บทที่ 9 ทานข้าวด้วยกัน
844 Words
วันนี้ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นเพื่อความสบายแต่ในสายตาคนอื่นนั้นเพียงแค่เขาแต่งตัวเท่านี้ก็ดึงดูดสายตาผู้คนรอบข้างได้หมด แขกที่มาพักคนอื่นๆส่งสายตาหวานเชื่อมให้เขาแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ คนที่เขาสนใจตอนนี้กำลังนั่งนิ่งๆอยู่ที่ระเบียง ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
“เป็นไงบ้างคะคุณต้นน้ำ”
“ดีขึ้นกว่าเมื่อหวานเยอะเลยครับ ขอบคุณและก็ขอโทษที่ทำให้ทุกคนวุ่นวายไปหมดนะครับ” ต้นน้ำเลือกที่นั่งข้างกาย ธาริกาเพราะต้องการจะกันที่ให้เธอห่างจากคุณหมอหนุ่ม
“เรื่องมันผ่านไปแล้วชั่งมันเถอะค่ะ อ้าวนั่นคุณหมอมาพอดีเลย”
“หมอเปรมสวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับน้องธิชา สวัสดีครับคุณป้า” เขายกมือไหว้ป้าขจีอย่างนอบน้อม
“ไหว้พระเถอะลูกมาๆทานข้าวกันมีแต่คนกันเองทั้งนั้นเลย” อาหารที่ถูกจัดเสริฟ์ในวันนี้พิเศษกว่าทุกวันเพราะมีแขกพิเศษมาร่วมทานด้วยถึงสองคน
“อาหารอร่อยมากเลยครับฝีมือคุณป้าแน่ๆเลยใช่ไหมครับ”
“ใช่จ้ะ วันนี้ป้าตั้งใจทำให้ทานเป็นพิเศษเลย”
“ขอบคุณครับ ผมอยากมีโอกาสมาทานกับข้าวอร่อยๆอย่างนี้บ่อยๆจังแต่คงต้องรอน้องธิชากลับมาคราวหน้า” คุณหมอหนุ่มหันไปส่งยิ้มให้ธาริกา
“ไม่ต้องรอธิชากลับมาก็ได้ค่ะคุณหมอเพราะว่าป้าขจียินดีต้อนรับคุณหมออยู่แล้ว จริงไหมคะ” เธอหันไปถามป้าขจียิ้มๆซึ่งคนเป็นป้าก็พยักหน้าตอบรับ
“จริงจ้ะ อยากมาทานก็มาได้เลยค่ะคุณหมอ”
“เกรงใจจังเลยครับแต่ขอขอบคุณล่วงหน้าเลยละกันนะครับ”
“ฮ่าๆ คุณหมอนี่ติดตลกเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“นิดนึงครับ ถ้าเครียดพี่คงแย่ไปแล้ว”
“อะแฮ่มๆ” ชายหนุ่มส่งเสียงกระแอมให้ทุกคนรู้ว่ายังมีเขาอีกคนที่ได้ร่วมรับประทานอาหารด้วย
“ตายจริงลืมเรื่องสำคัญไปเลย คุณต้นน้ำเขาอยากจะขอบคุณคุณหมอน่ะค่ะ”
“ผมขอบคุณคุณหมออีกครั้งนะครับ”
“จริงๆไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะครับ”
“เอาล่ะๆป้าว่าทานต่อเลยดีไหมจ๊ะเดี๋ยวจะไม่ร้อน”
“ดีครับ”
“ดีค่ะคุณป้า” ทุกคนก้มหน้าก้มตาทานอาหารสุดพิเศษจนหมด
“อิ่มแล้วหรอคะคุณป้า”
“อิ่มแล้วลูก คนแก่อย่างป้าระบบเผาพลาญมันไม่ค่อยจะดีทานมากเดี๋ยวแน่นท้อง ทานแต่พอดีๆดีกว่า แล้วหนูล่ะลูก”
“อิ่มแล้วเหมือนกันค่ะ”
“แต่พี่ว่าธิชาทานเพิ่มอีกหน่อยจะดีกว่านะครับ” ต้นน้ำตักปลาทอดกระเทียมใส่จานให้หญิงสาว
“ทานอีกหน่อยก็ได้ลูก ไหนๆคุณต้นน้ำเขาก็ตักมาให้แล้ว”
“ก็ได้ค่ะ” เธอตักปลาเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ชายหนุ่มยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อเธอยอมทานสิ่งที่เขาตั้งใจตักให้
“ผมเองก็อิ่มแล้วเหมือนกันครับ”
“มีสายเข้านี่ครับ”
“ขอตัวสักครู่นะครับทุกคน”
“จ้ะไปรับสายเถอะค่ะคุณหมอ” หมอเปรมแยกตัวออกไปรับโทรศัพท์แล้วก็กลับมาอย่างรวดเร็วเพราะต้องการบอกลาทุกคนเพราะเขามีเคสด่วนเข้ามา
“เป็นหมอนี่ลำบากเหมือนกันนะต้องปลีกตัวไปโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อ ดีนะที่คุณหมอเขาทานเสร็จแล้ว”
“คุณหมอเขาคงทำใจได้ตั้งแต่ที่เข้าทำงานแรกๆแล้วล่ะค่ะคุณป้า”
“ผมช่วยล้างจานนะครับ”
“คุณล้างจานเป็นหรอคะ”
“เป็นสิครับ”
“ไหนๆก็ไหนๆธิชาไปช่วยคุณต้นน้ำเขาล้างจานละกัน ป้าจะไปดูความเรียบร้อยที่พักเสียหน่อย” คนเป็นป้าเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้มีเวลาร่วมกัน
“ค่ะ” เธอตอบรับทันทีแม้ในใจอยากจะอิดออด
“ยกจานมานะคะ”
“ได้เลยครับ” ทั้งสองเดินหายเข้าไปในครัวและช่วยกันล้างจานอย่างขยันขันแข็งไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย
“ไม่น่าเชื่อ”
“ไม่น่าเชื่ออะไรครับ”
“ก็ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างท่านประธานจะต้องมาทำอะไรแบบนี้น่ะสิคะ”
“พี่ทำได้มากกว่าที่ธิชาคิดแน่นอนครับ รวมถึงเดินหน้าจีบธิชาด้วย”
“อย่ามาพูดเล่นแบบนี้นะคะฉันไม่ชอบ” เธอรู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีเพราะไม่ชอบที่เขาทำเป็นเล่นๆ
“พี่ไม่ได้ทำเล่นๆครับแต่พี่เอาจริงตั้งหาก ธิชาเตรียมตัวเตรียมใจได้เลยครับเพราะพี่จะไม่ยอมแพ้เหมือนคราวของกิ่งกมลแน่เพราะครั้งนั้นพี่ไม่ได้ชอบกิ่งจริงๆ แต่ว่าพี่ชอบธิชาตั้งหาก” เธอรู้สึกอึ้งและสับสนไปหมดจนต้องรีบเดินห่างออกมาจากชายหนุ่มทันที นี่เขามาบอกชอบเธอง่ายๆแบบนี้ได้เลยหรอเนี่ย
- Writer
