“ลูกหมู…” พึมพำเรียกชื่อคนที่ตัวเองนอนกอดมาทั้งคืน กวาดมือหาในขณะที่ยังไม่ลืมตากะว่าจะดึงเข้ามาฟัด แต่ปรากฏว่าข้างกายกลับว่างเปล่า “ไปไหนวะ”
เด้งตัวลุกจากเตียงด้วยความเร็ว ไม่ลืมหยิบกางเกงที่กองแหมะอยู่ข้างเตียงขึ้นมาใส่ สางผมชี้โด่ของตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้อง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” คนที่อยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบทักทายกัน ยัยลูกหมูทำตัวปกติราวกับเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
“ทำไมไม่ปลุก” ทิ้งตัวลงโซฟายกมือขึ้นกอดอกแล้วเอ่ยปากถามคนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แล้วทำไมต้องปลุกด้วยล่ะคะ”
“นี่เธอคิดจะอมฉันแล้วทิ้งอย่างนั้นเหรอ?”
“แค่ก ๆ” ยัยลูกหมูสำลักนม ผมเห็นใจนะแต่ไม่ได้คิดจะเข้าไปช่วยหรือลูบหลัง “พูดลามกอะไรแต่เช้าเนี่ย!”
“ลามกตรงไหนแค่พูดตามความจริง หรือเมื่อคืนเธอจะบอกว่าไม่ได้อมปั้นน้อยฉัน” ชี้มือเข้าหาเป้ากางเกงของตัวเอง ทับทิมถอยหายใจแล้วกรอกตา
“ทิมไปเรียนแล้วนะคะ”
“เดี๋ย
