รังสิมันต์อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อได้เห็นความสนิทสนมของสองสาวที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีกว่าที่คิดเอาไว้ค่อนข้างมาก สายตาของเขากำลังจ้องมองไอรดาอย่างนึกขอบคุณที่อีกฝ่ายทำให้แม่ตัวแสบของเขาไม่แสดงท่าทีเหงาหงอยออกมาให้ได้เห็น ทว่าภาพของเขาที่จ้องมองคนข้างกายพร้อมรอยยิ้มมันกลับทำให้ใครอีกคนใจสั่นเมื่อหันมาเจอเขา ที่กำลังมองไอรดาอยู่เข้าโดยบังเอิญ
“คุณปัญญ์”
“เป็นยังไงบ้าง เธอไม่ได้ทำให้หนวกหูเพราะพูดไม่ยอมหยุดใช่ไหมครับคุณไอ” ไอรดายิ้มรับก่อนที่จะเอ่ยตอบไปตามจริง
“ไม่เลยค่ะ คุณเล็กคุยสนุกมาก ไอกับเด็กๆ แทบไม่เหงาเลย” รังสิมันต์รับรู้ได้เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันเวลาที่ได้มีแม่คนหน้างอตรงหน้าคนนี้อยู่ด้วยกัน แต่แทนที่จะรำคาญ เขากลับรู้สึกอยากให้วันเวลาหยุดลงแค่นั้น มีแค่เขากับเธอ
“เล็กขอตัวก่อนนะคะ” พิมพ์พิมลจำต้องเอ่ยตัดบทก่อนจะชิงเดินหนีออกมาเพราะไม่อยากทนมองสายตาที่รังส
