PROLOGUE
799 Words
Pinatay ni Massimo Bianchi ang makina ng kaniyang Shimizu X2 sports car, isang Japanese at number one car brand sa buong mundo, at bumaba mula roon nang makarating siya sa mansion ng kaniyang mga magulang sa Florence, Italy. At ang sasakyan niya ang isa sa pinakamahal at pinaka-latest na special edition ng nasabing brand. Bilang pa lang sa daliri ang mayroon niyon sa buong mundo.
Pero naiiba ang kay Massimo dahil siya mismo ang nag-setup niyon para mas maging maganda at maangas tingnan. Siya ang personal na nag-aayos ng kaniyang mga sasakyan.
"Buongiorno, signore!" Good morning, sir! sabay-sabay na bati kay Massimo Bianchi ng limang security guard na nagkalat sa malawak nilang bakuran.
Hindi siya sumagot. Sa halip ay natuon ang kaniyang pansin sa tatlo pang guwardiya na nakatayo pa rin sa gitna ng daraanan niya.
"Mannaggia, togliti di mezzo!" Damn, get out of my way! sigaw ni Massimo sa mga ito, na agad namang nag-alpasan nang marinig siya. Itinulak pa niya ang isa, dahilan para tumalsik sa mga antique jars at nabasag ang mga iyon. Siguradong baguhan ang tatlo at hindi pa ganoon kakilala ang pag-uugali niya.
Pinakaayaw ni Massimo ang hinaharangan ang daraanan niya at pinapakialaman ang mga desisyon niya sa buhay. Kaya mas gusto pa niya ang mag-isa kahit gaano karami ang mga tauhan na nagsisilbi sa kanilang pamilya.
Pagkapasok pa lang ni Massimo sa malawak na maindoor ay sumalubong na sa kaniya ang hile-hilerang mga serbidora na gumilid para magbigay ng daraanan sa kaniya.
"Buongiorno, Signor Massimo!" sabay-sabay din na bati ng mga ito sa kaniya at yumukod sa kaniya na animo'y siya ang pinakamataas na tao sa buong mundo.
Mula pa man noong bata pa lang si Massimo ay para na siyang prinsipe kung ituring ng lahat sa mansion na iyon. Sa bahay na iyon na siya lumaki at nagkaisip simula nang umalis sila sa Isla De Dios sa Pilipinas. Isang Filipina ang kaniyang ina. Purong Italian naman ang kaniyang ama at isa sa pinakamayamang tao, hindi lang sa buong Europe, kundi sa buong mundo.
Sa kabila niyon ay nanatiling pribado ang kanilang personal na buhay. Lalo na pagdating kay Massimo. Ang sabi ng kaniyang mga magulang, miracle baby daw siya. Dahil imposible na noon na magkaaanak ang kaniyang ina pero nagbuntis pa sa kaniya. Kaya ganoon na lang kung ingatan siya ng mga ito.
Simula noong maliit pa lang ay hindi na siya inihaharap sa maraming tao para sa kaligtasan niya. Nang dahil daw kasi sa yaman ng kanilang pamilya kaya marami ang nagtatangka sa buhay nila. Lalo na sa kaniya na nag-iisang tagapagmana.
Iyon ang dahilan kung bakit lumaki si Massimo na iilan lang ang nakasalamuha. Nakakalabas lang siya noon ng bahay kapag kasama ang mga magulang. Pati ang pag-aaral niya ay homeschool lang din. Bawal siyang makipagkaibigan o makipag-usap na walang pahintulot ng kaniyang mga magulang.
Nakaramdam lang ng kalayaan si Massimo nang mag-college siya. Iyon ay pagkatapos niyang maaksidente at may malaking parte ng kaniyang mukha ang nasira at inayos. Nang dahil sa matinding pinsala kaya hindi na raw iyon naibalik na katulad na katulad noong dati. Marami ang nagsasabi na parang ibang tao na raw si Massimo.
Mahal na mahal si Massimo ng kaniyang mga magulang. Wala siyang ginusto na hindi ibinigay, lalo na kapag materyal na bagay. Kahit ang desisyon niyang manirahan sa bagong mansion na binili ng mga ito para sa kaniya ay sinuportahan din ng mga ito.
Tila isang hari na dumaan si Massimo sa gitna ng sandamakmak nilang serbidora habang walang emosyon ang kaniyang mukha. Dumiretso siya sa malaking couch at prenteng umupo doon. Mayamaya pa ay nakita na niya ang ina na lumalabas ng elevator. Agad itong ngumiti nang makita siya.
Habang tinitingnan ang papalapit na ina ay hindi sinasadyang isang pamilyar na imahe ng babae ang sumagi sa isip ni Massimo. She called her "mommy" in his repeated dreams ever since childhood but he didn't know her. Ang sabi ng kaniyang mga magulang ay normal lang daw sa isang bata ang magkaroon ng werdong panaginip.
At pinaniwalaan naman iyon ni Massimo dahil natigil na ang panaginip niyang iyon nang lumaki na siya.
"Ciao, mio caro figlio!" Hello, my dear son!
Tumayo si Massimo para salubungin ang ina. Tanging mga magulang lang niya ang hinahayaan niyang haharang-harang sa daraanan niya at mangialam sa desisyon niya sa buhay. Ang mga ito lang ang nakakahuli sa mailap niyang pagkatao.
"Mabuti naman at naisipan mo akong dalawin kahit wala ang Papà mo."
"Siyempre naman, Mamma," paglalambing niya sa ina. Maliit pa lang din si Massimo ay tinuturuan na siya nito ng Tagalog kaya fluent siya sa Filipino language.
"Come on. I prepared your favorite foods."
Inakbayan ni Massimo ang kaniyang ina habang papunta sila sa malawak ding kusina, kung saan ay naghihintay ang tatlo nilang family chef.
- Writer
