EP02.1 ll ความในใจ [1]
1163 Words
ฉันสะใจ
และสะใจมากกับการฝากฝังรอยจ้ำไว้บนตัวเขา เสียงกัดฟันกรอดและอาการกระตุกเล็กๆ ของนนท์ทำให้ฉันมีความสุขกับการได้ทรมานเขาสักนิด ฉันเจ็บที่ใจ เขาเจ็บที่กาย ริมฝีปากร้อนจัดกดและกัดจนเป็นรอยเขี้ยว มือทั้งสองข้างของฉันปลดรังดุมนนท์จนครบก่อนจะกระชากมันออกแรงๆ จนเสียดสีกับผิวเนื้อของคนตัวสูง
เสี้ยววินาทีที่นนท์ตกใจ ฉันก็โถมใบหน้าเข้าหาพร้อมกัดริมฝีปากสีอ่อนระบายอารมณ์โกรธ ถัดจากกัดฉันก็ขบเม้มมันจนช้ำ เขาอาจจะเกลียดฉันก็ได้ แต่ก็ช่างเถอะ รักก็ไม่รัก จะบวกเกลียดเข้าไปอีกอย่าง มันก็ไม่ต่างอะไรนักหรอก
ฉันเกลียดนนท์มาก มากพอๆ กับที่เกลียดตัวเองที่ลืมเขาไม่ได้ การปรากฏตัวของเขาทำให้ฉันทั้งดีใจ และรู้สึกแย่ เขาทำให้ฉันสับสน ทำให้ฉันเฟลดาวน์ ดังนั้นเขาต้องได้รับการลงโทษที่สาสมกับความรักทั้งหมดที่ฉันมีให้ เอาให้เขากระอักตายไปเลยยิ่งดี
สมองของฉันคิด ร่างกายของฉันทำ ฝ่ามือของฉันขย้ำเข้าที่เรือนผมของเขา จงใจจะทำให้เขาเจ็บที่สุดเท่าที่จะทำได้ เล็บของฉันกรีดครูดจนเกิดรอยถลอกไปตามลาดไหล่ ในขณะที่มือของนนท์ฟอนเฟ้นอยู่บริเวณหน้าอกทำให้ฉันสะดุ้งเพราะคาดไม่ถึง เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อของฉันตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีฝ่ามือข้างนึงเขาก็กระชากบราเซียจนมันหลุด
ขณะที่ฉันเกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นและไล่ต้อนให้เขาจนมุม จู่ๆ ฝ่ามืออีกข้างของนนท์ก็บีบกรามของฉันแน่นเพื่อให้ฉันหยุดการกระทำและดันหน้าฉันออก นัยน์ตาสีเข้มจ้องฉันนิ่งด้วยท่าทีสงสัย
“เป็นอะไร?”
ฉันทำหน้าเจ็บเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่มากเกินไปจนนนท์คลายลง เขาคงจับสังเกตความผิดปกติของฉันได้ เพราะฉันแสดงท่าทีรุนแรงและดูก้าวร้าวกว่าทุกครั้ง
“อยากรู้จริงเหรอว่าเป็นอะไร?” ฉันแค่นหัวเราะ เพราะคิดว่าเขาคงไม่อยากฟังคำตอบฉันมากนักหรอก บทฉันจะพูดตรง ฉันก็พูดขวานผ่าซากไม่เกรงใจมนุษย์หน้าไหน นั่นเป็นนิสัยเสียของฉันอย่างนึงที่ฉันพยายามจะแก้มันอยู่
“ไม่แน่ใจ”
“เบื่อนนท์”
“...”
“รำคาญมากด้วย” ฉันว่าหน้านิ่ง ชี้แจงด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับแฝงไปด้วยความร้ายกาจในทุกประโยค นนท์ไม่สะทกสะท้านกับมัน เขาทำหน้าเฉยๆ และตอบกลับมาแบบ…
“เหรอ รำคาญแต่ก็ยังตามมาเนอะ แปลกคน”
“เคยชอบใครมากๆ ปะล่ะ ถ้าเคยก็น่าจะรู้นะว่าตามมาทำไม”
เขาอมยิ้มกับสิ่งที่ฉันบอก สำหรับฉันมันเหมือนยิ้มเยาะซะมากกว่า เขาว่ากันว่าคนที่รู้สึกมากกว่าก็คือคนแพ้ และฉันก็แพ้มาตลอด ไม่เคยจะชนะเลยสักที นี่ขนาดฉันปลงแล้วปลงอีกจนแทบจะตรัสรู้ ฉันก็ยังแพ้
“รู้ก็ได้” คำตอบแบบขอไปทีนั่นทำให้ฉันเซ็ง รอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั่นทำให้ฉันหมั่นไส้ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะนนท์ไม่ได้ผิด ฉันไปชอบเขาเอง รักเขาเอง ทำทุกอย่างให้เขาเอง จะโทษใครได้ นอกจากตัวเอง พูดแล้วก็เซ็ง
“ชอบมากเลยเหรอ?”เขาถามอีก ในขณะที่ฉันมองบน และแอบสบถอยู่ในใจว่าทำไมต้องย้ำด้วยท่าทีแฮปปี้แบบนั้นด้วย ล้อเล่นกับความรู้สึกฉันนี่สนุกมากเหรอ?
อืม ก็คงจะสนุกแหละ เห็นเขาทำหน้าฟีลกู๊ดแบบนั้น ฉันก็รู้แล้ว
“ไม่มากมั้ง ก่อนถามนี่คิดก่อนมั้ยเนี่ย?” ฉันตอบกวนๆ น้ำเสียงฮึดฮัด ฉันอาจจะอารมณ์ร้อนขึ้นเพราะฉันดันตวัดสายตาไปเห็นกรอบรูปข้างโซฟานั่นก็ได้ เขากอดคอกับผู้หญิงผมสีน้ำตาลทองไฮไลท์ปลายสีแดงสดด้วยรอยยิ้มกว้าง ใบหน้าเธอดูร้ายและแรง คนละโทนกับฉันที่หน้าตาเหมือนเกิดมาเพื่อเรียบร้อย
ฉันขบกราม ก่อนจะเบือนสายตาหลบเมื่อความรู้สึกร้อนพวยพุ่งขึ้นมาที่หน้าอก และฉันคิดว่าฉันคงจะเฟลดาวน์มากกว่านี้ถ้าฉันยังคงมองรูปเธอต่อ
“แล้วยิ้มอะไร?” ฉันยอมรับว่าฉันหงุดหงิดแล้วพาล หันมาว่านนท์ ก็นนท์บอกเองว่าไม่ต้องแอ๊บ ฉันเลยใส่เต็มกับทุกการกระทำ ฉันไม่สนใจจะรักษาภาพตัวเองนักหรอก ทำแล้วเขาก็ไม่เอา ไม่รู้จะทำไปทำไม
“ตลกดีไง”
“ไม่ตลก”
“ไม่ตลกก็ได้” นนท์ยิ้มตาหยี ยืดแขนมาสางเข้าไปในเรือนผม คงหวังว่าฉันจะหัวร้อนน้อยลง ฉันพยายามที่จะไม่มองตรงกรอบรูป และจ้องหน้านนท์ แต่หางตาฉันก็ยังโฟกัสที่มันอยู่ดี
ฉันเบ้หน้า ไม่อยากจะฟังคำพูดของนนท์สักเท่าไหร่ เวลามองเขายิ้มทีไร ฉันรู้สึกอ่อนแอทุกที เขาเหล่มองตามสายตาฉันก่อนจะแค่นหัวเราะขึ้นนิดนึงแล้วยืดมือไปจับกรอบรูปอันนั้นคว่ำลงกับโต๊ะ
“แสนรู้นะ เหมือนหมาเลย” ฉันกึ่งชม กึ่งแขวะเมื่อเขาคว่ำมันลง เขาคงรู้ว่าฉันไม่ชอบ นนท์ไหวไหล่พลางตวัดนัยน์ตาสีเข้มมองหน้าฉัน แล้วใช้ฝ่ามือหนานั่นรั้งท้ายทอยฉันเข้าไปใกล้ ใกล้จนลมหายใจร้อนเป่ารดผิวแก้มฉันเบาๆ ฉันรู้สึกใจเต้นขึ้นมานิดนึง การที่ฉันเห็นเขาในระยะประชิดแบบนี้ ฉันยิ่งคิดถึงเขามากขึ้นไปอีก
“เป็นแค่กับเนลไง” เขากะพริบตาหนึ่งครั้งพร้อมน้ำเสียงอ่อนหวานแต่นั่นไม่ทำให้ฉันหวั่นไหวหรอก ฉันรู้ว่านนท์โกหก ไม่สิ เรียกว่าตระหนักถึงมันอย่างลึกซึ้งเลยจะดีกว่า นนท์เป็นอย่างนี้ตลอดเวลาที่เขาต้องการอะไร เขาจะใช้คำพูดอ้อล้อให้หลงใหลไปตามความต้องการของตัวเอง ไม่สนว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่
คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันก่อนจะถอนหายใจยาวเมื่อริมฝีปากของเราแนบชิดกัน ปลายลิ้นร้อนชื้นสอดแทรกเข้ามาอย่างอ่อนหวานและนุ่มนวลชวนฝัน หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่คนตัวสูงตวัดปลายลิ้นกวาดเอาความคิดและความรู้สึกของฉันไป ร่างกายฉันอ่อนยวบลงและโน้มรับสัมผัสนั้น
นนท์รู้ว่าฉันชอบให้เขาเป็นยังไง และรู้ว่าชอบเขาขนาดไหน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงแสดงท่าทีแบบนี้ และก็เป็นเหตุผลที่ฉันหงุดหงิดมากเช่นกัน แน่สิ คนอะไรไม่รู้...
ไม่ชอบก็อ่อยกันอยู่ได้ รำคาญ!
- Writer
