โรคจิตคลั่งรัก

ep.5 บทลงโทษ NC

Aom Part.

หลังเขาพูดจบเขาก็เดินออกไปทิ้งฉันให้จมอยู่กับความหวาดกลัวภายในห้องมืดๆ

ฉันมองโซ่ที่รัดข้อเท้าอยู่มันถูกล็อคด้วยกุญแจอีกทีนึง แต่เขาคงไม่รู้ว่าฉันสามารถสะเดาะกุญแจลูกนี้ออกไปได้อย่างง่ายดาย โดยกิ๊บดำบนหัวเพียงอันเดียว

ฉันค่อยๆใช้กิ๊บดำสะเดาะกุญแจพลางส่งสายตามองไปทางประตูเป็นระยะด้วยความหวาดระแวง

กึก! กุญแจถูกไขโซ่ก็หลุดออกจากข้อเท้า ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งไปล็อคประตูห้องนอนเอาไว้ ก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาสวมอย่างรีบๆและเปิดประตูระเบียงออกมาหาทางปีนหนี

ก็อกแก็ก! เสียงลูกบิดประตูหน้าห้องทำให้ฉันลนลานเพราะรู้ว่าเขาย้อนกลับมาแล้ว

ก็อกๆๆ คนโรคจิตเคาะประตูห้องอย่างใจเย็น

"คิดว่าล็อคประตูแล้วพี่จะเข้าไม่ได้เหรอ?"

ฉันลืมไปว่าประตูห้องนอนมีแค่ลูกบิดแต่ไม่ได้มีการล็อคและถ้าเขามีกุญแจก็สามารถไขเข้ามาได้ทันที

ฉันมองลงไปข้างล่างมันสูงมากและฉันก็กลัวความสูงแต่ตอนนี้ฉันต้องเลือก

"เอาไงดี!"

ฉันมองไปรอบๆน่าแปลกที่วันนี้ไม่มีคนเลย พบบ้านปิดเงียบสนิท จากที่คิดจะตะโกนขอความช่วยเหลือจึงต้องพับความคิดเก็บไว้ก่อน

ฉันค่อยๆปีนลงมาบนหลังคากันแดดก่อนจะคลานไปเรื่อยๆช้าๆและกระโดดลงมาเมื่อถึงตรงที่ความสูงไม่มาก

"โอ๊ย!"

ฉันกระโดดลงมาหน้าบ้านตัวเองแต่ยังอยู่ในรั้ว ฉันรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่รั้วทั้งๆที่ขาเจ็บจากแรงกระแทก ตอนนี้ในสมองฉันสั่งให้หนีไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนฉันก็ต้องหนีไปให้ไกลที่สุด!

แต่เมื่อมาถึงประตูรั้วฉันก็ต้องช็อคอีกครั้งเมื่อเห็นโซ่เส้นใหญ่พันอยู่ที่ประตูอย่างแน่นหนา

"เป็นเด็กดีมันยากมากรึไง?"

ร่างกายฉันชาวาบเมื่อได้ยินเสียงเขาก่อนหันไปมองคนโรคจิตด้วยความตกใจ ตัวฉันแข็งทื่อเมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้

"เอาไงดีล่ะ หนีไม่ได้แล้วเนอะ"

ฉันทรุดนั่งลงบนพื้นก่อนร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง

"คุณอยากได้อะไรก็เอาไปเลย! แต่ขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะนะ!"

ฉันตัดสินใจต่อรองกับเขา ไม่ว่าอะไรที่เขาต้องการในตอนนี้จะเป็นเงินหรือบ้าน ฉันก็ยินดียกให้ทั้งหมดขอแค่เขาปล่อยฉันไปก็พอ

"ฉัน? คุณ?"

เขาเลิกคิ้วขึ้นมองฉันด้วยสายตาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ

"พูดจาห่างเหินกับผัวแถมยังหนีออกมาเเบบนี้..."

เขาช้อนคางฉันขึ้นก่อนยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"...สงสัยอยากโดนทำโทษจริงๆสินะ!"

ขาดคำเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้ามาในบ้านและปิดประตูอย่างแรง ฉันเริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางของเขา

คนโรคจิตวางฉันลงบนเตียงก่อนจะหยิบโซ่ขึ้นมาล็อคข้อเท้าฉันอีกรอบและกวาดของทุกอย่างรอบๆตัวฉันใส่ลงตระกร้าผ้า

มือหน้ากระชากเสื้อผ้าฉันออกจนเหลือแค่ร่างเปลือยเปล่า

"แกจะทำอะไรฉัน! ปล่อยนะ! ไอ้บ้า!"

ฉันพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดแรงและลุกออกจากเตียงเพื่อวิ่งหนีแต่เพราะมีโซ่รัดติดข้อเท้าอยู่จึงทำให้ฉันล้มลง

"หึ!"

ร่างสูงย่างกายเข้ามาก่อนดันฉันนอนลงและตามเข้ามาทาบทับเอาไว้

"ยะ อย่านะ! ปล่อยฉัน! ฮึก!"

K Part.

ผมกระแทกแก่นกายเข้าไปในส่วนอ่อนไหวของออมก่อนขยับเข้าออกอย่างรุนแรงด้วยความโมโห

ผมคาดไม่ถึงว่าเธอจะสามารถสะเดาะกุญแจออกไปได้และการที่เธอพยายามหนีผมมันแสดงให้เห็นว่าเธอไม่อยากอยู่กับผมมากแค่ไหน

แต่ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมได้ตัวเธอกลับมาแล้ว

และผมก็กำลังจะทำโทษเธอให้หลาบจำ ให้เธอได้รู้ว่าถ้าเธอคิดหนีไปจากผมเธอจะต้องเจอกับอะไร!

"ฮึก! ฮือ!"

คนตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นผมคงจะรำคาญจนบีบคอตายไปแล้วแต่นี่เป็นออม...

...และเธอคือข้อยกเว้น

"อ่าส์!"

ผมล็อคเอวบางแน่นก่อนกระแทกสะโพกเข้าไปแรงๆและปลดปล่อยน้ำรักออกมา

"ฮึก!"

ผมเอื้อมมือปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มขาว ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมเธอถึงได้อยากหนีไปจากผมนัก ทั้งๆที่มีผู้หญิงมากมายพร้อมจะวิ่งเข้าใส่ผมตลอดเวลา แต่เธอกลับเป็นคนแรกที่เมินเฉยใส่ผม และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมสนใจเธอ

ผมถอนแก่นกายออกมาพร้อมพลิกร่างบางให้นอนคว่ำและยกสะโพกเธอขึ้นก่อนกระแทกเข้าไปในส่วนนั้นอีกครั้ง บทลงโทษที่ผมจะมอบให้เธอมันยังไม่จบแค่นี้ เด็กดื้อของผมจะต้องโดนลงโทษจนกว่าจะเป็นเด็กดี!