“ลูกหมูเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!” ผมเคาะประตูนานแล้วแต่เจ้าของห้องไม่ยอมเปิดก็เลยต้องแหกปาก
เรื่องของเรื่องคือตอนขึ้นมาคุยกันแล้วว่าผมต้องได้รางวัลที่พาไปเจอคนดี ๆ ก่อนแยกไปอาบน้ำยังบอก ‘อาบเร็ว ๆ นะคะ’ แต่พอผมอาบเสร็จกลับไม่ยอมเปิดประตูให้
“จะยอมเปิดดี ๆ หรือจะให้พังเข้าไป” ทุบประตูถามอีกรอบแต่อีกฝ่ายก็ยังเงียบ ผมเลยต้องเปิดลิ้นชักหากุญแจที่จำได้ว่าเก็บไว้ใต้โต๊ะหน้าทีวี “ไปไหนวะ” บ่นอุบอย่างหัวเสียงเพราะหายังไงก็หาไม่เจอ
ช่วงนี้อารมณ์ผมเหมือนผู้หญิงช่วงใกล้เป็นประจำเดือน อะไรขัดใจนิดขัดใจหน่อยหงุดหงิด มันงุ่นง่านจนบางทีผมก็รำคาญตัวเอง แล้วรู้ไหมว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ นั่นก็เพราะปั้นน้อยไม่ได้ระบายมาเกือบสองอาทิตย์!
ตั้งแต่วันที่ยัยลูกหมูบอกว่าจะให้ผมเป็นคุย ผมก็เป็นได้แค่คนคุยจริง ๆ กว่าจะกอดจะหอมได้ต้องหลอกล่อ ดังนั้นไม่ต้องหวังเรื่องอย่างว่า ไม่ได้ทำจนใกล้จะลงแดง
วันนี้เป็นวันที่ผมมั่
