#หลงเมียครั้งที่แปด (1)
1050 Words
08
#หลงเมียครั้งที่แปด
มือบางจัดการห่มผ้าให้ลูกชายตัวน้อยที่นอนเอาขาข้างหนึ่งก่ายหมอนข้างเอาไว้ ในมือถือของเล่นชิ้นใหม่ป้ายแดงแน่นราวกับกลัวใครมาแย่ง ลมหายใจผ่อนปรนสม่ำเสมอ มุมปากอมยิ้มนิด ๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงกำลังฝันดีแน่ ๆ
ตั้งแต่ที่ปรับความเข้าใจกับน้องครามที่ร้านอาหารลูกชายของเธอก็กลับมาสดใสร่าเริงดังเดิม น้องครามรู้ว่าหม่ามี๊รักเขามากแต่กำลังเสียใจเพราะปกป้องลูกชายตนเองจากคำพูดร้าย ๆ ของคนอื่นไม่ได้
เมื่อได้ฟังคำอธิบายอย่างใจเย็นของลุงภามดูเหมือนเด็กน้อยจะมีเหตุมีผลมากกว่าเดิม ยอมวางทิฐิในใจลงแล้วยอมขอโทษผู้เป็นแม่แต่โดยดี พันดาวเอ่ยขอบคุณร่างสูงนับไม่ถ้วน ยอมรับตรงว่าพอมีอีกคนคอยช่วยเหลือเรื่องที่รับมือยากก็ผ่านไปได้ด้วยดีเสมอ
พันดาวโน้มตัวจรดปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มนิ่มของลูกชายสูดดมความหอมฟอดใหญ่ก่อนจะผละออกมา ไม่วายส่งมือลูบสัมผัสเส้นผมนุ่มสลวยอย่างแผ่วเบา...รักที่สุดแล้ว ดวงใจของหม่ามี๊
เช้านี้เธอส่งลูกไปที่โรงเรียนเตรียมอนุบาลเหมือนดั่งทุกวัน อ่า...วันพ่อมาถึงแล้วสินะ ทว่าคนเป็นแม่ทั้งร้อนรนทั้งวิตกกังวลแต่กระนั้นคนเป็นลูกกลับยิ้มหวานอารมณ์ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่มีอิดออดที่จะเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยซ้ำ...แปลก ๆ แฮะ
งานวันพ่อจะจัดขึ้นในช่วงบ่าย ดังนั้นคุณแม่ที่รับงานฟรีแลนซ์เป็นจ๊อบ ๆ อย่างพันดาวจึงต้องรีบเคลียงานส่งให้กับลูกค้าให้แล้วเสร็จภายในครึ่งวันเช้า แต่ทว่าดูเหมือนอะไร ๆ กลับไม่เป็นใจ เมื่อดราฟที่ส่งไปตั้งแต่เดือนก่อนถูกฟีดแบคกลับมาให้แก้ไขกะทันหัน
กริ๊ง ๆ ๆ
“สวัสดีค่ะคุณปราย”
‘พอดีทางหัวหน้าให้แก้ไขแบบนิดหน่อยค่ะ...’
“...งานด่วนไหมนะคะ พอดีวันนี้ช่วงบ่ายดาวมีธุระด่วนน่ะค่ะ”
‘อ่า ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้ากำหนดส่งภายในเช้าวันพรุ่งนี้...’
“ถ้าอย่างนั้น...ดาวจะรีบแก้ไขให้ค่ะ”
‘ขอบคุณมากค่ะ ยังไงฟอร์เวิร์ดมาทางไลน์ปรายได้เลยนะคะ’
ติ๊ด!
“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจยาวพรืดจากร่างบาง ดวงหน้าหวานที่ขอบตาล่างช้ำราวกับคนอดหลับอดนอนมาหลายวัน ใช่...หลายวันมานี้เธอต้องรีบเคลียงานเร่งด่วนให้กับลูกค้าจนแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน
พันดาวยกข้อมือดูนาฬิกา อ่า...สิบเอ็ดโมงครึ่ง งานที่ต้องรีบส่งก่อนเที่ยงยังต้องเก็บงานอีกเล็กน้อย ส่วนงานคุณปรายส่งก่อนพรุ่งนี้เช้า...ถ้าเธอเร่งปั่นภายในคืนนี้น่าจะทัน...เอาวะพันดาว สู้!!
คำขอของพันดาวดูเหมือนจะเป็นจริงเพราะตอนนี้เธอกำลังสู้กับการจราจรที่ติดขัดและเวลาที่เลทไปเกือบชั่วโมงแล้ว กิจกรรมงานวันพ่อของโรงเรียนจะเริ่มเวลาเที่ยงครึ่ง...นี่ก็ปาไปบ่ายโมงสี่สิบห้าแล้ว
พันดาวรีบกวาดทุกอย่างลงในกระเป๋าก่อนจะลงรถไปทันที ในมือก็คอยกดโทรหาคุณครูประจำชั้นของลูกชายแต่กระนั้นเสียงรอสัญญาณดังเป็นระยะไม่มีคนรับสายสักทีจนเธอเริ่มร้อนใจกลัวไปหาลูกไม่ทัน
พันดาวตัดสินใจกดโทรหาครูประจำชั้นอีกรอบ โชคดีที่ครั้งนี้ปลายสายตอบรับเป็นเสียงคุณครูผู้หญิงที่คุ้นเคย พันดาวรีบกรอกเสียงถามอย่างร้อนรน แต่เมื่อได้ยินประโยคตอบกลับมาทำเอาตัวแข็งทื่อไปทันที
“เอ...ผู้ปกครองของน้องครามเข้ามาที่งานแล้วนะคะ”
ผู้ปกครองหรือ...ใครกัน?
ขาเรียวสวยสาวเท้าเดินไปยังห้องโถงประชุมใหญ่ที่รวมเด็กนักเรียนทุกชั้นปีมาเข้าร่วมงานวันพ่อที่จัดขึ้น ก่อนจะรีบเร่งสาวเท้าเดินเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงประกาศของพิธีกร
“ต่อไปจะเป็นชั้นปีน้องเล็กสุดนะคะ...ระดับชั้นเตรียมอนุบาลค่ะ”
ทว่ากลับต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงสแลคสีกรมพอดีกับความยาวของเรียวขานั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับผู้ปกครอง ภาพลักษณ์ดูโดดเด่นกว่าใครทำให้เธอมองเห็นได้ไม่ยาก
....คุณภวินทร์ ?
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ก้อนเนื้อภายในอกเต้นแรงไม่เป็นส่ำ มือเล็กยกขึ้นมาปิดปากตนเองราวกับไม่เชื่อสายตาตนเอง ร่างกายชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พันดาวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจนต้องสูดลมหายใจลึก ๆ ซ้ำ ๆ
“เชิญเด็กน้อยเรียงแถวขึ้นมาบนเวทีได้เลยค่ะ”
น้องครามในชุดเสื้อยืดลายเป็ดสีเหลืองสวมทับด้วยเอี๊ยมยีนส์ ในมือหิ้วช่อมาลัยพวงใหญ่ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาคุณลุงหมอที่สัญญาว่าจะมางานวันพ่อให้ ภวินทร์มองเด็กชายตรงหน้าที่ยืนยิ้มแฉ่งอย่างอารมณ์ดีก็อดส่งมือไปยีผมเจ้าตัวไม่ได้
“นักเรียนนั่งลงเตรียมตัวกราบคุณพ่อนะคะ”
เด็กชายตัวน้อยทรุดตัวลงในท่าเทพธิดา กระนั้นก็มองลุงหมอใจดีตรงหน้าด้วยท่าทีเขินอายจนแก้มกลมสุกปลั่งราวกับมะเขือเทศ พลันในอกก็รู้สึกดีใจ...ที่วันพ่อปีแรกน้องครามมีลุงภามเป็นป่าป๊าให้
“กราบคุณพ่อได้ค่ะ...สุขสันต์วันพ่อนะคะ”
สิ้นเสียงของพิธีกรเด็กน้อยทุกคนก็ก้มตัวลงไปกราบเท้าพ่อแม่...น้องครามก็เช่นกัน ภวินทร์มองเด็กน้อยที่กำลังกราบตนเองอยู่ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกราวกับเส้นเชือกที่บิดเป็นเกลียวถูกคลายปมออก
บางสิ่งในอกรู้สึกสึกความอบอุ่นที่ค่อย ๆ แผ่ซ่านเข้ามา หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้เหตุใดความสุขถึงก่อตัวได้มากขนาดนี้ มุมปากสวยได้รูปยกโค้งขึ้น คลี่รอยยิ้มบางเบาแสนอ่อนโยนออกมาโดยไม่รู้ตัว
(tbc)
- Writer
