Kalbim donmuş, donuk gözlerle her ne olduysa anlamaya hatırlamaya çalışarak baktım bana bin bir anlam ile bakan gözlere. Burada tam karşı dairemde yanı başımda mı yaşayacaktı? Hemen karşı dairemde televizyon izleyecek, hemen karşımdaki balkonda oturacak, birkaç adım ötemde uyuyacak ve nefes mi alacaktı? Bunlar yaşanırken ben nasıl burada duracaktım? Bu olan bitene nasıl dayanacaktım? Bu kadar yakınımdayken ondan nasıl uzak kalacaktım? Aklıma gelenler ile yutkundum. Göğüs kafesimin içinde deli gibi atan ve vücuduma olması gerekenden daha fazla temiz kan pompalayan kalbim yüzünden başım dönmeye başlamıştı. Dengemi kaybetmiş ve yerimde sendelemiş yere yığılmamak için kapının girişine elimi yaslamış ayakta kalmak için destek almıştım. Bu kadarı gerçekten fazlaydı. Bu yaptığı kaçak oynamaydı ve
