Chapter 1
1334 Words
มาวินเท้าคางมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีรายละเอียดการขายงานทุกอย่างอยู่ในนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นการขายสินค้าไอทีต่างๆรวมถึงอุปกรณ์สื่อสารสำหรับการเรียนการสอนแบบออนไลน์ โปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่คิดค้นขึ้นเอง นี่บริษัทพ่อแม่เขาทำเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยไม่รู้เลยอ่ะ
“มีอะไรไม่เข้าใจปรึกษากันได้นะคะมาวิน”
“งั้นถามหน่อยครับแอริน ปกติที่นี่เค้าไปขายงานกันยังไง”
แอรินรีบลุกจากโต๊ะของตัวเองเดินมานั่งลงข้างๆชายหนุ่ม เธอถูกใจเขาตั้งแต่แรกเห็นเพราะใบหน้าฟ้าประทานบวกกับรูปร่างผิวพรรณคือดูดีมากใครเห็นต้องเหลียวหลัง และเธอชอบคนหล่อก็เลยถูกใจเขาไม่ยากและต้องได้ด้วยเธอเล็งไว้แล้ว
“ปกติจะมีลูกค้าของใครของมันค่ะ แรกๆที่เข้ามาผู้จัดการจะเป็นคนหาให้ แต่ว่าเราต้องไปคุยเพื่อให้ได้ยอดขายแล้วก็หาเองด้วยส่วนหนึ่ง ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าเก่าที่เคยซื้อผ่านเซลถ้าเป็นลูกค้าที่ติดต่อมาจะมีคอลเซ็นเตอร์รับให้ค่ะแต่ว่าจะโอนมาที่แผนกก็อยู่ที่ว่าใครโชคดีได้ไป”
“อ่อ งี้นี่เองแล้วลูกค้าใหม่จะไปหาที่ไหนอ่ะ”
“ก็หาเบอร์โทรศัพท์ติดต่อไปตามบริษัทหรือหน่วยงานราชการค่ะ เสนอขายสินค้าจัดโปรโมชั่นให้ประมาณนี้แหละ”
มาวินพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอเข้าใจอะไรบางอย่าง แสดงว่าเขาต้องไปเสนอขายให้บริษัทต่างๆ งั้นไปเสนอขายให้เพื่อนดีป่ะ ตกลงกันให้ลงตัวจากนั้นก็ได้ยอดขายมาแค่นี้ก็สบายแล้ว เขานี่ฉลาดจริงๆ
“แรกๆก็จะลำบากหน่อยค่ะที่ต้องหาลูกค้า แต่ถ้าวันหนึ่งเรามีลูกค้าประจำอยู่ในมือมันก็สบายแล้วค่ะ สู้ๆนะมาวิน แอรินเป็นกำลังใจให้”
“ขอบคุณครับคุณแอรินคนสวย”
เขาส่งสายตาพร้อมกับเอ่ยเสียงหวานให้หญิงสาว เขาทำแค่นี้ผู้หญิงทุกคนก็ต้องหลงแล้ว แอรินเอามือปิดหน้าตัวเองไว้ก่อนจะอายม้วนวิ่งไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เธอจะอ่อยเขาจนกว่าจะได้และต้องได้ด้วยสเปคเลยแบบนี้
ทางด้านของพะพายเธอมีนัดคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนเอกชนชื่อดังเรื่องการซื้อขายอุปกรณ์ไอทีเช่นคอมพิวเตอร์ เครื่องปริ้น เครื่องถ่ายเอกสาร
“ทางบริษัทเอ็มไพรส์.เอ็มกรุ๊ปไม่ได้ขายอย่างเดียวนะคะ ถ้าผู้อำนวยการไม่อยากซื้อเพราะไม่ได้ใช้งานเยอะมากขนาดนั้นเรามีบริการเช่าค่ะ อย่างเครื่องถ่ายเอกสารเช่าเดือนละ5,000บาท สามารถปริ้นได้10,000ใบ ถ้าเซ็นสัญญาเช่าเรียบร้อยทางบริษัทจะติดตั้งให้พร้อมใช้งานค่ะ แต่ถ้าปริ้นเกินกว่าที่กำหนดก็จะคิดค่าใช้จ่ายจะมีใบรายละเอียดการคิดเงินอยู่ ส่วนถ้าจะส่งแฟกซ์ก็คิดตามจริงค่ะแต่ราคาของเราจะถูกกว่าที่อื่นแน่นอนพายรับประกันเลย”
พะพายยื่นใบรายละเอียดให้ผู้อำนวยการ เขารับมาก่อนจะเงยหน้ามองเธอยิ้มๆ
“เอาที่คุณพะพายแนะนำดีกว่าครับ ผมไม่ค่อยทราบเท่าไหร่ว่าควรจะใช้ประมาณไหนดี”
“ถ้าเป็นสถานศึกษาส่วนใหญ่จะเช่าเอาค่ะ ใช้ถ่ายเอกสารอย่างเดียวไม่ต้องมากังวลเรื่องค่าบำรุงรักษาหรือค่าหมึกอะไรต่างๆ”
“งั้นเอาตามนี้เลยครับผมเซ็นสัญญาเลยสองปีก่อน ถ้าเกิดว่ามันโอเคผมใช้บริการที่นี่ตลอดแน่นอน”
พะพายยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ทางนี้ตกลงเช่ากับเธอ ไม่ว่าเธอจะคุยกับลูกค้าคนไหนจะปิดงานได้ง่ายๆเพราะเทคนิคการขายของเธอไม่เหมือนคนอื่น เธอจะใช้หลักความเป็นจริงในการขายของไม่ใช่มโนเพ้อฝันให้ลูกค้าไปเรื่อย
“ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้บ่ายพายจะส่งใบเสนอราคามาให้นะคะ”
“ยินดีครับ แล้วผมอยากได้คอมพิวเตอร์ใหม่ไว้ใช้ในห้องเรียนด้วยครับ เห็นคุณครูเค้าบ่นกันว่ามันช้าคุณพะพายมีเสนอมั้ยครับ”
พะพายหยิบใบแนะนำในส่วนของคอมพิวเตอร์ออกมา เธอเตรียมพร้อมทุกอย่างติดตัวไว้ตลอดมีทั้งโบว์ชัวร์ ไฟล์ภาพในไอแพดทุกอย่างเธอมีพร้อมเสนอขาย
“ท่านผู้อำนวยการวางงบประมาณไว้ยังไงคะ”
“เครื่องหนึ่งขอไม่เกินสองหมื่นห้า มีคนมาเสนอขายแล้วแต่ทางคุณครูบอกว่าสเป็ตไม่ได้เลย”
“ถ้างบสูงขนาดนี้พายแนะนำสั่งประกอบเองดีกว่าค่ะ ทางผู้อำนวยการสามารถเลือกทุกอย่างได้ด้วยตัวเองตั้งแต่เมนบอร์ด แรม ฮาร์ดดิสก์ การ์ดจอ แม้กระทั่งหน้าจอก็สามารถระบุได้ว่าใช้ประมาณเท่าไหร่ พายมีรายละเอียดให้คร่าวๆ นี่เป็นสเป็คที่ทางสถานศึกษาที่อื่นใช้ค่ะปรับเปลี่ยนได้ตามงบประมาณที่มีลองดูนะคะ”
ผู้อำนวยการมองกระดาษใบนั้นก่อนจะยิ้มออกมาและก็สั่งของเธอเพิ่มอีกหลายอย่าง แค่ครั้งเดียวที่เธอออกมาขายงานก็ได้เงิดมัดจำกลับไปหลายแสน แถมถ้าส่งงานเสร็จลูกค้าคนเดียวยอดขายของเธอทะลุหลักล้านไปแล้ว
เมื่อเสร็จทุกอย่างพะพายก็กลับมาที่บริษัทด้วยความอารมณ์ดีที่ปิดงานได้หลักล้าน เดือนนี้ถือว่าเธอมียอดขายสูงมากในรอบปีเลยสงสัยตำแหน่งพนักงานขายดีเด่นสามปีซ้อนจะอยู่แค่เอื้อมเท่านั้น
“อ๊ะ!”
พะพายตกใจมากเมื่ออยู่ๆเปิดประตูห้องทำงานก็ถูกใครซักคนพาเดินออกไปข้างนอก เธอเดินตามมาวินไปจนลับสายตาผู้คนก่อนจะรีบสะบัดมือออกจากเขาทันที
“ไม่ต้องมาทำรังเกียจผมก็ไม่ได้อยากจับหรอก”
“ก็ดีค่ะที่ไม่อยากจับ แล้วลากฉันออกมาทำไมคะไม่มีว่างมากขนาดจะมาคุยเล่นหรอกนะ”
หญิงสาวมองเขาอย่างสงสัย มาวินมองเธอก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างลำบากใจที่จะพูด ถ้าต้องให้ขอร้องอ้อนวอนเขาไม่ทำมันเสียศักดิ์ศรี งั้นเสนอเงินให้แล้วกัน
“ผมอยากได้ลูกค้าของคุณในเดือนนี้แล้วก็ต้องมากกว่ายอดขายของคุณด้วย”
“ห๊ะ! ขอกันดื้อๆแบบนี้เลยเหรอ”
พะพายมองเขาอย่างทึ่งสุดขีด มาทำงานวันแรกก็แสบซ่าขอนั่นขอนี่ออกคำสั่งกับเธอแล้ว นี่เขากำลังเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า เธอไม่ได้มีหน้าที่มาหาลูกค้าให้ใครหรอกนะ
“อยากได้ไรอ่ะผมให้ได้ทุกอย่าง เงินมั้ยอยากได้เท่าไหร่อ่ะ สองแสน…น้อยไปเหรอ ห้าแสนอ่ะ”
เขามองหญิงสาวที่กอดอกมองหน้าเขานิ่งไม่พูดอะไร สงสัยจะน้อยไปล่ะมั่งงั้นให้ล้านหนึ่งเลยเป็นไง
“งั้นล้านหนึ่งเลยอ่ะเซ็นเช็คให้เลย เอาลูกค้าของคุณทั้งหมดมาให้ผม”
“พูดจบยัง”
เธอมองเขาด้วยใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆและไม่ตื่นเต้นกับเงินที่เขาเสนอให้อีกด้วย เธอทำงานที่นี่ถึงเธอจะอยากได้เงินแต่ก็หาด้วยความสามารถของตัวเองและมีจรรยาบรรณมากพอที่จะไม่มาขายลูกค้าให้ใคร
“จบแล้ว ตกลงหนึ่งล้านพอมั้ย”
“ไม่เอาค่ะไปหาซื้อที่อื่นแล้วกัน ถ้าอยากได้ยอดขายก็ต้องไปทำเองนะคะ ถ้าคุณไม่ได้มีใจรักในงานบริการก็ไม่ควรมาทำงานแบบนี้แต่แรก และฉันบอกตรงนี้เลยนะคะห้าล้านก็ไม่เอา จบนะ…”
พูดจบเธอก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้เขายืนหน้าชาอยู่ตรงนั้นอย่างพูดไม่ออก
“หนึ่งล้านนะเว้ยไม่ใช่หนึ่งพัน ไม่เอาจริงดิ เฮ้!”
- Writer
