#หลงเมียครั้งที่ห้า (2)

1096 Words

05 #หลงเมียครั้งที่ห้า “แล้วหม่ามี๊คนสวยไปไหนครับ” “นู้น...หม่ามี๊กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ฮะ” ภวินทร์มองตามนิ้วป้อม ๆ ชี้ออกไปริมระเบียงก่อนจะพบร่างของคนที่ตนกำลังถามหายืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ นายแพทย์หนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ ดึงสายตากลับมายังเด็กน้อยบนเตียงผู้ป่วยก่อนจะยื่นบางอย่างไปตรงหน้าน้องคราม “เห...อะไรหยอฮะ” น้องครามเอียงคอฉงนอย่างที่เจ้าตัวชอบทำเวลาสงสัย “ลุงให้...แกะดูสิครับ” “...ของครามหยอฮะ” นัยน์ตาคู่ดุมองเด็กน้อยที่ช้อนตามองกัน แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความดีใจก่อนรอยยิ้มหวานจะค่อย ๆ ผุดออกมาจนแก้มกลมเบียดเสียดกันเป็นก้อน “ของน้องครามครับ” “ขอบคุณฮะ!” น้องครามพุ่มมือไว้กลางอกก่อนจะไหว้ขอบคุณคุณหมอใจดีตรงหน้า มือเล็กพยายามดึงกล่องกระดาษออกมาแต่ก็ไม่ได้ดั่งใจคิดเพราะข้อมือที่เข้าเฝือกอยู่ข้างหนึ่งทำให้หยิบจับอะไรได้ไม่สะดวกเอาเสียเลย ภวินทร์มองเด็กหน้ามุ่ยที่เริ่มขัดใจเพราะแกะกล่องไม่ได้เสียทีจึงเอื้อมมือไปช่วยดึงออกอีกแรง รอยยิ้มเล็ก ๆ จุดขึ้นที่มุมปากอย่างนึกเอ็นดู “...โหหหห” เมื่อเด็กชายตัวน้อยได้เห็นของเล่นฉับพลันดวงตาก็เปลี่ยนเป็นประกายวาววับ ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุขและดีใจอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาคู่ดุทว่าเต็มไปด้วยประกายความอ่อนโยนจ้องมองเด็กน้อย เมื่อได้รถแข่งคันใหม่ที่ใหญ่กว่าแถมล้อยังวิ่งไปข้างหน้าได้ทำเอาเจ้าเด็กแก้มกลมโยนรถคันเก่าทิ้งไปทันที ไม่เสียแรงที่เขาโทรฯ ไปสั่งด่วนจากทางร้าน ความเหนื่อยล้าจากงานที่สั่งสมมาทั้งวันหายวับไปทันทีเมื่อได้มองรอยยิ้มสดใสของน้องคราม “ชอบไหมครับ” “ชอบครับ! น้องครามชอบมาก” “หึ...มันวิ่งได้ด้วยนะ มาดูสิ” ภวินทร์พูดพลางอ้าแขนกว้างรอ เพียงช่วงพริบตาเดียวน้องครามก็กระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของนายแพทย์หนุ่ม ร่างสูงอุ้มเด็กน้อยเอาไว้แนบอกก่อนจะวางเจ้าตัวลงบนพื้นห้อง ก่อนจะลงมือสาธิตวิธีการเล่น เด็กน้อยที่เรียนรู้ไว้พอได้ลงมือเล่นเองก็วิ่งไล่รถของเล่นที่เคลื่อนไปยังรอบห้องอย่างสนุกสนาน ทางด้านพันดาวที่ลูกค้าโทรมาบรีฟงานด่วนจำต้องแยกตัวออกมาคุยโทรศัพท์กับปลายสายข้างนอกไม่วายกำชับให้ลูกชายตนเองเป็นเด็กดีห้ามปีนลงจากเตียงเป็นอันขาด “...ค่ะ ดาวใช้เวลาร่างแบบประมาณสามถึงสี่วันค่ะ ยังไงจะส่งอัพเดทเป็นระยะนะคะ...ยินดีเลยค่ะ...ขอบคุณค่ะ” คุณแม่ลูกหนึ่งที่ได้ยินเสียงเด็กแว่ว ๆ ก็รีบดีลงานและตัดจบทันที น้องครามต้องงอแงแน่ ๆ ที่เธอหายมาคุยโทรศัพท์กับลูกค้านานขนาดนี้ ร่างบางรีบรุดหมายจะเข้าไปในห้องแต่ทว่ากลับเห็นลูกชายตนเองกำลังวิ่งเล่นไปมาโดยมีสายตาของนายแพทย์หนุ่มสอดส่องอยู่เป็นระยะก็ชะงักฝีเท้าทันที ขาเรียวสวยหยุดนิ่งมองภาพของลูกชายตนเองเขย่งก้าวกระโดดไปมาอย่างร่าเริง ทั้งแววตาทั้งสีหน้าแสดงออกว่าเจ้าตัวมีความสุขมากขนาดไหน ม่านน้ำตาที่เอ่อล้นก็ไม่อาจซ่อนสายตาที่สะท้อนทุกความรู้สึกออกมาทั้งหมดโดยไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยคำพูดใด ๆ อีกคนนั่งกอดอกขาเรียวสูงทั้งสองข้างไขว่ห้าง พิงแผ่นหลังบนพนักโซฟาท่วงท่าสบาย ๆ ใบหน้าราบเรียบแต่กระนั้นก็ไม่ปล่อยให้เด็กชายตัวน้อยคลาดสายตาเลยสักวินาทีเดียว มุมปากหยักโค้งขึ้น บ้างก็ปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ จนมองแทบไม่ทัน ความรู้สึกของเธอมันฟ้องว่ามีบางอย่างในแววตาของคุณหมอตรงหน้าที่แตกต่างไปจากเดิม อาจจะเป็น...ความอ่อนโยนล่ะมั้งปรากฏอยู่ในแววตาคู่นั้น พันดาวปล่อยให้หยดน้ำตาไหลรินออกมาช้า ๆ มองภาพตรงหน้าด้วยความตื้นตันใจ มันคงดีมาก ๆ ถ้าเราสามคนได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแต่ก็เป็นเพียงภาพที่พันดาววาดฝันเอาไว้...ไม่มีทางเป็นจริง แกร็ก ภวินทร์ละสายตาหันไปมองตามเสียง นัยน์ตาคู่ดุมองร่างบางที่เดินกลับเข้ามาในห้อง ดวงหน้าละมุนน่ามองอย่างเคยแต่ทว่าทำไมขอบตาถึงได้แดงก่ำราวกับคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาด ๆ แต่กระนั้นก็ยังจ้องมองอีกฝ่ายโดยไม่ปริปากพูดอะไร “หม่ามี๊ฮะ! นี่ ๆ รถคันใหม่ของน้องคราม...เท่สุด ๆ ไปเล้ย!!” เมื่อเห็นผู้เป็นแม่เดินเข้ามา เด็กที่เพิ่งได้ของเล่นมาใหม่ก็รีบวิ่งปรี่เข้าไปหาพร้อมกับบรรยายสรรพคุณเสียจนคนซื้อแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ “โห...หล่อเท่เหมือนลูกสุด ๆ ไปเลยครับ” พันดาวทรุดตัวลงไปนั่งให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน ลอกเลียนน้ำเสียงดีใจของลูกชายพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา กึก! ภวินทร์มองสองแม่ลูกตรงหน้าก่อนจะนิ่งค้างไปเมื่อเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวพลันก้อนเนื้อภายในอกเต้นเร็วผิดวิสัย ดวงตาเรียวเล็กที่หยีลงขณะเธอยิ้ม ฟันซี่ขาวเรียงตัวสวย... เขารู้แล้วว่าน้องครามได้รอยยิ้มหวานมาจากใคร พันดาวตกใจเมื่ออยู่ ๆ คนที่นั่งบนโซฟาลุกขึ้นพรวดราวกับมีอะไรลนก้น ดวงตาคู่สวยลอบมองเจ้าของสายตาดุ ๆ ที่ย่างกรายเข้ามาหากันก่อนจะทรุดตัวหย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ พรุ่งนี้น้องครามจะได้กลับบ้านแล้ว...ทำอย่างไรดี ในหัวสมองของภวินทร์พยายามคิดหาทางที่จะได้กลับมาเจอทั้งแม่และลูก รู้สึกประหม่าไม่น้อยเลยเมื่อต้องมาวางแผนเพียงเพราะอยากเจอหน้า “พรุ่งนี้น้องครามน่าจะกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้...แต่ผมติดผ่าตัดยาวตั้งแต่เช้าอาจไม่ได้แวะเข้ามาเยี่ยม” “ไม่เป็นไรเลยค่ะ...แค่นี้ก็รบกวนคุณมาก ๆ แล้ว” พันดาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “ผมจัดการเอกสารทุกอย่างให้แล้ว...” “ขอบคุณค่—” “เหลือก็แต่เบอร์กับไลน์ของคุณที่ยังไม่ได้สักที...คุณพริบพันดาว” (tbc)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more