‘มึงมาแล้วเหรอ?’
‘ภาม?’ ฉันจำได้แม่น เขาเป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนั้นและยังเป็นรุ่นพี่ของอีเด็กเวรที่ฉันรู้จัก ฉันไม่แสดงอาการตกใจมากนักก่อนจะมองเขากลับ
‘มีอะไร’
‘มึงบอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามึงทำอะไรกับมัน?’
‘ทำอะไร?’ ฉันย่นคิ้ว ฉันรู้ว่ามันถามถึงอะไร มันขบกรามโกรธจัด ฝ่ามือหนาพุ่งเข้ามาที่คอของฉัน ฉันสะดุ้งหลบไม่ทัน หัวใจฉันตกลงไปที่ตาตุ่ม ขาของฉันลอยเหนือพื้น สมองเริ่มว่างเปล่าเพราะออกซิเจนขาดหาย ฉันทุบลำแขนมันเพราะสัญชาตญาณ มันบีบแน่นจนเจ็บตึงและเหวี่ยงฉันเข้าไปกระแทกกำแพงดังตึง!
ความเจ็บหน่วงบริเวณศีรษะเพราะแรงกระแทกทำเอาฉันมึนอยู่ครู่ใหญ่ นัยน์ตาฉันพร่าเมื่อสบสายตาหลายคู่ที่มองมาด้วยความโกรธ
‘นอกจากมึงทำน้องกูแล้วมึงยังจะทำเพื่อนกูอีกเหรอ?’
‘น้องมึงอะใช่ น้องมึงมันปากดีไง ใครใช้ให้มันพาพวกมารุมด่ากูก่อน!’ ฉันแค่นหัวเราะมองหน้ามันอย่างไม่ละ ฉันไม่สนหรอก ฉันเกลียดพวกปากนกปากกา วันๆ เอาแต่ด่
