ห้าม (รัก) - 2 จอง
1378 Words
ฉันรีบถอยห่างเมื่อได้ยินเขาพูดคำน่าเกลียดนั้นออกมา
ผู้ชายอะไรมารยาทไม่มีแถมยังชอบใช้คำพูดลวนลามไม่รู้ว่ากับผู้หญิงคนอื่นเขาใช้นิสัยต่ำๆ แบบนี้ด้วยหรือเปล่า
แต่ก็แปลกทั้งที่แปงเขาทำตัวแบบนี้ยังมีผู้หญิงมากมายอยากจะเข้าหา หรือผู้หญิงชอบผู้ชายแบบนี้กัน แต่คงไม่ใช่ฉันแน่
“รีบไปไหน กลัวจะได้ฉันเป็นผัวหรือไง หื้ม~”
“ยะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ”
“ดุจัง” เขาทำหน้าทะเล้นใส่แล้วก้าวขาเดินมาใกล้ๆ ไม่ได้ฟังที่ห้ามเลยสักนิด
ฉันเหลือบตามองที่ประตูก่อนจะตัดสินใจพุ่งตัวไป ถ้าไม่ทำแบบนี้คงไม่มีโอกาสหลุดพ้นจากเขาแน่
“ปากเธอหวานดีนะ….หวังว่าฉันจะมีโอกาสได้…..”
“ฝะ ฝันไปเถอะ!!”
พูดจบก็เปิดประตูแล้วรีบวิ่งหนีให้เร็วที่สุด วิ่งแบบไม่หันกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง
เพราะมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งทำให้เผลอไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า รู้ตัวว่าชนคนจึบรีบขอโทษ
“ขอโทษค่ะเป็นอะไรไหมคะ เจ็บตรงไหนไหม”
“ไม่เจ็บครับ ไม่เป็นอะไรเลย” แปลกคนจังทั้งที่ถูกชนแท้ๆ เขากลับยิ้มให้ไม่ได้มีท่าว่าจะโกรธเลยสักนิด
ขณะที่พูดกับผู้ชายคนนี้ฉันได้หันกลับไปมองทางด้านหลังอย่างระแวง กลัวแปงจะตามออกมาทัน
“ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวสิ นี่เธอ”
ไม่สนใจว่าผู้ชายคนนั้นจะเรียกเอาไว้ ตอนนี้ฉันต้องรีบเอาตัวเองออกมาให้ไกลก่อน
พอมาถึงตรงที่เส้นด้ายนั่งฉันก็หอบหายใจแรงๆ เพราะเหนื่อยไปพักใหญ่
“แกโอเคใช่ไหมมีนา”
“อื้อ”
“บอกแล้วไงให้คุยดีๆ แกจะหนีแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ”
“……..” ใช่ฉันรู้ว่าไม่สามารถหนีได้ตลอดแต่เขาน่ากลัวขนาดนั้นจะให้ฉันคุยดีๆ ได้ยังไง แค่อยู่ใกล้ก็รู้สึกอันตรายอย่างบอกไม่ถูก
“ว่าแต่แปงไม่ได้ทำอะไรแกใช่ไหม”
“อะ อื้อไม่ๆ”
“เฮ้อ! โล่งอก ขอโทษนะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไรไปเรียนกันเถอะ อย่าสนใจผู้ชายแบบนั้นเลย”
“ฉันคิดไม่ออกเลยว่าถ้าแกกับแปงคบกันจะเป็นยังไง”
“ไม่ต้องคิดเพราะมันไม่มีวันนั้นแน่นอน” พูดจบฉันก็เดินนำหน้าเส้นด้าย
จริงๆ ฉันกับแปงรู้จักกันมานาน เพราะทางแปงคือเพื่อนของสงครามแฟนเส้นด้าย ก่อนที่สองคนนี้จะเป็นแฟนกันก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน เราเห็นกันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งแต่แทบจะไม่เคยพูดคุยกันเลย แล้วก็ไม่อยากจะพูดด้วยเลยสักนิด
ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ชอบเขาขนาดนี้ อาจด้วยนิสัยและอะไรหลายๆ อย่าง ฉันไม่ชอบเขาเลยจริงๆ
#เลิกเรียน
ฉันกำลังยืนรอคนขับรถที่บ้านมารับ วันนี้ช้าเพราะรถที่ขับมาเกิดปัญหาพ่อก็เลยให้คนขับรถอีกคนมารับแทน จึงรอนานกว่าทุกวัน ส่วนเส้นด้ายเธอแยกตัวไปกับแฟนแล้ว ช่วงนี้กำลังอินเลิฟน่ะ
บอกตามตรงว่ายืนคนเดียวแบบนี้มันรู้สึกเสียวสันหลังขนลุกซู่เป็นระยะๆ ภาวนาขอให้ตัวเองแคล้วคลาดปลอดภัยจากผู้ชายที่ไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด
“เธอ”
เสียงที่ไม่คุ้นหูพูดใกล้ๆ เรียกความสนใจให้ฉันหันมามองทางต้นเสียง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งเพราะไม่ใช่คนที่คิด แต่กลับต้องแปลกใจแทนเพราะเขาเป็นผู้ชายที่ฉันเผลอชนเมื่อตอนเช้า
“คะ?” หรือว่าเขาบาดเจ็บตรงไหนถึงได้ตามมาแบบนี้ ตอนชนเขาเรียกฉันก็ไม่ได้หันกลับไปมองด้วยเพราะรีบหนี
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”
“ไม่ๆ ครับ คือถ้าเราอยากจะ ขอ ขอ ขอเบอร์เธอได้ไหม”
“………” คิดว่าเจ็บที่ไหนได้ตามมาขอเบอร์นี่เอง เวลามีผู้ชายเข้ามาขอเบอร์ฉันก็มักจะทำตัวไม่ถูก แต่ก็ไม่เคยให้เบอร์กับใครหรอก
“ได้ไหมครับ”
“มะ…..” กำลังจะปฏิเสธแต่ดันเหลือบเห็นแปงกำลังเดินมาพอดี เป้าหมายคือฉันแน่ๆ คิดอะไรไม่ออกจึงรีบพยักหน้าแล้วพูดเสียงดัง “ขอเบอร์หรอ เอาโทรศัพท์นายมาสิ”
เพราะไม่อยากยืนตรงนี้คนเดียวก็เลยพยายามยื้อเวลาให้ผู้ชายคนนี้ยืนด้วยกันไปก่อน แต่ทว่า! ฉันคาดเดาสถานการณ์ผิดไป
หมับ!! โทรศัพท์ในมือผู้ชายตรงหน้าถูกดึงไปโดยที่คนดึงนั้นไม่ใช่ฉันแต่เป็น แปง แถมเขายังก้มหน้ากดๆ อะไรบางอย่าง ดูสิว่าไร้มารยาทขนาดไหน
“เฮ้ย! ทำอะไรวะ”
“มึงจะเอาเบอร์ไม่ใช่?”
“แต่กูไม่ได้ขอเบอร์มึง”
“โทษทีว่ะผู้หญิงคนนี้…..กูจองแล้ว” พูดจบเขาก็ยัดโทรศัพท์ใส่มือผู้ชายคนนั้นแล้วก็จ้องอย่างหาเรื่อง สายตาของเขามันดุดันไม่ได้มีความกลัวเลยสักนิด เหมือนกำลังท้าทายมากกว่า
ต่างกับฉันที่เพียงแค่ยืนใกล้ๆ มันก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
ผู้ชายคนนั้นไม่ได้โต้ตอบอะไรก่อนจะเดินหนีไป คงเป็นเพราะไม่อยากมีเรื่อง
หมับ!! ด้วยความที่ไม่ทันระวังตัวจึงเสียท่าให้แปงคว้ามาจับแขนได้ง่ายๆ
“ปะ ปล่อย”
“พูดเป็นแค่นี้หรือไง ปล่อย ถอยไป อย่ามายุ่งกับฉัน” เขาจู่โจมด้วยการโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ พร้อมกับถามต่อ “แล้วอะไรอีกดี ?”
“ฉันไม่ชอบนาย ไม่คิดจะชอบเลิกยุ่งสักที”
“ตัวสั่นขนาดนี้แต่ปากแจ๋วดีนะ”
ฉันจริงจังมากนะแต่ทำไมเขาถึงไม่มีท่าทีสลดบ้าง ขนาดปฏิเสธชัดเจนแบบนี้ยังจะทำเป็นไม่สนใจอีก
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“มะ ไม่ เดี๋ยวคนขับรถมา…อร้าย!”
“รถฉันอยู่ใกล้ๆ นี่เอง” เขาฟังที่ไหน ยังพูดไม่ทันจบก็ลากตัวฉันให้เดินตามหลัง
“บอกว่าไม่ไง” ไม่เคยพูดกับเขาหลายคำขนาดนี้ วันนี้ถือว่าฉันพูดเยอะที่สุดแล้ว ปกติจะเงียบไม่โต้ตอบ แต่ถูกจู่โจมแบบนี้ต่อให้กลัวขนาดไหนก็ต้องค้านออกไปไม่อย่างนั้นเขาจะได้ใจ
“นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ”
“แปงฉันขอนะเลิกยุ่งสักที ถ้านายหยุดแค่นี้เรายังมีโอกาสเป็นเพื่อน….”
หลังจากพูดคำส่าเพื่อนแปงก็หยุดเดินกระทันหัน เขาหันหน้ามาจ้องเขม็งทำให้ฉันต้องเงียบ จากนั้นเขาก็พูด “หึ! เพื่อน? โทษทีฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับเธอ”
“……..” ใช่! ผู้ชายคนนี้ชัดเจนมาตลอด แต่ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่เขาอยากได้คือหัวใจ เขาคงมองฉันไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ต้องการแค่ตัว
ถึงจะดูหัวอ่อนไปบ้างแต่ฉันก็ไม่ได้โง่ เรื่องพวกนี้เห็นในซีรี่ย์เยอะแยะไป
“อ่า! ตัวเธอสั่นอีกแล้วนะ”
“ปะ ปล่อย”
“อืม”
คำตอบกับการกระทำสวนทางกันสิ้นเชิง ทั้งที่ตอบว่าอืมแต่กลับลากฉันมาที่รถ แค่นั้นไม่พอยังเปิดประตูจับยัดเข้ามาในรถอีก ทั้งที่ปฏิเสธเสียงดังจนคนเริ่มมองเขาก็ไม่สนใจ
“บอกทางมาสิ” พอเข้ามาในรถเขาก็หันหน้ามาถามพร้อมกับสตาร์ทเครื่อง
“…….” ฉันนั่งเงียบไม่พูดไม่จา ตัวสั่นเทาพยายามคิดหาวิธีให้ตัวเองหลุดพ้นจากรถคันนี้
“อ่า! เงียบแบบนี้คงอยากให้พาคอนโดฉัน….” พอได้ยินแบบนั้นฉันรีบหันหน้ามองแปงพร้อมกับคำปฏิเสธเสียงแข็ง “ไม่!”
“ฉันต้องแวะไปเอาของที่คอนโดก่อน”
“ฉันไม่ได้ขอให้นายไปส่ง”
แปงยิ้มมุมปากแล้วขยับตัวโน้มใบหน้ามาใกล้ๆ ก่อนจะถาม “…..กลัวฉันจะทำอะไร หืม~”
- Writer
