“ฉันสัญญา.....คุณแม่ไม่มีวันแตะต้องสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่เป็นของ ๆ คุณ ถ้าวันใดสิ่งที่ฉันสัญญากับคุณมันบิดเบือนไปจากคำพูดของฉัน ฉันยินดีรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างด้วยชีวิตของฉันเอง”
อนาคินเหยียดยิ้มอย่างพอใจต่อคำกล่าวอันแน่นหนักของหญิงสาว หากแต่รอยยิ้มนั่นช่างเป็นรอยยิ้มอำมหิตของบุรุษที่มุจลินทร์ไม่คิดว่าเขาคือคนที่เธอต้องเรียกว่า พี่ชาย ในวันข้างหน้า
“ฉันขอสร้อยฉันคืน มันเป็นของที่คุณพ่อให้ฉันไว้...ก่อนท่านจากไป”
“ฉันรู้มุจลินทร์....ว่าสร้อยเส้นนี้มันไม่ได้มีน้ำหนักพอที่จะทำให้เธอรับปากสิ่งที่ฉันพูดออกไป แต่เธอก็ควรสังวรตัวเองไว้ว่า เวลาเธอสูญเสียของรักรึไม่ได้ของที่อยากได้คืน...เธอจะรู้สึกยังไง”
ชายหนุ่มยื่นมือข้างที่กุมสร้อยเส้นนั้นออกมา มุจลินทร์เหลือบมองใบหน้าของเขาอย่างไม่ใคร่แน่ใจหากแต่ก็ต้องยื่นนิ้วเรียววางลงบนฝ่ามือหนาใหญ่เพื่อจะหยิบขอ
