EP.05 สิ่งที่รู้สึกเรียกว่าความรัก
1028 Words
เบนจามินยิ้มกับคำเปรียบเปรยเรื่องอายุของเธอกับเขา “ผู้ชายมีแต่จะหนุ่มขึ้น ผู้หญิงมีแต่จะแก่ลง” แต่สำหรับแองจี้เขากลับไม่คิดแบบนั้นเพราะยิ่งนานวันเขากลับคิดว่าสัดส่วนของเธอดูจะเย้ายวนและมีเสน่ห์มากขึ้น ในทุกครั้งที่เขาสัมผัสไม่เคยสักครั้งที่เขาจะไม่ร้อน ชายหนุ่มหันมาเป็นฝ่ายโอบประคองสะโพกผายของเธอก่อนจะไล้ไปมาตามเนินสะโพกและเรื่อยขึ้นมาถึงหน้าอกอวบอิ่มที่ทำให้เขาสำลักความสุขทุกครั้งที่ก้มหน้าลงไปหา
“หึหึหึ.. ตรงไหนครับที่แองจี้จะ.. ที่เห็นนี่ก็เหลือจะรับประทานทั้งนั้น ผมอิ่มทุกครั้งที่ได้..”
“อิอิ.. ปากหวานจริงๆ นะคะ นี่แหละ..แองจี้ถึงไปไหนไม่รอด”
“ไม่ใช่แค่ปากนะครับที่หวาน ไม่เชื่อลองชิมดูสิครับ”
ดวงตาคมเข้มสะท้อนลูกแก้วสุกใสสีฟ้าทำให้แองจี้คล้ายถูกมนต์สะกด เพียงเขาเหลือบตามองต่ำเธอก็พร้อมที่จะย่อกายลงไปสู่จุดหมายที่เขาต้องการในทันที เพราะที่นั่นก็ทำให้เธอสุขจนแทบจะสำลักออกมาไม่ต่างกัน
บรรยากาศในสวนที่ครึ้มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ดูร่มรื่นเย็นตา สองเท้าแข็งแกร่งก้าวมั่นไปยังทางเดินที่ทอดเข้าสู่สถานที่ส่วนตัวด้านใน เสียงน้ำตกดังแว่วทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้าก้าวขึ้นสู่สะพานไม้ที่ทอดยาวไปตามทางเลี้ยวลัดคดเคี้ยว สองฝั่งข้างทางประกอบไปด้วยต้นกกบาหลีและลำธารเล็กๆ ทอดตัวนอนนิ่งอยู่ด้านล่าง ความเย็นของสายน้ำสัมผัสได้จากความชุ่มฉ่ำของใบหน้าและท่อนแขนแกร่งที่โผล่พ้นแขนเสื้อที่พับไว้แค่ศอก
ปลาคาร์ฟตัวโตว่ายวนไปมาในลำธารสลับกับดอกลีลาวดีที่ลอยเล่นเย็นใจทำให้เขารู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก เขาจึงเลือกมาที่นี่ทุกครั้งที่อยากผ่อนคลายและที่ดีที่สุดก็คือ ร้านอาหารกึ่งสวนสวย & รีสอร์ทแห่งนี้มีความเป็นส่วนตัวมากกว่าที่ไหนๆ
การมาทานอาหารที่นี่ไม่ต่างจากทานอาหารอยู่ในสวนที่บ้านของตัวเอง เพราะจะไม่มีพนักงานเสิร์ฟมาคอยวุ่นวายให้รบกวนการพักผ่อน แค่ต้องจองโซนพักผ่อนและสั่งอาหารพร้อมระบุเวลาที่จะมาถึงให้แน่นอนเท่านั้น และครั้งนี้เขาก็สั่งจองบ้านพักไว้พร้อมสรรพ เพราะกว่าที่เขาจะคุยธุระเสร็จคงจะถึงเช้า
เรือนร่างอรชรที่อยู่ในมาดนักธุรกิจหญิงยืนหันหลังให้กับเขา ในมือถืออาหารเม็ดสำหรับปลาและกำลังให้ความสนใจกับฝูงปลาตัวโตที่พากันมาฮุบเอาอาหารที่เธอโปรยลงไปให้ โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าเขาเข้ามาใกล้ถึงเพียงนี้ อรินมองปลาแต่ละตัวที่เข้ามาแย่งอาหาร ตัวไหนโตหน่อยก็พยายามฮุบอาหารครั้งละหลายๆ เม็ด ตัวไหนเล็กหน่อยก็ฮุบได้น้อยเม็ดลง
ความหนาแน่นและแออัดบางตัวจึงสะบัดครีบสะบัดหางใส่กันทำให้น้ำกระเด็นขึ้นมาถูกตัวเธอ ซึ่งปรางทิพย์ก็ทำได้เพียงร้องวี้ดว้ายและบ่นเจ้าปลาเบาๆ เมื่ออาหารในมือหมดฝูงปลาที่เคยหนาแน่นก็ต่างแยกย้ายกันไปอย่างกับว่า ณ ที่แห่งนี้ไม่เคยมีใครมาหว่านอาหาร เพราะปลาทุกตัวที่เข้ามาหาเธอก็เพียงเพราะต้องการอาหารเท่านั้น เมื่อหมดก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องอยู่ต่อ
“อ้าว.. อริน มาตั้งแต่เมื่อไร พี่ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย”
“ก็ตอนนั้นพี่ปรางกำลังสนุกอยู่นี่ครับ”
“อืม.. สนุกดีนะ อรินจะลองให้อาหารเค้าบ้างไหม เวลาพวกเค้าพากันมากินอาหารสนุกดีนะ”
“ไม่ล่ะครับ เพราะผมไม่อยากเป็นปลา แต่ผมอยากเป็นคนเลือกปลาที่ดีที่สุดสำหรับพี่ปรางมากกว่า”
“พูดอะไรน่ะอริน”
สีหน้าและแววตาของปรางทิพย์ฉายให้เห็นความสงสัยเพราะอรินไม่ใช่คนที่จะพูดจากำกวมแบบนี้ เขาออกจะเป็นคนพูดตรงๆ คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น และทุกคำพูดของเขาก็ใส่ความจริงไว้เอาไว้มากมาย จนทำให้เธอคิดอยากจะข้ามข้อตกลงนั้น
“อืม.. สักวันพี่ปรางจะเข้าใจครับ ทานอาหารกันเถอะครับ ผมสั่งของโปรดของพี่ปรางไว้ทั้งนั้นเลย”
“ได้ ทานข้าวก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องงานเนอะ พี่หิวแล้ว กว่าจะขับรถมาถึงตั้งนาน”
“หึหึหึ.. แต่พี่ปรางก็ชอบที่นี่นี่ครับ”
ปรางทิพย์เดินไปที่โต๊ะอาหารตามที่เขาผายมือเชื้อเชิญทว่าแววตาของเธอกลับฉายแววเจ็บลึก เพราะอรินพูดตัดบทไม่ตอบคำถาม สิ่งที่รบกวนจิตใจทำให้เธอครุ่นคิดมาตลอดอาทิตย์เพิ่งได้รับคำตอบก็เดี๋ยวนี้ คำถามที่มีให้กับตัวเองว่าระหว่างความสัมพันธ์ของเธอและอรินนั้น คืออะไร สนุก เกม หวั่นไหว ชั่วคราว ค้างคืนหรือไม่อยากให้จากไป อะไรกันที่เธอคิดว่าเขาเป็น
แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว รู้คำตอบทั้งหมดกับหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง จังหวะหัวใจที่เต้นตามก้อนสะอื้นที่พยายามเก็บกดให้สงบที่สุด
“ความรัก.. สิ่งที่รู้สึกเรียกว่า ความรัก”
“อืม.. มาเร็วๆ เลยนะ เบื่อจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากอยู่คนเดียว กลัว..”
คนพูดนั่งทำหน้าหวาดๆ อยู่บนโซฟาตัวยาว ก่อนจะมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจกที่เชื่อมออกไปหาระเบียง ท้องฟ้ากรุงเทพฯ ก็มืดเหมือนกับที่บ้านของเธอ แต่ก็ยังเห็นแสงสะท้อนจากด้านล่างที่คาดเดาได้ว่านั่นคือแสงสียามค่ำคืนที่คนจากบ้านไกลทุกคนใฝ่ที่จะได้มาเห็นสักครั้ง แต่นั่นไม่ใช่เธอ เธอไม่ชอบชีวิตวุ่นวาย ไม่ชอบรถติด ไม่ชอบอากาศร้อนอบอ้าว ไม่ชอบการแก่งแย่งทุกวิถีทาง เธอชอบชีวิตชนบทที่มีแต่ท้องนาท้องไร่
- Writer
