Nakahalukipkip si Larwin at nakasimangot sa akin habang pasakay kami sa elevator papunta sa sports complex.
“What?” paangil na tanong niya nang mapalingon ako sa kanya. Tahimik na tahimik kasi siya at naninibago ako. Parang mas komportable ako kapag nakikipag sagutan siya sa akin kesa iyong ganito na tahimik at patingin tingin lang!
“Bakit ang tahimik mo? Sa pagkakaalam ko, ‘yang ipinagmamalaki mo ang piniga ko at hindi ‘yang dila mo–”
Mariing nagmura siya at hindi na ako pinatapos sa pagsasalita. Palihim na napangisi ako dahil sa agarang pag-init ng ulo niya dahil sa sinabi ko. Mas gusto ko talagang ganito siya kesa tahimik at seryoso dahil napapaisip ako kung ano ang tumatakbo sa isip niya.
Madalas pa naman ay puro kamanyakan ang laman ng isip ng gagong Larwin na ‘to! Mahirap na! Bak
