บทที่ 16 ชีวิตของสาวบ้านนากับหนุ่มหน้าตาอินเตอร์ (จบ)
1330 Words
หลังจากที่มีฮีโด่งดังเป็นพลุแตก มีฮีก็กลับมาที่บ้านนาของเธอพร้อมด้วยเพื่อนสาว และพ่วงสองหนุ่มหน้าอินเตอร์มาให้ชาวบ้านข้างๆได้ตามติดชีวิตเผือกเรื่องของคนข้างบ้าน
"หายหน้าหายตาไปนาน เป็นยังไงบ้างทำงานกลับมาได้เงินเดือนละเท่าไหร่ เงินเดือนคงจะไม่เยอะละสิท่าถึงกลับมาสภาพหมาหงอย" ป้าศรีคุณป้าชอบเผือกชอบมันข้างบ้านถามเรื่องของเธอกับเพื่อนสาวหลังกลับมาอยู่บ้านได้สองวัน ยัยป้าศรีมาแอบสองชีวิตคนข้างบ้าน ป้าศรีด้อมๆมองๆอยู่ข้างรั้วบ้านของมีฮี เมื่อเห็นว่ามีฮีเดินมาจึงเป็นโอกาสดีที่จะได้ถามสารทุกข์สุขดิบ
"ก็พอได้อยู่นะป้า" มีฮีทำหน้าเอือมใส่ยัยป้าศรี แต่ยัยป้าศรียังไปต่อ
"พอได้ของแกคงไม่สู้ลูกป้าหรอกนะ มันกลับมาคราวนี้มันได้เลื่อนขั้นมีตำแหน่งใหญ่โต เงินเดือนเป็นแสนๆ แกคงไม่ได้จับเงินเป็นแสนๆเหมือนลูกป้าล่ะสิ" มีฮีแอบเบะปากใส่ยัยป้าศรีข้างบ้านเล็กน้อยที่มาคุยข่มเธอ และแอบพูดในใจ ฉันไม่เคยจับเงินแสนต่อเดือนก็จริง แต่เธอได้จับเงินหลายสิบล้านต่อเดือน
"ฉันไม่เคยจับเงินแสนจริงๆนั่นแหละป้า"
"ป้าว่าแล้วแกไปแล้วไม่ได้ดีเท่าลูกของป้า มันมีรถขับไปทำงานคันละเป็นล้าน พอกลับมาบ้านมันยื่นเงินให้ป้าหลายหมื่นและซื้อของมาฝากป้ามากมาย นั่นผัวแกเหรอได้ผัวเป็นฝรั่งขี้นกไม่เงินและหอบผัวกลับมาบ้าน ให้พ่อกับแม่ช่วยเลี้ยงน่าสงสารพ่อกับแม่แก ที่เลี้ยงลูกก็ไม่ได้ดีแบบลูกของป้า ป้าก็อยากจะปลอบใจพ่อกับแม่แกเหมือนกันว่าอย่ารู้สึกด้อยกว่าป้า แล้วเนี่ยหอบกันมายังไงนั่งรถทัวร์มากันล่ะสิคงลำบากกันน่าดู ป้าก็สงสารแกเหมือนกันนะลูกอย่าคิดมากล่ะ" ความขาเมาท์เรื่องของชาวบ้าน มนุษย์ป้าผู้นี้ขึ้นชื่อว่าอันดับหนึ่ง มีฮีไม่ขอทนอีกต่อไป ต้องจัดการป้าชอบกินเผือกไม่ให้มายุ่งเรื่องของที่บ้านเธออีก
"หนูมาสบายนะคะนั่งเครื่องบินส่วนตัวลำละสี่ร้อยห้าร้อยล้านมากันสี่คนไม่ได้ลำบากให้ใครไปรับ เพราะผัวฝรั่งขี้นกมันซื้อที่สำหรับลงจอดเครื่องบินด้วยเงินสดหลายร้อยล้าน ขี้เขาไม่ได้เหมือนขี้นกนะป้า ขี้เขาเป็นทองเลยล่ะ เพราะมีบริษัททั้งในประเทศและต่างประเทศรวมๆเกือบสี่สิบบริษัท จนไม่รู้จะเอาเงินไปแทนกระดาษชำระที่ใช้แล้วดีไหม ไอ้ที่ฉันบอกว่าไม่เคยจับเงินแสนต่อเดือน เพราะฉันจับเงินหลักล้านขึ้นนะป้า บางทีใช้เดือนละสิบยี่สิบล้าน เนี่ยกำลังจะบอกผัวฝรั่งขี้นกให้เอาเงินมาซื้อที่ที่อยู่ข้างบ้านให้หมด ให้เหลือแต่บ้านฉันหลังเดียว บางทีก็รำคาญขาเผือก ซื้อที่ไว้ให้หมาเดินขี้ใส่เล่นๆ" พอพูดจบมีฮีก็เดินกลับเข้าไปในบ้านหาพ่อและดอร์ริกที่กำลังดวนเหล้าขาวอย่างออกรสออกชาติ มีฮีฝึกดอร์ริกไว้แล้วก่อนจะมาลูกเขยหน้าอินเตอร์ไม่มีทางแพ้พ่อตา ส่วนยัยป้าศรีขาเผือกหุบปากแทบไม่ทันคุยโวต่อไม่ได้ กลัวที่บ้านตัวเองจะกลายเป็นที่หมาขี้
"ดอร์ริกลองกินอันนี้ดูสิของดีของเด็ดที่นี่เลยนะหากินไม่ได้ง่ายๆ" ดอร์ริก ลีโอนาโดและเดมี่มาตั้งวงกินข้าวและกินเหล้าที่บ้านมีฮี กับแกล้มแสนอร่อยของบ้านนาที่พ่อของมีฮีนำเสนอลูกเขยและลูกน้องของลูกเขย ดอร์ริกก้มลงมองดูที่ถ้วยแกง ที่เห็นตัวกลมๆพองๆนอนหงายกางขาออกทั้งสี่ข้าง มันดูน่ากลัวเกินกว่าจะกินได้
"มีฮีไอ้ตัวที่อยู่ในถ้วยแน่ใจนะว่ามันกินได้ ฉันว่ามันดูน่ากลัวเกินไป" มีฮีถึงกับแอบขำลูกเขยบ้านนาที่ยังกล้าๆกลัวไม่กล้าตักของที่อยู่ในถ้วยขึ้นมากิน ด้วยความที่มันดูน่าแปลกสำหรับดอร์ริก แต่ที่บ้านของเธอเขากินกันแบบนี้เกือบทุกครัวเรือน
"อันนี้อร่อยมากถ้านายไม่เชื่อลองกินดูแล้วจะติดใจ ถ้านายไม่ยอมกินพ่อของฉันอาจไม่ยอมรับนายเป็นลูกเขยก็ได้นะ" ดอร์ริกคิดในใจเอาวะอยากได้ลูกสาวเขาเป็นเมียมันต้องทำได้ อยากได้สาวบ้านนาหนุ่มหน้าตาอินเตอร์อย่างเขามันต้องลงทุน ว่าแล้วเขาก็ตักไอ้ตัวนั้นใส่ที่ช้อนทั้งตัว หลับตากินเข้าปาก และถามมีฮีอีกครั้งว่ามันคือตัวอะไร
"มีฮีสรุปไอ้ตัวที่ฉันกินเข้าปากมันคือตัวอะไรกันแน่"
"มันคือเมนูต้มอึ่งพอกินเป็นกับแกล้มกับเหล้าขาวมันจะเข้ากันดีมาก" ดอร์ริกยังทำหน้างงไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันคือตัวอะไร
"แล้วมันคืออะไรฉันยังไม่เข้าใจ เธอลองเปรียบเทียบให้ฉันเห็นภาพชัดๆหน่อยสิ"
"มันก็เหมือนกับคางคกนั่นแหละมันสายพันธ์ใกล้เคียงกัน นายรู้จักคางคกใช่ไหม อย่าบอกนะว่านายไม่รู้จักแม้กระทั่งคางคก" ดอร์ริกถึงกับหน้าถอดสีมีฮีเปรียบเทียบให้เห็นภาพที่ชัดเจนมาก
ดอร์ริกอยากจะลุกออกไปแต่เจอกับสายตาขู่ของพ่อถึงกับต้องนั่งติดแคร่ มีฮีแอบสงสาร
ดอร์ริกเหมือนกัน เลยหาอย่างอื่นมาให้ดอร์ริก ค่อยๆฝึกค่อยหัดกันไป จริงๆมีฮีก็ไม่ได้บังคับให้
ดอร์ริกกินทุกเมนูของที่นี่ มีฮีเพียงต้องการให้ดอร์ริกได้รู้จักวัฒนธรรมการกินการอยู่ของคนที่นี่ จะได้เรียนรู้กันไป หลักๆเธอกับดอร์ริกต้องใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองหลวง เธอยังต้องทำตามความฝันที่เธอรักที่จะทำ และวิ่งตามความฝันอย่างมีความสุข มีฮีพาดอร์ริกกลับมาเยี่ยมบ้านแค่หนึ่งอาทิตย์ มาเติมเต็มความสุขเติมพลังและอากาศบริสุทธิ์ที่บ้านนา ในสักวันเธอกับดอร์ริกคุยกันไว้ว่าจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านนาของเธอ
"ดอร์ริกนายชอบชีวิตที่บ้านของฉันหรือเปล่า" มีฮีถามดอร์ริกเพื่อความมั่นใจ มีฮีไม่ได้อยากฝืนบังคับใจใครให้คิดแบบเธอ
"ฉันชอบทุกที่ที่มีเธออยู่ด้วย อยู่ไหนขอแค่มีเธออยู่ฉันชอบทั้งนั้น เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอนะมีฮี"
"ฉันก็รักนายเหมือนกันดอร์ริก ฉันชอบที่นายชอบในแบบที่ฉันเป็น และไม่พยายามเปลี่ยนฉันให้เป็นแบบที่นายต้องการ การที่นายเป็นแบบนี้ฉันมีความสุขมากๆ"
"ฉันก็รักและชอบในแบบที่เธอเป็น ฉันจะไม่เปลี่ยนเธอให้เป็นแบบที่ฉันต้องการ" หนึ่งสาวบ้านนา และหนึ่งหนุ่มอินเตอร์กำลังนั่งอยู่บนแคร่ มองดูพระอาทิตย์กำลังลาลับผืนนาอันกว้างใหญ่ที่แม่ของมีฮีเป็นเจ้าของอย่างมีความสุข และมีชีวิตในแบบที่ทุกคนชอบเป็น มีฮีก็จะเดินตามความฝันของเธอต่อไป พร้อมด้วยหนุ่มหน้าตาอินเตอร์ของเธอ
- Writer
