆ

"กล้ามาถึงนี่เลยหรอ พี่สาว"

ไอ้ฮอร์สนั่งอยู่บนโซฟา ข้างๆมันมีเพื่อนอีกสองสามคนและสายตาพวกมันกำลังมองตรงมาที่ฉัน

...น่าขยะแขยงเป็นบ้า

"ทำชั่วอะไรไว้ก็คงจะรู้ดี!"

มันแสยะยิ้มก่อนจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นกระดก วินาทีที่เห็นสีหน้าที่ไม่สลดของมันทําให้ฉันควบคุมอารมณ์ไม่ได้คว้าขวดเหล้าที่วางอยู่บนชั้นลอยข้างกำแพงปาลงไปบนโต๊ะกระจกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

"กล้ามากนะที่มาทำแบบนี้ในถิ่นกู!"

เป็นเรื่องปกติที่เวลามันโมโหแล้วจะพูดจาหยาบคายแบบนี้ ฉันแสยะยิ้มกลับดูเหมือนว่าโต๊ะที่พวกมันใช้เพื่อสังสรรค์จะราคาแพงไม่เบา

...ไม่น่าล่ะถึงได้หัวร้อนขนาดนี้

"แล้วแกกล้าดียังไงถึงจะส่งคนไปทำลายข้าวของที่บ้านฉัน!"

มันทำได้ฉันก็ทำได้ ฉันจะไม่ยอมอยู่เฉยๆเป็นฝ่ายถูกกระทำแน่ ถ้ามันไม่หยุดฉันก็จะไม่หยุด แล้วมาดูกันว่าเกมนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะ

"ถามแม่มึงสิว่าทำอะไรไว้!"

"แม่ฉันไม่เคยไประรานแม่แก มีแต่แม่แกนั่นแหละที่สาระแนมาบ้านฉันอยู่เรื่อย!"

แม่ฉันมาก่อน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แต่งงานอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่สุดท้ายพ่อก็เลือกแม่อยู่ดี ฉันไม่รู้ว่าเรื่องนี้ใครผิดใครถูกกันแน่ รู้แต่ว่าแม่ของมันอยากดันทุรังเอง

...ของที่แย่งเขามายังไงก็ไม่มีวันได้ครอบครองหรอก

"มึงกล้าดียังไงมาพูดถึงแม่กูแบบนี้!"

"เด็กสันดานหมาแบบแกแค่นี้ยังน้อยไป ทำไมถึงชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาอยู่เรื่อย คิดว่าเท่คิดว่าเจ๋งนักหรือไง น่าสมเพช!"

"เจนนี่!"

มันกัดฟันแน่นจนเส้นเลือดปูดบนลำคอ ฉันยกยิ้มด้วยความสะใจที่ปั่นหูให้มันโมโหได้เพราะปกติมีแต่มันที่ปั่นหัวให้ฉันโมโหอยู่ฝ่ายเดียว

"แกทำให้พ่อผิดหวังในตัวแกมาก เชื่อฉันเถอะว่าถ้าแกยังทำสันดานแบบนี้สักวันแกจะไม่เหลือใคร!"

"ไม่ต้องมาสั่งสอน!"

"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฉันไม่ได้สั่งสอนแก แต่ฉันกำลังด่าแกอยู่!"

คนอย่างมันฉันไม่ลดตัวลงไปสั่งสอนให้เสียเวลาเอาเวลาหรอก ตั้งแต่เกิดมามันเคยทำความดีบ้างหรือเปล่าฉันเองก็ยังไม่รู้ การที่มีสายเลือดเดียวกับมันคือความอัปยศที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยภูมิใจที่มีมันเป็นน้อง และก็ไม่เคยรักมันเลยสักนิดเดียว!

...ต่อให้มันตายตรงหน้าฉันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก

กลับกันฉันอาจดีใจด้วยซ้ำ

มันจะได้เลิกมาระรานพ่อแม่ฉันสักที