“หิว” ฉันว่าทั้งๆ ที่กอดนนท์อยู่ อารมณ์ดราม่ามันก็มี แต่อารมณ์หิวมันเริ่มจะมากกว่า นนท์จิ๊จ๊ะทันทีที่ฉันขัดจังหวะการแสดงความแมนๆ ของเขา “ไปกินข้าวกัน”
“กินทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอ ข้าวอ่ะ”
“ข้าวอ่ะไม่เบื่อหรอก แต่นนท์อ่ะไม่แน่” ฉันกวนตีนนนท์ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นยืน พลางหงายมือแล้วยืดนิ้วชี้ออกไปนิ้วนึงแล้วกระดกขึ้นสองสามครั้งเป็นคำสั่งให้เขากรุณาเคลื่อนตัวได้แล้ว “เร็ว ลุก 1 2 3!”
“ใจเย็นดิ” เขาย่นคิ้วทำท่าบิดขี้เกียจและอิดออดจนฉันต้องกระตุ้นด้วยการดึงแขนข้างนึงของเขาให้ลุกขึ้น เขาบ่นอุบอิบอยู่ในลำคอ ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจ
“แล้วกินไรดีอ่ะ นนท์โทรชวนเพื่อนด้วยได้ปะ?” คนตัวสูงเดินนำไปจนถึงใต้หอ แล้วหันมาถามความเห็นฉัน ฉันพยักหน้ารับแล้วตอบสั้นๆ เพราะฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว
“ได้”
“เพื่อนนนท์มันกินข้าวกับรุ่นน้องแถวนี้พอดี ไปกัน” นนท์ว่าแล้วลากแขนฉันเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางก่อนจะถึงร้านอาหารตามส
