เจ้าสาวสวมรอย

เจ้าสาวสวมรอย - 02 - ปฏิเสธ

@สองวันถัดมา

#มหาวิทยาลัย

"นี่แกกำลังจะแต่งงานจริงๆ เหรอรดา?"

"ใช่สิ พ่อฉันน่ะจะให้แต่งกับใครก็ไม่รู้ แต่เห็นว่าเป็นเจ้าของบริษัทบ้านรวย"

"แล้วแกเต็มใจหรือเปล่า?"

"ก็ไม่ค่อย แต่เห็นว่าบ้านรวยก็น่าสนใจอยู่"

"ฉันเคยอ่านเจอในนิยายมา ผู้ชายที่แกจะต้องเจอคือเสี่ยตัวอ้วน ดำ รักแร้เหม็น เจ้าชู้ มีดีแค่ความรวยแหละผู้หญิงเลยเข้าหา"

"นี่แกพูดจริงๆ เหรอ!?" รดาหันขวับไปถามเพื่อนข้างๆ ด้วยความตกใจ

"ใช่สิ แล้วพ่อของแกได้บอกหรือเปล่าว่าแกจะต้องแต่งงานกับใครหน้าตาเป็นแบบไหน"

"ไม่นะ พ่อบอกว่าพอถึงวันแต่งเดี๋ยวก็รู้เอง"

"นั่นแหละชัวร์ เพราะถ้าบอกไปก่อนแกก็จะไม่ยอมแต่งด้วยไง แต่ฉันไม่เข้าใจ แกมีพี่สาวที่เป็นลูกแท้ๆ ของพ่อเลี้ยงแกไม่ใช่เหรอ?"

"อืม ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นฉัน"

"หรือเป็นเพราะว่าไอ้เสี่ยนั่นมันแก่ ไม่หล่อ อ้วนดำ ปากเหม็น พ่อเลี้ยงของแกก็เลยคิดจะยกแกให้กับไอ้เสี่ยคนนั้น"

"นี่พ่อทำแบบนี้กับฉันจริงๆ เหรอ!"

"แล้วแกจะเอายังไงต่อ จะแต่งงานจริงๆ เหรอยังเรียนไม่จบเลยนะ"

"ฮึ! ฉันไม่ยอมแต่งหรอก อยากให้แต่งจริงก็เอานังเทียนประเคนไปสิ!"

"แต่ฉันก็คิดว่ามันอาจจะเป็นแค่ในนิยายก็ได้นะ ผู้ชายคนนั้นอาจจะหล่อก็ได้"

"พ่อฉันบอกว่า เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่และบริษัทของพ่อฉันก็อยู่ในเครือด้วย ไหนแกลองหาดูดิ๊"

"ได้ๆ" เพื่อนสาวของรดารีบหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู และก็ได้พบว่าใช่ที่รดาจะต้องแต่งงานด้วยคือเสี่ยตัวอ้วนใส่แว่น "นี่ไงแก เจ้าของบริษัท"

"ยี๋นี่มันเป็นเสี่ยอ้วนอย่างที่แกบอกจริงๆ ด้วย ดูหน้าสิทุเรศมากเลย ฉันไม่แต่งหรอก ให้นังเทียนรับเคราะห์แทนไปเถอะ!" รดาสบถออกมาอย่างไม่อายใคร

เพราะคิดว่าตอนแรกพ่อให้แต่งงานกับคนหน้าตาดีมีเงินอย่างที่เธออยากได้ แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น

"แล้วนั่นแกจะไปไหน!?"

"ฉันจะกลับแล้ว ฉันจะไปบอกกับแม่ว่าฉันจะไม่แต่งงานกับไอ้เสี่ยคนนี้เด็ดขาด ถ้าฉันแต่งงานไปฉันคงได้ซวยไปตลอดชีวิตแน่"

"แต่เขาก็รวยนะแกไม่ชอบเหรอ?"

"รวยแต่ไม่หล่อฉันก็ไม่เอาหรอก!"

หญิงสาวนั่งรถแท็กซี่กลับมาที่บ้าน และก็ได้เจอกับพี่สาวต่างพ่อแม่กำลังทำความสะอาดในห้องครัว

"นี่เทียน แม่ฉันอยู่ไหน?"

"พี่ไม่รู้เหมือนกัน เห็นแม่ออกไปตั้งแต่ที่รดาออกไปเรียนไม่นานตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย"

"โว๊ะ!! แม่นะแม่"

"หิวหรือเปล่า พี่ทำของกินเอาไว้ให้"

"นี่เทียน"

"หือ...ว่าไง?"

"ถ้าฉันจะให้เธอแต่งงานแทนฉัน เธอจะยอมไหม"

"แต่พ่อให้รดาแต่งงานไม่ใช่เหรอ?"

"ฉันไปเห็นมาละ คนที่ฉันจะต้องแต่งงานด้วยไม่ใช่คนหล่อแค่รวยอย่างเดียว เป็นไอ้เสี่ยอ้วนใส่แว่น แบบนั้นใครจะไปแต่งด้วยลง ฉันยกให้เธอก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปบอกกับพ่อแม่เอง"

"...." เทียนไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป เพราะมันคงจะเป็นจริงๆ อย่างที่รดาพูด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มายืนโวยวายเสียงดังเต็มบ้านแบบนี้หรอก

"เสียงดังอะไรกันนังเทียน!!"

"แม่!"

"อ้าว รดาลูก ทำไมวันนี้กลับมาเร็วนักล่ะ ปกติจะไปช๊อปปิ้งที่ห้างกับเพื่อนก่อนไม่ใช่เหรอ?"

"วันนี้ไม่มีอารมณ์ค่ะแม่!" เธอตอบน้ำเสียงห้วนๆ

"เป็นอะไรไปลูก หรือว่านังเทียนทำอะไรให้ไม่พอใจอีก"

"โอ้ยแม่!! รดารู้แล้วนะว่าผู้ชายที่พ่อจะให้แต่งงานด้วยหน้าตาเป็นแบบไหน"

"หล่อมากเลยใช่ไหมล่ะลูก" ผู้เป็นแม่พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น

"หล่อที่ไหนกันล่ะแม่ เป็นเสี่ยอ้วนใส่แว่น ไม่หล่อเลย รดาไม่ชอบ!"

"มะ ไม่ชอบแล้วจะทำยังไงล่ะลูก?"

"ให้นังเทียนแต่งงานแทนก็แล้วกันนะแม่ รดาไม่เอาด้วยหรอก ผู้ชายที่รดาจะต้องแต่งงานด้วยคือผู้ชายที่หล่อและรวยเพอร์เฟคครบทุกด้าน"

"แต่แม่ว่า..แค่เขามีเงินก็พอแล้วนะ เราจะได้ไม่ต้องลำบากไง อยากได้อะไรก็ซื้อเลย"

"ไม่เอาแม่ รดาไม่ชอบ รดาไม่แต่งงานด้วย ให้นังเทียนมันแต่งงานแทนก็แล้วกัน!"

"รดาลูก รดา รดากลับมาก่อน!" ผู้เป็นแม่ตะโกนเรียกลูกสาวตามหลังไป ทว่ารดาไม่หันกลับมามองเลย

จากนั้นแม่เลี้ยงหันมามองหน้าของเทียนด้วยความไม่พอใจ ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอเป็นต้นเหตุ

"มะ แม่มองหน้าเทียนทำไมเหรอคะ?"

"เธอไปพูดอะไรกับลูกสาวของฉัน ทำไมรดาถึงไม่ยอมแต่งงาน แล้วให้เธอแต่งงานแทน!"

"เทียนไม่รู้จริงๆ ค่ะแม่ จู่ๆ รดาก็เดินเข้ามาหาเทียนแล้วก็บอกให้เทียนแต่งงานแทนเพราะไม่อยากแต่งงานกับคนที่พ่อหามาให้ เหตุผลก็เหมือนกับที่น้องบอกกับแม่เมื่อกี้แหละค่ะ" เธอไม่ได้แก้ตัว เพราะเธอก็พูดไปตามความจริงที่เกิดขึ้นและเท่าที่เธอรู้

"ถ้าลูกสาวฉันหายไปแกโดนดีแน่!!"

"...."

และแล้วแม่เลี้ยงของเทียนก็เดินหายไปอีกคน

_____________________

@ตอนเย็น

"รดาลูกหายไปไหนมาแม่เป็นห่วงแทบแย่" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นลูกสาวเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้ว

"แม่จะมาสนใจทำไม รดาโตแล้วจะไปไหนก็ได้"

"โถ่ลูก รดาเป็นลูกของแม่นะแม่ก็ต้องเป็นห่วงสิ ถ้าเป็นนังเทียนก็ว่าไปอย่าง แบบนั้นแม่ไม่ห่วงอยู่แล้ว"

"...."

"ถือว่าแม่ขอร้องเถอะนะลูก แต่งๆ ไปเถอะ ไม่ต้องรักกันก็ได้ แค่ไปหลอกเอาสมบัติของมันมาให้เยอะๆ ก็พอ เราสองแม่ลูกจะได้สบายไม่ต้องลำบากไง"

"แม่อยากให้รดาแต่งงานจริงๆ เหรอคะ?"

"ใช่สิลูก แม่อยากเห็นลูกสบายไม่ต้องลำบาก ดูนังเทียนสิชาตินี้จะหาผัวได้หรือเปล่าก็ไม่รู้"

"ก็ได้ค่ะ รดายอมแต่งงานก็ได้ แล้วก็เลิกพูดเรื่องนี้กับรดาด้วยรดาเบื่อ"

"จ้ะๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำพักผ่อนนะลูก"

"คืนนี้รดาจะไปเที่ยว"

"โถ่ลูก.."

"ถ้าแม่ไม่ให้ไป รดาก็ไม่แต่งด้วยหรอก"

"โอเคๆ ไปก็ไปจ้ะลูกดูแลตัวเองด้วยล่ะ"

"ขอเงินหน่อยสิแม่ เงินที่แม่ให้เมื่อต้นเดือนหมดไปแล้ว"

"อ๋อ เดี๋ยวแม่โอนเข้าบัญชีให้นะลูกเอากี่บาทล่ะ"

"แสนนึง"

"โอเคจ้ะ เดี๋ยวแม่โอนเข้าบัญชีให้นะ"

"ค่ะ รดาไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

"จ้ะลูก"

เทียนยืนฟังอยู่ตรงมุมเสา แม่เลี้ยงมักจะตามใจลูกสาวของตัวเอง แต่กับเธอเงินในแต่ละเดือนแทบจะไม่พอใช้เลยด้วยซ้ำ