เพลิงร้ายใต้ปีกรัก

ตอนที่ 9

9

เสียงเกรี้ยวกราดที่ดังมาจากด้านหลังเรียกความโมโหกรุ่นในหัวใจกันติชาได้ไม่น้อยเหมือนกัน ผู้ชายไม่มีมารยาทก็เห็นแล้วว่าเขาเก็บล้างข้าวของหมดแล้ว ยังจะมาเรียกร้องหาของกินอีก ไอ้ตอนที่มีให้กินนะไม่กิน เพราะมัวกินเหล้าเคล้านารีกันล่ะซิ พอมาตอนนี้เหล้าหมดนารีหายถึงได้คิดย้อนกลับมาหาของกิน มันน่าจะปล่อยให้อดเสียจริงๆ แต่...

กันติชาขนลุกเกรียวเมื่อมีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว มาหาอะไรกินแน่หรือ

‘ชิ...ไอ้ผู้ชายเฮงซวย นิสัยเหมือนกันอย่างนี้เอง ถึงได้คบกันนาน’ วงหน้าสวยแสยะด้วยความรังเกียจ ยิ่งหันหน้ามาแล้วเห็นคนที่บุกรุกสถานที่ส่วนตัวแล้วก็อดที่จะตกตะลึง พร้อมความกลัวแล่นลิ่วมา

สัดส่วนร่างกายหนาแกร่ง ความสูงถึงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ลาดไหล่กว้างเอนตัวอิงผนัง สองแขนกำยำสอดไขว้เข้าหากัน พร้อมเท้าที่ยื่นไขว้ทับกันอีกรอบอย่างสบายๆ ทำให้ห้องครัวเล็กๆ ดูคับแคบไปถนัดตา และหายใจหายคอไม่สะดวกเอาเสียเลย

กลีบปากอิ่มขบเม้มจนแบนราบเรียบ ความโกรธพุ่งไหลปรี่ขึ้นมาตามกระแสเลือด วงหน้าสวยแดงปลั่ง ดวงตาเป็นประกายวาววับ เมื่อเห็นดวงตาเข้มจับจ้องทั่วร่างเหมือนกับกำลังประเมินค่าราคาของ

“คุณต้องการอาหารใช่ไหมคะ” เอ่ยถามพลางขับไล่ความกลัวออกไปจากใจ แต่ถึงกระนั้นในดวงตากลมโตก็ยังหวาดหวั่นและอึดอัด เมื่อพอจะเดาความหมายในดวงตาเข้มเปล่งประกายวับวาวระยิบระยับที่ไล่ไปตามสัดส่วนเรือนกายได้ เพราะมันทั้งจาบจ้วงและแทะโลมอย่างที่เห็นแล้วอยากจะอาเจียน

กันติชายื่นไปด้านหลังอย่างช้าๆ ควานหามีดเล่มเล็กๆ ที่เธอจำได้ว่าล้างมันจนสะอาดและนำไปเก็บเอาไว้ไม่ไกลจากที่ยืนอยู่สักเท่าไหร่ อย่างน้อยแม้จะช่วยอะไรได้ไม่เยอะ แต่ก็ช่วยให้อุ่นใจได้แล้วกัน

เพียงแค่ได้เห็นหน้าเห็นตายแม่ครัวอายุน้อยใกล้ๆ ก็ทำให้นภดลถึงบางอ้อ ก็แหมหน้าหวานสวยเหลือเกิน เรียกได้ว่าเดินผ่านไปแล้วยังต้องหันกลับมามองซ้ำ

‘คุณพระ ใหญ่ไปเจอยายแม่ครัวนี่มาจากที่ไหน’

หุ่นก็อื้อฮือ...ขนาดอยู่ในเสื้อยืดตัวใหญ่และหลวมโพรกกับกางเกงยีนตัดขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยเท่านั้นนะ แต่เสื้อผ้าเหล่านี้ก็ยังปกปิดความอวบอั๋นของวัยสาวขบเผาะเอาไว้ไม่ได้สักนิด กลับยิ่งทำให้โดดเด่นด้วยทรวงอกนูนเด่นที่ชูชันดุนดันตัวเสื้อที่รับกับสะเอวเล็กๆ เหลือเกิน

ที่เขาจำได้ติดตาก็คือสะโพกงามกลมมนน่าสัมผัส ยามจับลูบมันคงจะ...เพียงแค่คิดกายใหญ่ก็เริ่มจะปวดร้าวเสียแล้ว ไหนจะยังมีลำขาเรียวยาวนวลเนียน ถ้ารัดรอบกายเขานะ นภดลแทบจะเปล่งเสียงร้องครวญครางออกมาในฉับพลัน ด้วยความกระหายในร่างสาวน้อยตรงหน้า

‘หน้าตาสวยน่าหม่ำอย่างนี้เอง ราชันย์ถึงได้เหลียวมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมยังออกอาการหวงนักหวงหนา จนออกคำสั่งกับทุกคนที่มางานว่าห้ามยุ่งเกี่ยวกับคนในบ้าน แล้วยายเด็กนี่ก็เหมือนกัน แสดงบทบาทใสซื่ออินโนเซ็นไร้เดียงสาได้เหมือนกับดาราตุ๊กตาทองเลย ทั้งจริตจะก้านในการหลอกล่อและยั่วยวน ทำเป็นไม่สนใจหยิ่งๆ และเชิดนิดๆ แต่แอบชม้ายชายตาส่งให้ราชันย์อยู่บ่อยครั้ง แค่นี้ร้อยทั้งร้อยผู้ชายก็ตกมาตายหลอมละลายกองแทบเท้าแล้ว เหอะ...’

เรียกได้ว่า...ความอิจฉาแล่นลิ่วขึ้นมาอย่างเร็วไว ‘คิดหรือว่าจะได้แอ้มราชันย์ได้แม่สาวน้อย ถ้ายังมีเขาอยู่ด้วยนะไม่มีทาง’

รอยยิ้มหยามหยันและดูถูกเหยียดหยามผุดขึ้นบนวงหน้าไม่ถึงกับหล่อ แต่เรียกได้ว่าดูดีด้วย เพราะเป็นคนขาว ไรเคราไรหนวดก็แทบจะไม่มีให้เห็น อีกทั้งริมฝีปากก็ยังเป็นสีแดงสด ยังจะมีอีกอย่างที่ทำให้นภดลกลายเป็นหนึ่งในหนุ่มหน้าตาดีที่อยู่ร่วมกลุ่มกับเพื่อนๆ แล้วสามารถเรียกความสนใจจากสาวๆ ได้ไม่น้อยกว่าราชันย์

ดวงตาคมแต่หวานเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ผิดกับราชันย์ที่คมดุและแข็งกร้าวด้วยประกายสีนิล แต่ถึงกระนั้นเมื่อเทียบระหว่างเขา ราชันย์และสิทธิศักดิ์แล้ว เรียกได้ว่าเขาแพ้สองหนุ่มนั่นหลุดลุ่ยเลยทีเดียว

“รอเดี๋ยวละกันค่ะ ฉันจะเอาอาหารไปอุ่นให้ก่อน” กันติชากัดฟันบอกด้วยความโกรธและหงุดหงิด ตอนนี้เธอทั้งเหนื่อยทั้งล้าและเพลียจนแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว ไหนจะต้องเจอกับสายตาดูถูกเหยียดหยามจากผู้ชายตรงหน้าอีกด้วย ทำเอาอารมณ์ภายในมันพลุ่งพล่านพร้อมจะระเบิดออกมาอยู่ในไม่กี่วินาทีข้างหน้า

ถึงเธอกับน้าชายจะมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง ชอบพูดว่าจะยกเธอให้กับเสี่ยเงินกู้นั่นบ้าง แต่เธอก็รู้ดี ฤทธิ์รงค์พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่คิดทำจริงจังอะไรหรอก เป็นเพียงแค่ลมปากพล่อยๆ ยามที่เหล้าเข้าปากและควบคุมสติตัวเองไว้ไม่อยู่ อะไรที่ทำให้เธอมั่นใจแบบนั้นน่ะหรือ ก็ความรักที่ได้รับน่ะซิ รักอย่างไม่มีเหตุผลและไม่มีข้อแม้ ที่ถ้ามาเห็นแบบนี้ มีหวังระงับสติอารมณ์ไม่อยู่ต้องมีเรื่องทะเลาะชกต่อยกันเป็นแน่

‘ผู้ชายคนนี้ไม่เพี้ยนก็บ้าแล้ว ทำอย่างกับเราไปทำอะไรให้ไม่พอใจอย่างนั้นแหละ’ กันติชางุนงงและไม่เข้าใจ เหตุไฉนชายหนุ่มตรงหน้าถึงได้แสดงออกถึงความโกรธแค้นและชิงชัง แล้วยังจะมองมาอย่างดูถูกเหยียดหยามด้วย

ทั้งที่นี่เป็นครั้งแรกที่เจอหน้ากันจังๆ อยากจะถามอยู่หรอกนะ แต่เห็นสายตาที่วาบวูบไปมาไม่คงที่ เหมือนสายลมที่พัดมาแล้วก็พัดเลยผ่านไป ก่อนจะพัดกลับมาใหม่ บ้างก็เต็มไปด้วยเพลิงไฟอันร้อนเร่าอ่อนหวาน เว้าวอนและเรียกร้อง บ้างก็อาบล้นไปด้วยความรังเกียจและเกลียดชัง เหมือนกับจะฆ่าให้ตายดาวดิ้นก็เลยหยุดคิดต่อความยาวสาวความยืด

“ไม่ถึงห้านาทีคุณก็ได้กินแล้ว ทนรออีกนิดละกัน แต่ถ้าทนรอไม่ไหวหิวจนลงแดงตายก่อนก็ถือว่าช่วยไม่ได้นะ” กันติชาข่มความโมโหที่มันพลุ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือดพูดตอบกลับไปแบบมะนาวไม่มีน้ำ พร้อมจิกกัดไปในตัวหน้าตาเฉย เพราะเธอไม่ใช่คนโง่สักเท่าไหร่เพียงแค่ไม่เฉลียวและทันคนเท่านั้นเอง แต่ก็ยังพอจะเข้าใจความหมายในการมองของชายหนุ่มได้แม้ไม่หมดทุกอย่าง เอ่ยถามแทรกขึ้นมาในความเงียบงัน

“ถ้าฉันทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วเผลอกินเธอเข้าไปจะว่าไงล่ะ เธอจะยอมให้ฉันกินแทนอาหารพวกนั้นหรือเปล่า” นภดลตอบกลับไปอย่างยียวนและกวนประสาทอีกฝ่ายเหมือนกัน ด้วยอยากรู้ว่ายายแม่ครัวที่น่าจับปล้ำตรงหน้าจะรับมือกับพฤติกรรมห่ามๆ ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เมื่อได้มาเจอเธอของเขาอย่างไรกัน

กันติชาหน้าร้อนผ่าวกับคำพูดสองแง่สองง่ามของคนตรงหน้า ที่กวนประสาทเธอเหลือหลาย แล้วยังจะมีรอยยิ้มหวานนุ่มมีเสน่ห์ส่งมอบมาให้อีก ไหล่กว้างเลิกขึ้นสูง ลืมไปได้ไงกัน พวกคนรวยๆ น่ะมีอารมณ์แปลกประหลาดปรวนแปรง่าย เดี๋ยวก็ยิ้มหวานไม่ทันถึงห้านาทีก็โมโหซะแล้ว

“ฉันไม่ใช่อาหารของใครและไม่เคยคิดจะเป็นด้วย ถ้าคุณอยากได้อาหารแบบที่ว่า ก็ไปขอจากผู้หญิงที่คุณพามาด้วยละกัน แต่ถ้าหิวมากหาที่ลงไม่ได้ก็ไปหาเอาตามข้างถนนละกัน คงจะมีให้คุณเลือกไม่อั้นเลยละ”

เอาซิบ้ามาเธอก็บ้าไป เรื่องอะไรจะยอมเป็นเบี้ยให้ถูกโขกสับอยู่ฝ่ายเดียวละ ไม่ใช่คนจ่ายเงินให้เธอเสียหน่อย ถ้าราชันย์ว่าก็ไปอีกอย่างหนึ่ง อันนั้นต้องหงอไว้ก่อน เดี๋ยวไม่ได้เงินละแย่เลย

‘หึ...ปากจัดใช่เล่นเลยนะยายแม่ครัวหัวป่า แล้วก็รู้ทันฉันด้วย  อย่างนี้ก็สนุกซิ’

รอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปากด้านหนึ่งแล้วจางหายไปอย่างรวดเร็วจนกันติชาไม่ทันจะได้เห็น และยิ่งร่างโปร่งบางหันหลังเดินไปหยิบเอาอาหารที่บรรจุใส่กล่องอย่างสวยงามน่ารับประทานออกมาอย่างช้าๆ เพื่อเลือกดูว่าอันไหนจะเหมาะและพอให้ชายหนุ่มจอมก่อกวนได้รับประทานแบบพอกิน ไม่เหลือทิ้งให้ต้องเกิดความเสียดาย ทำให้นภดลกวาดตามองหญิงตรงหน้าได้อย่างถนัดถนี่ ลมหายใจชายหนุ่มถึงกับหอบแรง ความกระหายในตัวมันพลุ่งพล่านอย่างไม่มีสาเหตุ

ร่างหนาเดินไปหาแม่ครัวสาวเหมือนคนที่โดนสะกดจิต ก็พอดีกับที่ร่างเล็กหันมาพอดี สองร่างจึงปะทะกันอย่างเต็มและด้วยความที่ไม่ทันระวังตัว บวกกับความหนาของคนชนทำให้ร่างโปร่งบางถึงกับกระเด็นหงายไปด้านหลัง ประจวบกับพื้นห้องครัวยังมีหยดน้ำจากการถูกพื้นเมื่อครู่หลงเหลืออยู่นิดๆ เลยทำให้กันติชาถึงกับหน้าเหวอลื่นล้มก้นกระแทกพื้นอย่างไม่เป็นท่า

“โอ๊ย!!!!”

“ทำอะไรกัน?”