เขารับปากว่าช่วงนี้จะสอดส่องและดูแลพิชชาแทนพวกท่านเอง รวมถึงเพื่อนของพิชชาก็ด้วย
สปอร์ตสีสีแดงฉูดฉาดแล่นออกจากมหาวิทยาลัยสู่ท้องถนนแต่ยังไปได้ไม่ไกลนัก พิชชากำลังจะทำตามแผนที่วางไว้ แต่ชายหนุ่มก็พูดขึ้นก่อน
“วันเสาร์ว่างกันไหม พอดีที่โรง’ บาลมีกิจกรรมผู้ป่วยสูงอายุ เลยอยากได้อาสาสมัครไปช่วยงานหน่อย”
“ว่าง แต่เฮียต้องมีค่าตอบแทนให้ฟินน์ด้วยนะ ชั่วโมงละห้าร้อยพอ”
“ได้ แต่ฉันหักจากค่าขนมเธอนะ”
“ไม่ได้นะเฮีย ทุกวันนี้ค่าขนมที่เฮียให้ก็จะไม่พอใช้อยู่แล้ว” คนเป็นน้องโวยวายขึ้นมา เพราะพิชชาตั้งใจว่าเดือนนี้จะเก็บเงินถอยกระเป๋าใบใหม่
“แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้เฮียถามว่าว่างกันไหมเหรอ แปลว่าจะให้มีนไปด้วยเหรอ?”
“อือ ขืนให้เธอไปคนเดียวมีหวังคนซุ่มซ่ามอย่างเธอคงทำถ้วยชามเขาแตกหมด เดี๋ยวเดือดร้อนฉันต้องซื้อให้เขาใหม่”
“เฮียอ่ะ! ชิ!” พิชชาขึงตาใส่พี่ชายอย่างงอน ๆ แต่ก็เถียงไม่ออก เพราะเธอไม่ถนัดเรื่องพ
