Chapter 10
1261 Words
ฟาโรห์หยิบกางเกงมาใส่มองซ้ายมองขวาหาที่หลบซ่อนเพราะยังไม่อยากให้มันโป๊ะแตกตอนนี้ ถ้าเพื่อนๆรู้คงโดนล้อยันลูกบวชแน่ ตัวเขาไม่เท่าไหร่แต่เบบี๋ไม่ยอมแน่นอนเพราะเธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคนในตอนนี้ เขาจึงต้องอยู่แบบหลบซ่อนไง
"หลบตรงนั้นก่อน"
"ระเบียงเนี่ยนะมันร้อนนะเว้ย"
"เอาน่าแป๊บเดียวเดี๋ยวฉันจะบอกให้พวกมันออกไปโอเคมั้ยอดทนไปก่อน"
เบบี๋ดันตัวเขาให้ออกไปหลบที่ระเบียง ฟาโรห์ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งยอมเดินออกไปหลบอยู่ระเบียงแต่โดยดีอย่างปฏิเสธไม่ได้
"เออๆก็ได้"
เขาเปิดประตูไปยืนหลบอยู่ข้างนอก ดีนะที่ระเบียงห้องนอนของเบบี๋ข้างหลังเป็นแม่น้ำหลังบ้านมั่นใจมากว่าไม่มีคนมาเห็นแต่มันร้อนไงเขาจึงไม่อยากออกมา
เบบี๋สูดลมหายใจเข้าลึกๆเดินออกไปหน้าประตูก่อนจะเปิดแล้วยิ้มทักทายเพื่อนสาว
"โทษทีเพิ่งอาบน้ำเสร็จนะพวกแกมากเร็วจัง"
"ก็มาช่วยงานนั่นแหละ ว่าแต่ยังไงจะแต่งตัวแล้วตามลงไปหรือว่าให้พวกฉันรอ"
"เดี๋ยวตามลงไปไม่นานหรอก แกไปช่วยดูแลความเรียบร้อยให้หน่อยเดี๋ยวก็จะมีข้าวมาส่งอีกยังไงฝากด้วยนะ"
"อืมโอเคเดี๋ยวตามลงมานะ"
"จ้ะ"
เบบี๋โบกไม้โบกมือให้เพื่อนก่อนจะปิดประตูพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเกือบโป๊ะแตกแล้วสิเรา เห้อ... หญิงสาวรีบวิ่งไปเปิดประตูเรียกชายหนุ่มและตอนนี้เขาสภาพเหงื่อท่วมตัวเพราะอากาศร้อนมาก เขาเป็นคนขี้ร้อนด้วยจึงไม่แปลกที่เพียงแป๊บเดียวจะมีสภาพแบบนี้
"น่าสงสารจังคงร้อนน่าดูสินะ ฮ่าๆๆ"
เบบี๋หัวเราะใส่ชายหนุ่มอย่างขำขัน เขาเบะปากใส่เธอก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างในแล้วตรงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ คงต้องรีบออกไปจากที่นี่เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครขึ้นมาเคาะประตูข้างบนอีกมั้ย คงต้องรีบลงไปข้างล่างจะได้ไปช่วยงานเพื่อคนอื่นด้วย
หลังจากที่แยกย้ายฟาโรห์ก็เดินอ้อมลงมาจากทางด้านหลังเดินวนมาข้างหน้าทำเนียนเหมือนเพิ่งจะมาถึง
"อ่าวเพื่อนๆทุกคน"
"เฮ้ฟาโรห์ไม่เจอกันนานเลย มานั่งๆคุยกันหน่อยเพื่อน"
"ได้ดิแล้วเป็นยังไงกันบ้างเนี่ย ตั้งแต่ฉันทำงานก็ไม่ได้เจอกันเลย"
ฟาโรห์เดินไปนั่งลงตรงโซฟาทักทายเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยความสนิทสนม ถึงจะไม่ได้คุยกันแบบส่วนตัวแต่ว่าเขาก็ยังติดตามโซเชียลของเพื่อนอัพเดทความเคลื่อนไหวกันและกันอยู่ตลอด
เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีเบบี๋ก็เดินตามมาต่อไม่ให้เป็นที่สงสัยมากนัก หญิงสาวยิ้มกว้างทักทายเพื่อนสนิททุกคนตัวเธอเองได้เจอและคุยกับเพื่อนบ่อยกว่าฟาโรห์ ด้วยความเปิดคาเฟ่จึงมีเพื่อนแวะเวียนมาหาบ่อยๆ ส่วนฟาโรห์ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนเพราะทำงานหนัก แต่ก็ยังมีเวลาแวะเวียนมาแอบแซ่บกับเธอได้เกือบทุกวัน คิดดูว่าเขาอยากได้เธอมากขนาดไหนทั้งที่ทำงานเลิกดึกก็ยังมาหาได้สุดยอดจริงๆ
"ทุกคนเรามาแล้ว"
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูว์ยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูว์ยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูว์ยู"
ทันทีที่เบบี๋เดินเข้าไปในร้านทุกคนก็ร้องเพลงอวยพรวันเกิดขึ้นมาพร้อมกัน ฟาโรห์ลุกขึ้นไปในครัวหยิบเค้กที่เตรียมกันไว้ออกมาก่อนจะส่งไปให้หญิงสาวอธิษฐานขอพรจากนั้นค่อยเป่าเค้ก
"ขอพรสิ"
หญิงสาวพยักหน้ายิ้มหลับตาลงอธิษฐานขอให้ตัวเองเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ขอให้เจอเนื้อคู่สักทีเพราะเธออยากมีครอบครัวอยากมีลูกที่น่ารักมาวิ่งเล่นสร้างสีสันให้ชีวิต หญิงสาวลืมตาขึ้นเป่าเทียนให้ดับลง ทุกคนปรบมือเสียงดังลั่นก่อนจะพากันไปนั่งที่โต๊ะปาร์ตี้กันต่อที่ตรงนั้น
"แกอธิษฐานอะไรเบบี๋"
"ฉันเหรอ... อืม อธิษฐานว่าขอให้ฉันได้เจอเนื้อคู่เร็วๆสักทีไง อยากมีครอบครัวอยากมีลูกสักสองสามคน"
"โหย.... โรแมนติกมากเวอร์"
เพื่อนๆเอ่ยแซวกันอย่างสนุกแต่ไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มข้างกายถึงได้อมยิ้มแปลกๆ เบบี๋เหลือบสายตามองฟาโรห์อย่างสงสัยว่าทำไมเขาถึงอมยิ้มแบบนั้น
"นายยิ้มแบบนั้นทำไม"
"อยากได้ลูกทำไมไม่บอกกันดีๆล่ะ ฉันทำให้ได้นะ"
"ไอ่บ้าฉันไม่ได้อยากมีลูกกับนาย"
เบบี๋กัดฟันเอ่ยออกไปเสียงเบา ฟาโรห์หัวเราะอย่างสนุกใช้เวลาทีเผลอขโมยหอมแก้มหญิงสาวอย่างหมั่นเขี้ยว เบบี๋เบิกตากว้างอย่างตกใจมองซ้ายขวาก่อนจะตาโตเมื่อเพื่อนสนิทที่ชื่อส้มเช้งหันมาเจอเข้าพอดี
"ไอ้ฟาโรห์แกหอมแก้มเบบี๋ทำไมอ่ะ"
"หือ... แกว่าไงนะส้มเช้ง"
เพื่อนทุกคนหันขวับไปมองส้มเช้งอย่างมึนงงกับประโยคที่เธอพูดขึ้น ฟาโรห์กับเบบี๋เป็นเพื่อนสนิทกันมากการที่จะหอมแก้มกันมันคงจะแปลกสำหรับเพื่อนสนิทที่เป็นเพศชายและหญิง ทั้งสองคนหันมองหน้ากันอย่างเลิกลั่นกลัวว่าความลับจะแตกเข้าสักวัน
"เอ่อ... คือว่า"
"แกตาฝาดรึเปล่าส้มเช้งฉันกระซิบบอกไอ้เบบี๋ว่าให้มันเอาไวน์มาให้หน่อย เสียงเพลงมันดังฉันกลัวว่ามันจะไม่ได้ยินไง"
เขาแก้ตัวข้างๆคูๆไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อมั้ยแต่เขาต้องแก้ตัวไปก่อน เบบี๋รีบแก้ตัวตามเพราะยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้และมันจะต้องเป็นความลับแบบนี้ตลอดไป
"ใช่ๆงั้นเดี๋ยวฉันไปเอาไวน์ให้ฟาโรห์ก่อน พวกแกจะเอาอะไรอีกมั้ย"
"ไม่เอาแล้วตามสบายเถอะ ฉันก็คิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไงที่ไอ้ฟามันจะหอมแก้มแกอ่ะ โล่งอกไปทีนึกว่าแกสองคนแอบกินกันซะแล้ว"
ทุกคนยิ้มออกมาไม่เซ้าซี้อะไรอีกเพราะคิดว่าทั้งสองคนสนิทกันมากจนไม่มีทางกลายเป็นอย่างอื่นไปได้ เบบี๋พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกรีบลุกขึ้นไปหยิบไวน์มาให้ฟาโรห์จะได้ไม่ต้องตอบคำถามเรื่องพวกนี้อีก ส่วนฟาโรห์เขายกน้ำขึ้นดื่มเหลือบสายตามองเพื่อนๆก่อนจะสำลักน้ำเมื่อส้มเช้งจ้องหน้าเขาอย่างจับผิด
"แกอย่ามองฉันแบบนั้นดิส้มเช้งขนลุกนะเว้ย"
"อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกสองคนมีความลับอะไร ถ้ารู้ฉันจะแฉให้รู้ทั้งทั่วประเทศแน่"
ส้มเช้งชี้หน้าเพื่อนชายอย่างเอาเรื่อง หวังว่างพวกมันจะพูดความจริงไม่ได้โกหกอะไร เธอไม่มีปัญหากับการที่เพื่อนคบหากันหรืออะไรแต่เรื่องบางอย่างมันไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร อีกอย่างก็เพื่อนกันทั้งนั้นถ้าจะมีอะไรก็แค่บอกดีๆเพื่อนพร้อมจะซัพพอร์ตเสมอ
"แกทำไมใจร้ายวะส้มเช้ง"
"ก็ถ้าไม่มีอะไรจะกลัวทำไม จริงป่ะ..."
- Writer
