โรคจิตคลั่งรัก

ep.6 บังคับ

Aom Part.

หลังจากที่เขาระบายอารมณ์กับร่างฉันจนหนำใจ เขาก็อุ้มฉันเข้ามาอาบน้ำแต่จะเรียกว่าอาบมันก็ยังไม่ใช่ เหมือนแค่เอาน้ำราดให้ตัวเปียกแล้วก็ห่อผ้าเช็ดตัวให้เท่านั้น

"นอนซะ อย่าคิดหนีอีก"

เขาเดินออกไปทั้งที่ท่อนล่างพันผ้าขนหนูแค่ผืนเดียวก่อนจะปิดประตู ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาที่แปะอยู่บนผนัง ตอนนี้เป็นเวลา6โมงเย็นแล้วและฉันก็ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวาน

ฉันรู้สึกแสบท้องขึ้นมา ถึงจะหิวแค่ไหนก็ได้แต่ถอนหายใจทิ้งและกลืนน้ำลายลงคอ เพราะฉันไม่คาดหวังว่าคนแบบนั้นจะมาดูแลใส่ใจอะไรฉันหรอก

ฉันควรจะพักผ่อนแต่ดันหลับไม่ลงเพราะรู้สึกเครียด ผู้ชายคนนั้นหายไปนานไม่รู้ว่าไปไหน ฉันได้แต่ภาวนาขอให้เขาไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก

แอด! คำขอของฉันคงส่งไม่ถึงสวรรค์เพียงแค่นึกถึงเขาก็โผล่หน้ามา ในมือเขาถือจานข้าว ขวดน้ำและถุงเล็กๆ เขาเดินตรงมาที่ฉันและวางทุกอย่างลงบนเตียงก่อนจะหยิบของในถุงออกมา

เขาแกะแผงยายื่นเม็ดยาสีขาวเล็กๆให้ฉันก่อนจะส่งแก้วน้ำให้ด้วย

"ถ้าอยากท้องก็ไม่ต้องกิน"

เขาเอ่ยเพราะเห็นว่าฉันจ้องยาในมือนิ่ง

"ใครจะอยากท้องวะ?"

ฉันพึมพำเบาๆและคิดว่าเขาก็คงจะได้ยิน ไม่งั้นคงไม่โยนยาทิ้งลงพื้นแบบที่กำลังทำอยู่แน่ๆ

"ทำอะไรของคุณเนี่ย?!"

เขาบอกว่าไม่ให้ฉันพูดจาหยาบคาย ฉันจึงเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกใหม่ เพราะเขาอายุมากกว่าฉัน

"อ้อนสิเดี๋ยวให้กิน"

ฉันอยากจะกรี๊ดให้เขาหูแตกแต่ว่าตอนนี้เสียงฉันมันแหบแห้งไปหมดแล้วและบางครั้งชีวิตคนเราก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก ถ้าฉันไม่ทำ ฉันก็อาจจะท้องและต้องหมดอนาคตในมหาลัย

"ฉันต้องทำยังไง?"

"อ้อน"

"แล้วอ้อนนี่มันยังไงเล่า!"

ฉันชะงักก่อนจะหลุบตาลงเพราะเผลอขึ้นเสียงใส่จนถูกเขาปรามด้วยสายตาดุๆ

"พี่เค เรียกพี่ว่าพี่เค"

เค? ชื่อเหมือนน้องชายพี่ครามเลยแต่จะว่าไปเขาก็ดูคล้ายๆพี่ครามอยู่นะ

"พี่เค"

K Part.

เสียงเธอโครตไร้อารมณ์ แค่ทำเสียงหวานๆมันยากมากรึไง? ผมเห็นผู้หญิงชอบทำกันบ่อยๆไม่ใช่หรอไอ้เสียงงุ้งงิ้งๆน่ารำคาญนั่นน่ะ

"บอกให้อ้อนไม่ใช่ให้เรียกชื่อเฉยๆ"

สีหน้าเธอดูลำบากใจมาก เท่าที่ผมตามติดชีวิตเธออยู่ห่างๆ ผมก็ไม่เคยเห็นว่าเธอจะออดอ้อนใครนอกจากไอ้กีต้าร์และไอ้ครามพี่ชายผมและทุกครั้งที่ผมเห็นมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดจนอยากเข้าไปกระชากเธอออกมาจากตรงนั้น

คนตัวเล็กกัดปากแน่นดวงตากลมโตกรอกไปมาคงกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่

ผมยืนรอเธอให้ทำตามที่ผมสั่งแล้วผมก็ดันเป็นคนใจร้อนไม่ชอบรออะไรเพราะฉะนั้นคงต้องมีอะไรกระตุ้นให้เธอตัดสินใจเร็วๆสักหน่อย

ออมมีสีหน้าแตกตื่นตกใจเมื่อผมหยิบยาอีกเม็ดออกมาจากแผง และใช่! ผมกำลังกดดันให้เธอตัดสินใจเร็วด้วยการใช้ยาเม็ดสุดท้ายเป็นตัวประกัน

"พี่คงจะได้เป็นพ่อคนเร็วๆนี้สินะ"

"เดี๋ยวๆ! ใจเย็นๆก่อน! ฉันขอทำใจแป๊บนึง"

เหอะ! จะอ้อนผัวทั้งทีต้องทำใจด้วยหรอวะ?! เธอสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ยขึ้น

"พี่เคขา หนูขอยาเม็ดนั้นได้มั๊ยคะ"

แบบนี้เเหละที่ผมต้องการ มันไม่ได้ยากเลยถ้าเธอจะทำ ถ้าออมอ้อนผมแบบนี้บ่อยๆผมสัญญาว่าจะพยายามใจเย็นและควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้...

...ถึงจะทำไม่ค่อยได้ก็ตาม

"อ้าปาก"

ออมมีสีหน้างงๆที่จู่ๆผมบอกให้เธออ้าปาก จริงๆไม่มีอะไรหรอกผมแค่อยากจะป้อนยาเธอก็เท่านั้น แต่ถ้าเธอยังดื้อผมจะป้อนยาด้วยปากของผมแทน

"ฉันกินเองได้ ไม่ได้พิการสักหน่อย"

เธอผ่อนเสียงในประโยคท้ายแต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ได้ยิน เพียงแต่วันนี้ผมทำโทษเธอหนักแล้วจึงปล่อยผ่านทบไปวันอื่นแทน

เพราะถ้าในวันหน้าเธอยังดื้อกับผมอีกก็จะเจอบทลงโทษแบบวันนี้หรืออาจจะหนักกว่านี้ก็ได้!

"อ้าปาก"

ผมกดเสียงต่ำเพราะรู้ว่าเธอกลัว เพียงสักพักเธอก็อ้าปากออกผมจึงวางเม็ดยาลงบนลิ้นชมพูก่อนที่เธอจะยกน้ำดื่มและกลืนมันลงไป

"เอ่อ คือ ฉันต้องไปทำงาน..."

"ลาออกให้แล้ว"

"อะไรนะ! นี่คุณทำบ้าอะไรลงไป! กว่าฉันจะหางานได้มันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ!"

พอผมพูดจบเธอก็โวยวายน้ำตาคลอ ผมรู้ว่าเธอต้องใช้เงินเพื่อจ่ายค่าเทอมและค่าบ้าน แต่ที่ผมใช้โทรศัพท์เธอไลน์ไปลาออกกับไอ้กีต้าร์ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่รับผิดชอบอะไรสักหน่อย

...เมียคนเดียวผมเลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว!