“ท้องก็ท้องสิ! ให้มันรู้กันไปว่าแค่ลูกกับเมียสองคนฉันจะเลี้ยงไม่ไหว! อีกอย่างต่อไปนี้ห้ามออกไปไหนมาไหนโดยที่ฉันไม่อนุญาตเด็ดขาดเข้าใจไหม ถ้าขืนเธอยังดื้อไม่ยอมฟังอีก…ฉันนี่แหละจะมัดเธอเอาไว้ที่เตียงไม่ให้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย!” รังสิมันต์ตวาดสั่งด้วยท่าทีที่โกรธจัด หงุดหงิดทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ไม่ชอบที่เมียของเขาไปไหนมาไหนกับผู้ชายอื่น และยิ่งรู้สึกโกรธเธอแทบบ้าที่คิดจะกินยาคุมฉุกเฉินทั้งๆ ที่เขามาได้สั่งเลย
“แต่ว่าเล็ก…”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น หน้าที่เธอคือทำตามที่ฉันสั่งพอ!” พิมพ์พิมลนิ่งเงียบไปนานก่อนจะยอมพยักหน้าแต่โดยดี จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่กล้าขัดใจเขาอยู่แล้ว อีกอย่างต่อให้กล้าก็ไม่รู้ว่าจะกล้าสักแค่ไหน สุดท้ายก็เลยต้องยอมทำตามคำสั่งเขาไป
หากเขาไม่อยากให้เธอกินเธอก็จะไม่กิน แต่ถ้าเธอเกิดท้องขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอจะไม่มีวันทำลายชีวิตของเขาด้วยการผูกมัดเขาอย่างแน่น
