ตอนที่ 13

1314 Words

วันนี้เขาเห็นว่าดารินสนิทกับมันถึงขนาดกอดคอแล้วเล่นแบบไม่สนใจใคร เขากลัวว่าดารินจะไปรักใครนอกจากเขา เขาหวงทุกอย่างที่เป็นดารินจะไม่ว่ารอยยิ้ม เสียงหัวเราะหรือแม้แต่กลิ่นตัว ทุกอย่างเขาต้องได้แค่คนเดียวสิ แต่นี่เธอมีรอยยิ้ม เธอหัวเราะให้กับทุกคนยกเว้นเขาคนเดียวมันเจ็บนะ แต่ไม่เป็นไรเขาไหวแต่เธอยังไม่รักใครก็พอ “แต่รินไว้ใจเพื่อนทุกคนยกเว้นเฮียโยคนเดียว” คิดเหรอว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอถ้ามีโอกาส เธอรู้ว่าเขากำลังดิ้นรนมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้ได้ตัวเธอไปครอบครอง แต่ว่ามันไม่เลวไปหน่อยเหรอที่คิดจับน้องสาวทำเมีย ใครจะรับได้ก็ช่างแต่เธอรับไม่ได้ เธอไม่เคยเห็นแววตาที่เขาใช้มองเธอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นเลย เขามองเธอเหมือนจะกลืนกินตลอดจนไม่สามารถจะไว้ใจได้สักครั้งเดียว ไหนจะอารมณ์ที่ขึ้นลงแปลกๆยิ่งทำให้หวั่นใจ “เฮียเชื่อว่าความรักชนะทุกอย่างแม้กระทั่งทิฐิของริน” เขาบอกอย่างพยายามจะใจเย็นเพื่อควบคุมสติให้มากที่สุดถึงแม้ว่าดารินจะยั่วเขาให้โมโหแทบคลั่งตอนนี้ เขาต้องกัดฟันทนจนสันกรามนูนขึ้นเพื่อไม่กระชากลากตัวเธอขึ้นรถไปด้วยกัน เขายังไม่สามารถจะทำร้ายเธอได้ลงจริงๆ เผียะ!! “ตื่นได้แล้วเฮียโย! ไม่รักก็คือไม่รักเลิกฝืนซักที!” เธอตบเรียกสติเขาไม่แรงมากแล้วรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ ใช่! เธอกำลังน้ำตาไหลจนเช็ดออกแทบไม่ทัน ในชีวิตไม่เคยคิดว่าจะเจอกับเหตุการณ์อึดอัดมากขนาดนี้ เธอปาดน้ำตาออกจากแก้มความรู้สึกตีวนกันหมด ทั้งเกลียดแต่ก็ยังรัก แต่ก็รังเกียจเขามากจนไม่สามารถจะมองหน้าได้ด้วยซ้ำ เธอไม่อยากจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีก มันเหนื่อยมากแล้วยังต้องห้ามใจไม่ให้หวั่นไหวไปกับอะไรผิดๆอีกด้วย แค่เป็นพี่ชายคนเดิมมันจะตายรึไงวะถึงทำให้ไม่ได้! “ต่อให้ตบเฮียอีกเป็นพันครั้งเฮียก็ยังยืนยันคำเดิม!” จากที่โมโหกลายเป็นสงบลงทันทีที่เห็นว่าดารินร้องไห้ออกมา เขาก็เสียใจไม่ต่างกันหรอกแต่มันหยุดตัวเองไม่เคยได้เลย เขารู้แค่ว่าต้องพยายามให้ได้ตัวเธอมา ดารินต้องไม่รักใครนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น ต่อให้ต้องเจ็บปวดกับคำพูดเธอมากกว่านี้เขาก็ยอมเพื่อวันนั้นที่เราจะรักกัน เขารู้ตัวว่าดารินเกลียดขนาดไหน แต่มันช่วยอะไรไม่ได้ถ้าเขาขาดเธอไปก็รู้สึกเหมือนชีวิตมันตายด้านเหมือนกัน “ฟังนะ! รินเกลียดเฮียโย!!” เธอผลักเขาออกแล้วรีบวิ่งไปที่รถของตัวเองจัดการขึ้นและล็อกประตูสนิทไม่สนคนที่ทุบกระจกรถเหมือนคนบ้าคลั่งอย่างน่ากลัว เธอจะต้องหนีจากเขาไปให้ได้และมันต้องมีสักวิธีที่ทำให้เธอหลุดออกจากนรกตรงนี้สักทีสิ เธอขับรถแต่ก็เหยียบเบรกลากล้อดังเอี๊ยดเพราะว่ามีคนบ้ามายืนขว้างเอาไว้ “อยากตายรึไงวะ!!” เธอเปิดกระจกรถหันไปตะโกนถามเฮียโยที่เป็นบ้ามายืนขว้างรถเธอไว้ นี่ถ้าเธอเบรกไม่ทันเขาไม่ตายเป็นหมาข้างถนนรึไง “ลงมาคุยกันดีๆก่อน!” เขาไม่กลัวหรอกเพราะรู้ว่ายังไงซะดารินก็ไม่กล้าขับรถมาชนแน่นอน ยังไงซะครั้งนี้เขาต้องเอาชนะเด็กดื้อแบบเธอให้ได้ ดารินจะต้องไปกับเขาเท่านั้น ถ้าวันนี้เธอไปกับเพื่อนเขาไม่ยอมเด็ดขาด “เฮียโยขา” เธอเรียกเขาเสียงหวานจนแทบอาเจียนได้ “…” เธอเปิดกระจกรถชูนิ้วกลางสวยๆให้แล้วขับรถเบี่ยงลงข้างทางอ้อมตัวเขาออกไปทางหลังมหาวิทยาลัยที่รถน้อยกว่า ก็ว่าจะไม่โกรธแล้วเชียวแต่เด็กเวรยังอุตส่าห์ส่งนิ้วกลางสวยๆใส่อย่างท้าทายแล้วขับรถหนีไป คิดเหรอว่าเขาจะยอมง่ายๆวันนี้จับดารินไปด้วยไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป “ไอ้ปืนมึงขับจี๋ให้ทัน!!” “เฮียโยอีกนิดรถจะบินแล้วนะ!!” ปืนรีบหันไปห้ามแต่เห็นสีหน้าเจ้านายแล้วหนักใจ เอาวะตายเป็นตาย! เมื่อไรจะรักกันสักทีวะประสาทจะกินแทนแล้ว รถมินิคูเปอร์สีเหลืองสดของดารินขับอยู่ข้างหน้าเขาไม่ยอมให้เธอหนีไปได้แน่นอน รถเร่งความเร็วสูงขึ้นจนรู้สึกคล้ายว่าจะเหาะได้อยู่แล้ว แต่ดารินยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆอีก “โธ่เว้ย! เหยียบขนาดนี้ตามทันอีก!!” ดารินบ่นอย่างหัวเสียเหยียบเต็มฝีเท้ามองกระจกหลังมองรถพอร์ชสีดำที่ตามมาไม่หยุด เธอหันมาอีกทีรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ขับตัดหน้าทำให้เธอต้องหักหลบแล้วทุกอย่างก็มืดบอดหมด โครม!! “เห้ยริน!!” เขาร้องเสียงดังลั่นแล้วรีบลงจากรถไปคนรักที่หักหลบแบบนั้นไม่ได้สนใจรถบิ๊กไบค์อีกคันที่ล้มอยู่ เขาโทรหารถพยาบาลพร้อมกับรถตำรวจด้วยเลย รถมินิคูเปอร์หักหลบลงข้างทางชนต้นไม้สภาพยับเยินและดารินสลบเลือดท่วมตัวไปหมด วาโยเดินวนไปมาหน้าห้องฉุกเฉินราวกับคนบ้า นี่เขาทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย! “เฮียโยเรื่องรถน้องรินเอายังไงครับ?” “ไอ้ปืนมึงมีสมองก็คิดเองก่อนดิวะ!!” เขาตะคอกใส่อย่างอารมณ์เสียมาก “ครับเฮีย” ปืนจัดการเรื่องเองเพราะสภาพเจ้านายตอนนี้คงไม่สามารถจะสั่งการอะไรได้จนกว่าน้องรินจะปลอดภัย “เฮียขอโทษ” เขาครางเบาๆมองห้องฉุกเฉินด้วยใจร้อนรน นี่เขาอยากเอาชนะดารินขนาดนี้เลยเหรอวะ เขาไม่เคยทำร้ายดารินเลยสักครั้ง แต่อารมณ์ชั่ววูบแค่โมโหเพราะอยากเอาชนะเพียงครั้งเดียวก็ทำเอาแทบจะเสียเธอไปแล้ว ไม่นานก็มีพยาบาลนำเอกสารยินยอมผ่าตัดมาให้เขาเซ็น เฮ้อ…ดารินเฮียขอโทษ เขารับผิดชอบเองทั้งหมดเพราะเขาเป็นคนทำเอง ตอนนี้อะไรก็ได้แค่ดารินปลอดภัยก็พอ ผ่านไปหลายชั่วโมงดารินถูกย้ายไปห้องพักผู้ป่วยทำให้เขาโล่งใจบ้าง แต่สภาพดารินน่าเป็นห่วงจริงๆทั้งแขนและขาใส่เฝือก ที่หัวมีผ้าพันแผลพันรอบแล้วใบหน้ามารอยช้ำอีกด้วย นี่เขาทำอะไรลงไปวะ? “เฮียครับพักก่อนเถอะ” มายจัดเก็บเสื้อผ้ามาให้นึกหนักใจกับเหตุการณ์หลังจากนี้ “นี่ก็นานแล้วเมื่อไรจะฟื้นวะ” ตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้วนะ ทำไมน้องสาวของเขายังไม่ตื่นสักทีวะ ถ้าดารินตื่นมาแล้วจะด่าเขาหรือโกรธกันจนไม่มองหน้าเขาก็พร้อมจะรับผิดทุกอย่าง “มายเคลียร์งานรอเลย ช่วงนี้กูจะเฝ้ารินจนกว่าจะออกจากโรงพยาบาล” “ครับเฮีย เอ่อ…มีอะไรค่อยๆคุยกันนะเฮียน้องรินยังเด็กอยู่เลยไม่ค่อยเข้าใจอะไรหลายอย่าง เฮียต้องใจเย็นๆนะ” เรื่องความใจร้อนมันห้ามได้ยากเลยทำได้แค่เตือนสติเบาๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more