โรคจิตคลั่งรัก

ep.4 กักขัง

K Part.

ผมใช้เวลากับร่างกายออมนานหลายชั่วโมง จนตอนนี้ทั้งร่างของผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมถอนแก่นกายออกมาจากช่องเเคบก่อนหยิบทิชชู่ซับน้ำที่ไหลทะลักออกมาด้วย

ผมนอนมองใบหน้าสวยที่หลับตาอยู่ด้วยความรู้สึกหลงใหล ครั้งแรกที่เห็นเธอในร้านกาแฟของพี่กีต้าร์ตอนนั้นผมจำได้ว่าเธออยู่แค่ชั้นมอต้นเท่านั้น และยิ่งได้เห็นผมก็ยิ่งชอบและอยากได้เธอมาครอบครอง

ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการได้เข้ามาอยู่ในมือผมแล้วและผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีก!

ผมมองร่างบางอยู่สักพักก่อนจะอุ้มเธอไปอาบน้ำและสวมเสื้อผ้าสวยๆให้ ผมชอบชุดนอนสายเดี่ยวตัวนี้มากและมักจะเห็นเธอใส่บ่อยๆ

ใช่! ผมคอยมองเธอจากบ้านฝั่งตรงข้ามมาโดยตลอด เมื่อ3เดือนก่อนผมได้ซื้อบ้านหลังนั้นไว้เพราะอยากอยู่ใกล้ๆเธอ แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วล่ะมั้งเพราะเธออยู่ข้างๆผมตรงนี้แล้ว

ผมเดินลงมาข้างล่างก่อนจะแกะโซ่ที่คล้องล้อจักรยานออกมาและเอาไปล้างจนสะอาด ผมเดินขึ้นมาชั้นบนอีกครั้งก่อนจะนั่งลงตรงปลายเตียงและยกข้อเท้าเล็กขึ้นมาวางบนตัก

ผมค่อยๆใช้โซ่คล้องที่ข้อเท้าเธอก่อนจะล็อคกุญแจอย่างแน่นหนา ส่วนปลายโซ่อีกข้างผมเอาไปคล้องไว้ตรงประตูกรงเหล็กใกล้ๆระเบียง

ที่จริงผมไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่ถ้าเธอตื่นมาเธอต้องหนีผมไปอีกแน่ๆ กว่าผมจะมีวันนี้ได้ผมต้องใช้เวลานานและรอคอยอย่างอดทนมาตลอด

หลังพันธนาการเธอเสร็จ ผมก็นั่งลงบนโซฟาปลายเตียงจ้องมองเธอในความมืด ยามราตรีไม่ใช่เวลานอนของผมเพราะฉะนั้นคืนนี้ผมจะเฝ้าเธอเอง

Aom Part.

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น ฉันลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะมองไปรอบห้องแต่ไม่เห็นใคร

ความหวาดกลัวจากเมื่อคืนยังหลงเหลืออยู่ระหว่างที่ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงฉันก็เหลือบไปเห็นโซ่ที่คล้องอยู่ตรงข้อเท้า ฉันพยายามแกะมันออกแม้จะรู้ว่าเปล่าประโยชน์

"ฮึก!"

ฉันพยายามเข้มแข็งแล้วแต่มันยากจริงๆกับสถานการณ์ในตอนนี้และฉันไม่รู้ว่าพี่เขาต้องการอะไรกันแน่ทำไมต้องมาทำกับฉันแบบนี้

"พี่ไม่อยากเห็นมือสวยๆของเธอมีรอยหรอกนะ"

ฉันสะดุ้งมองไปทางประตูเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงและมองตรงมาที่ฉัน

เพียงสักพักเขาก็ทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นก่อนจะเดินเข้ามาโดยไม่ลืมปิดประตูล็อกอย่างแน่นหนาเหมือนเดิม

"อรุณสวัสดิ์นะครับ"

"แก! ไอ้คนชั่ว!"

ฉันปาหมอนและของที่อยู่รอบๆตัวใส่เขา นอกจากจะยังไม่หลบแล้วยังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้อีก ไอ้คนเลว! คอยดูนะถ้าฉันหนีออกไปได้ ฉันจะแจ้งความจับให้ติดคุกหัวโตไปเลย!

"ฉันไปทำอะไรให้แก! ทำไมแกต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย!"

ฉันร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้นเพราะเรื่องเมื่อคืนเป็นสิ่งเลวร้ายที่ฉันเกินจะรับไหว

เขายืนมองฉันนิ่งในแววตาว่างเปล่าเหมือนไร้ความรู้สึกแต่บางครั้งก็เหมือนมีประกายบางอย่างพาดผ่านไป ซึ่งฉันก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร

แต่นี่ไม่ใช่เวลามานั่งวิเคราะห์ความรู้สึกคนอื่น! สิ่งที่ฉันต้องคิดตอนนี้คือฉันจะหนีไปจากเขาได้ยังไง?

"ฉันต้องไปเรียน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

เขาคงไม่ใจร้ายขังฉันไว้ที่นี่จริงๆหรอกนะเพราะยังไงฉันยังมีหน้าที่มากมายที่ต้องทำแถมเมื่อคืนก็ยังไม่ได้ทำรายงานส่งอาจารย์เลย

พอนึกถึงตรงนี้ฉันก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้งไม่ได้ ตลอดชีวิตฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเลยแต่วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมากที่สุดตั้งแต่เกิดมา

"เป็นเมียพี่ไม่จำเป็นต้องเรียนหรอก"

"พูดอะไรของแก! เป็นบ้าไปแล้วหรือไง! ฉันมีหน้าที่มากมายต้องไปทำ! ปล่อยฉันไปดูนี้นะ!"

พอฉันพูดจบเขาก็ตรงเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้มือบีบตรงกรามฉันและก้มลงกระซิบด้วยน้ำเสียงกดต่ำข้างหู

"จุ๊ จุ๊ จุ๊ ถ้าไม่อยากโดนแบบเมื่อคืน ก็อย่าพูดจาหยาบคายกับพี่อีก!"

เขาเลื่อนมือไปล็อคตรงท้ายทอยฉันก่อนจะบดจูบลงมาที่ริมฝีปากอย่างรุนแรงราวกับต้องการทำโทษจนฉันได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เพียงไม่นานเขาก็ถอนริมฝีปากออกก่อนจ้องเข้ามาในตาฉัน

"ถ้ายังพูดไม่เพราะอีก จะโดนมากกว่านี้แน่นอน เข้าใจมั๊ยครับ...น้องออม"