บทที่ 15 เตรียมความพร้อมหนุ่มหน้าอินเตอร์
1552 Words
"มีฮีเธอเอาเหล้าอะไรให้พวกฉันกินไม่เคยเห็น ตื่นขึ้นมาหนักหัวมากๆ" ดอร์ริกถึงกับนั่งกุมขมับกับความแรงเหล้าที่เข้าปากแล้วบาดคอ
"ก็เหล้าขาวสี่สิบดีกรีที่หนุ่มๆแถวบ้านฉันชอบกินกัน" ดอร์ริกถึงกับงงหนุ่มแถวบ้านมีฮีกินเหล้าหนักเหมือนกัน ชื่อของมันฟังดูไม่คุ้นหู เขาถึงกับต้องเอ่ยถามมีฮีเพื่อความแน่ใจ
"อะไรนะเหล้าเพดดีกรี บ้านเธอชอบกินแบบนี้กันเหรอ" ดอร์ริกพูดชื่อเหล้าออกมามีฮีถึงกับสะดุ้งโหยง จากเหล้าขาวจะกลายเป็นอาหารหมาซะแล้ว
"เพดดีกรีนั่นมันอาหารหมา สี่สิบดีกรีนายกระกอนายจะทำเหล้าขาวบ้านฉันกลายเป็นอาหารหมาซะแล้ว นายต้องฝึกกินให้เก่งๆ ถ้าไปที่บ้านฉันพ่อฉันชวนกินนายจะได้ไม่น็อค" ถ้าละครของเธอดังเป็นพลุแตกมีฮีกะจะพาว่าที่ลูกเขยบ้านนากลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ แต่ก่อนไปมีฮีคงต้องฝึกหนุ่มหน้าอินเตอร์คนนี้ให้เข้ากับที่บ้านของเธอให้ได้เสียก่อน
"นายกับลูกน้องของนายพากันเตรียมออกไปทำงานได้แล้ว ส่วนพวกฉันจะนอนกลางวัน เพื่อพักหน้าจะได้ไม่โทรม"
"ฉันว่าฉันเริ่มเห็นอนาคตตัวเองแล้วล่ะ แบบว่ามีเมียตามใบสั่ง"
"หมายความว่ายังไงฉันไม่เข้าใจ"
"ก็เป็นผัวที่ตามใบสั่งของเมียไงหมดกันชีวิตฉัน"
"แสดงว่านายจะไม่ยอมทำตามฉันใช่ไหม"
"โถๆ ใครจะไปกล้าขัดใจเมียล่ะครับเมียว่ายังไงฉันก็ทำตามนั้นแหละ คนไทยเขาเคยสอนฉันไว้ เดินตามหลังเมียมันจะเจริญ" ดอร์ริกรีบพูดเอาใจมนุษย์เมียถ้าได้โกรธได้งอนกระเป๋าและบัตรเครดิตมันจะแฟบและเบาโหวง มีฮีมีเวลาพักผ่อนแค่วันนี้วันเดียว ที่เหลือต้องใช้ชีวิตอยู่ที่กองถ่ายเป็นหลัก ทำยังไงได้อยากดังมันต้องอดทน
"อีมีวันนี้ปิดกล้องแล้วนะ อีกไม่นานละครมึงจะได้ออนแล้ว กูตั้งหน้าตั้งตารอดูมึงบนหน้าจอ" เดมี่แสดงความดีใจกับเพื่อน ที่เดินตามฝันมาได้อีกก้าวหนึ่ง ที่เหลือแค่รอดูความพยายามของมีฮีว่าจะเดินไปถึงฝัน โกอินเตอร์อย่างที่วาดฝันได้หรือเปล่า
"มึงกูตื่นเต้นมากเลย กูลงทุนฝึกฝนการแสดงอดทนทุกอย่าง มึงว่ากูทำได้ดีหรือเปล่าวะ กูไม่ค่อยมั่นใจ" มีฮียังไม่ค่อยมั่นใจเพราะมันเป็นละครเรื่องแรกของเธอ
"มึงมั่นหน้ามั่นโหนกเดินเข้าเมืองกรุงมาตั้งแต่ต้น กูอยากให้มึงมั่นต่อไป ถึงใครจะนินทาว่าเราไม่ดี มึงจำเอาไว้ ไม่โดนนินทาวันนี้ วันหน้าก็ถูกนินทาอยู่ดี ไม่มีอะไรการันตรีว่ามึงจะไม่ถูกนินทา เพราะฉะนั้นไหนๆก็ถูกนินทาแล้วมึงก็ทำต่อไป"
"มันฟังดูแปลกๆมึงว่าไหม มึงกำลังให้กำลังใจกูอยู่ใช่หรือเปล่า"
"กูให้กำลังใจมึงนั่นแหละ ทำต่อไปหากมึงเจอปัญหาให้มึงดึงฮะมอยให้โปรยไปตามสายลม"
"กูว่ามันจะเจ็บเกินไป กูไม่ชอบรสชาติความเจ็บปวดแบบนั้น เชิญมึงทำคนเดียวตามสบาย กูจะไปเข้าฉากสุดท้ายและจบละครอย่างสวยงาม" แค่คิดจะทำมันก็เจ็บมากแล้วปล่อยให้อีเดมี่มันทำไปคนเดียว ไม่เข้าใจมันเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน สมองแบบมันไม่น่าจะคิดอะไรแบบนี้ได้
"อีมีปิดกล้องแล้วรอแค่ละครออนแอร์เราไปฉลองกันไหม" มีฮีเห็นด้วย เธอเอาเวลาทั้งหมดทุ่มเทให้กับกองถ่ายแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ปิดกล้องแล้วมันก็เป็นเวลาของเธอ และะจะได้เตรียมความพร้อมให้ดอร์ริก มีฮีจะพาดอร์ริกไปเปิดตัวกับพ่อแม่ของเธอที่บ้านนา ช่วงที่มีเวลาได้พัก เพราะอีกหน่อยเธอเกิดดังและโกอินเตอร์ เธอคงไม่มีเวลาได้กลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของเธอบ่อยๆ
"เอาแบบเดิมนะไม่ได้เติมเลือดเข้าไปในกระแสนานแล้ว มันต้องมีแอลกอฮอล์ด้วย ฉันต้องเริ่มฝึกให้ดอร์ริกและลีโอนาโดคอแข็งเร็ว ๆ ถ้าฉันพาไปเจอพ่อ ดอร์ริกจะได้ไม่น็อคคาวงเหล้า" เหล้าขาวมันจะแรงและรสชาติบาดคอ พ่อของเธอยิ่งชอบชวนเพื่อนดื่มกันบ่อย
"มึงจะพาดอร์ริกกลับไปเปิดตัวที่บ้านนาใช่ไหม กูพาลีโอนาโดกลับพร้อมกันเลยดีกว่า จะได้กลับไปพักผ่อนด้วย ในเมืองมีแต่ฝุ่นรูจมูกและขนในรู
จมูกกูดำหมดแล้ว" เดมี่พูดซะมีฮีเห็นนภาพตาม
"มึงแน่ใจนะว่าจะกินหมดเนี่ย" มีฮีเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามันซื้อมากินหรือมาอาบกันแน่แค่คิดก็เมา หลังจากกลับจากกอวพวกเธอพากันออกไปซื้อ กินที่ห้องเมาที่ห้องไม่ต้องลำบากคนอื่น
"กูไม่ได้เป็นคนสั่งมา สองหนุ่มนั่นเป็นคนสั่งมาเอง เขาบอกว่าแค่นี้สบายมาก ตอนนี้พวกเขากินเหล้าขาวแทนเหล้าสีเรียบร้อย เหล้าราคาหลักหมื่นไม่ได้แอ้มสองหนุ่มนั่นอีกต่อไป" มีฮีถึงกับอึ้งสองหนุ่มนั้นเปลี่ยนไปมาก
"แค่เปิดชีวิตก็เปลี่ยน เปลี่ยนจากเดินตรงเป็นคลานสี่ขาเหมือนหมาข้างถนน" เดมี่มันเปรียบเทียบจนมีฮีมองเห็นภาพ สองสาวนั่งกินกับแกล้มมองสองหนุ่มที่คอทองแดง ดวลเหล้าขาวอย่างเมามัน สมแล้วล่ะที่จะได้เป็นเขยบ้านนา ได้กินเหล้าขาวไม่กี่ครั้ง ถึงขั้นกลับไปกินเหล้าสีไม่เป็น มีฮีได้แต่ส่ายหน้ามองดอร์ริกและลีโอนาโดด้วยความขยาด สองสาวบ้านนาแท้ๆยังแพ้ให้กับสองหนุ่มอินเตอร์ ทำไปได้ยังไง น้ำตก ซกเล็กซดถึงอกถึงใจ คงไม่ต้องฝึกแล้วมั๊งพากันกินเก่งกว่าเธอเยอะ
"ดอร์ริกฉันจะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับแม่ฉัน นายจะไปด้วยกันหรือเปล่า" ในตอนเช้าอาการแฮงค์เหล้าขาวชวนเขาปวดหัว วันนี้จึงขออนุญาตเมียสุดที่รักหยุดงานสักวัน เขาล่ะปวดใจเป็นถึงเจ้าของบริษัทแต่เขาไม่สามารถหยุดได้ตามใจถ้าเมียสุดที่รักไม่อนุญาต
"ไปด้วยกันสิเธอไปที่ไหนฉันก็จะไปด้วย ฉันขาดเธอไม่ได้หรอกแค่ห่างกันนิดเดียว ฉันก็คิดถึงเธอจะแย่ อีกอย่างฉันต้องไปทำความรู้จักพ่อกับแม่ของเธอ เผื่อจะได้ขอลูกสาวแต่งงานด้วยง่ายๆ" ความหวานของดอร์ริกชวนเลี่ยนมาก แต่ทีฮีถึงกับเสียอาการเขินไม่ไหวไอ้ต้าวของเธอปากหวานเกินต้าน
"แล้วเราจะไปยังไงกันบ้านฉันอยู่ต่างจังหวัด ถ้าเราขับรถไปกันเองคงจะเหนื่อยมาก" มีฮีกลัวนายกระดอและนายลีโอนาโดนั่งรถไกลมันจะเหนื่อยมาก
"ไม่เห็นจะยากนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปสิ ไปลงที่สนามบินบ้านเธอ ส่วนเรื่องรถซื้อคันใหม่ที่โน่นเอาไว้ใช้งาน และเอาไว้ให้พ่อแม่เธอใช้ที่บ้าน เธออย่าลืมสิว่ามีผัวรวย มีผัวรวยช่วยใช้ให้เกิดประโยชน์ด้วย" ดอร์ริกป๋ากับเธอมาก แม้แต่ตอนนี้เธอย้ายจากคอนโดเก่ามาอยู่เพนท์เฮาท์ของดอร์ริก ชีวิตของเธอดุจเจ้าหญิง ในเรื่องกางเกงในแก้วที่ดอร์ริกอุตส่าห์เก็บกางเกงในที่เธอลืมไว้ เอามาสวมใส่จนพอดีตัวและกลายเป็นเจ้าหญิงในชั่วพริบตา
"นั่นสิมีผัวรวยนี่นาไม่ต้องทำงานฉันก็มีกินสินะ"
"ใช่ฉันเลี้ยงเธอได้ โดยที่เธอไม่ต้องไปเล่นละครให้มันเหนื่อย"
"ฉันอยากทำเพราะมันคือความฝันของฉัน"
"ถ้าเธออยากทำฉันจะไม่ขัดใจเธอ ฉันจะส่งเสริมเธอในทุกทาง" ดอร์ริกเป็นผู้ชายที่แสนดีมาก น่ารักอบอุ่น
"ขอบคุณนายมากนะที่เข้าใจฉัน"
"ฉันทำให้เธอได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ" มีฮีรู้สึกโชคดีมากที่ได้เจอผู้ชายดีๆแบบดอร์ริก เธอจะรักษาผู้ชายดีๆคนนี้ไว้ไม่ให้ไปไหน ทั้งสองมองสบตากันอย่างหวานซึ้ง พอใกล้ถึงวันที่จะกลับบ้าน มีฮีเตรียมของฝากมากมายไปฝากพ่อกับแม่ที่ยอมปล่อยให้เธอเข้าเมืองกรุงเพื่อมาทำตามความฝัน มีฮีรู้สึกโชคดีมากที่พ่อแม่เข้าใจและสนับสนุนให้เธอเดินตามฝันโดยที่ไม่ขัดเลย เธอกำลังจะกลับบ้านนาพร้อมคนที่เธอรัก
- Writer
