#หลงเมียครั้งที่เจ็ด (1)

911 Words

07 #หลงเมียครั้งที่เจ็ด Zin rooftop bar (ซิน รูฟท็อป บาร์) “มึงพี้มาหรือไง ทำไมวันนี้ดูอารมณ์ดีแปลก ๆ” “เออ...ปากมึงน่ะ จะยิ้มเหี้ยไรนักหนา” ดีนและเมฆเอ่ยแซวพลางมองหน้านายแพทย์หนุ่มที่วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษซ้ำยังเอาแต่ยิ้มมุมปากจนน่าหมันไส้ไม่น้อย พอร์ชที่นั่งกระเหล้าเข้าปากอยู่เงียบ ๆ ลอบมองเพื่อนสนิทตนเองที่ไม่ปฏิเสธคำครหาก็ถามออกมาบ้าง “หรือว่ามึงเจอคนนั้นแล้ว?” “เปล่า” ภวินทร์หันมาสบตากับคนถามก่อนจะตอบกลับมาเสียงนิ่ง “แล้วเป็นเหี้ยไรคะเนี่ย” ดีนแสร้งพูดจีบปากจีบคอพลางยกมือเท้าสะเอวทั้งสองข้าง “ไม่เสือกนะคะ” “อุ๊ย” “หึ...กูเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งที่ไม่เคยเจอกันแต่รู้สึกเหมือนเคยเจอกัน แปลก ๆ แต่ก็ไม่อยากให้หายไปไหน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเจอหน้าทุกวัน” “อะไรของแม่งวะ...งงฉิบหาย” เมฆทำหน้าฉงนออกมาพลางมองไปที่เพื่อนของตนเอง สรุปเจอหรือไม่เจอนะ...กูชักงงแล้วสู “แล้วคนนั้นมึงลืมได้แล้วหรือไง” พอร์ชถามออกมาอีกครั้ง “ไม่มีทาง แต่กูรู้สึกเหมือนว่า...จะเป็นคนเดียวกัน” ภวินทร์ปฏิเสธออกมา ไม่ลืมและไม่มีวันลืม ความรู้สึกของเขามันบอกแบบนั้นจริง ๆ ร่วมเดือนที่เรารู้จักกัน คนที่ไม่ชอบเข้าหาใครแบบเขาน่ะหรือจะไปตามติดคุณแม่ลูกหนึ่ง ใช่...เขาติดจริง ๆ ติดจนเกือบโดนไล่ตะเพิดออกมาเพราะแวะไปหาทุกวันจนอีกคนเริ่มเหม็นขี้หน้า “มันจะเป็นไปได้ยังไง...ไม่บังเอิญไปหน่อยหรือวะ” เมฆพูดเสริมทัพในสิ่งที่ตนเองคิดเมื่อเห็นเพื่อนตนเองพูดหน้าเครียดก็เริ่มจริงจังขึ้นมา “กูเห็นด้วยกับไอเมฆนะ” “กูก็ไม่รู้ว่ะ...แต่ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น” ภวินทร์พูดอย่างจนใจ เธอคนนั้นก็ยังหาตัวไม่เจอ ส่วนคุณแม่ลูกหนึ่งก็ขยันทำให้เขาหลงไม่น้อย สิ่งเดียวที่เด่นชัดในตอนนี้คือความรู้สึกสับสน “กับคนนี้...มึงจริงจังหรือไง” “อืม...รู้แค่ว่าปล่อยไปไม่ได้” “เชี่ย...เอาจริงว่ะเพื่อนกู” ดีนเอ่ยแซวออกมา เหลือจะเชื่อ คนอย่างไอหมอภามเนี่ยนะจะลงหลักปักฐานกับใคร พรุ่งนี้โลกต้องแตกแน่ ๆ “...ถ้าจีบติดเมื่อไหร่จะพามาเปิดตัว” สิ้นเสียงของภวินทร์เมฆกับดีนร้องกรี๊ดดีดดิ้นสาวแตกออกมาทันที พอร์ชเผยยิ้มมุมปากพลางยกแก้วดื่ม...กับคนนี้ไอภามน่าจะจริงจังจริง ๆ ตั้งแต่คบกับมันมาไม่เคยเห็นมันจะพาใครมาเปิดตัวเลยสักคน พอจบประเด็นซักทอดคุณหมอหนุ่มชุดใหญ่ ทั้งสี่คนก็เปลี่ยนประเด็นกลับมาคุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป ทว่าความสงบคงอยู่ได้ไม่นานก็ถูกความวุ่นวายเข้ามาแทรกอีกครั้ง หญิงสาวร่างปราดเปรียวจากโต๊ะฝั่งตรงข้ามที่จ้องภวินทร์ตาเป็นมันตั้งแต่เข้ามาในร้านจนตอนนี้ก็ยังไม่ละสายตาไปไหน ดีนเองนึกสนุกอยากลองแหย่เพื่อนตนเองจึงยกแก้วทักทายกลุ่มของหญิงสาวทั้งโต๊ะ เพียงไม่นานร่างเพรียวในชุดเดรสสีแดงเพลิงรัดรูปย่างกรายเข้ามา ทุกคนรู้ว่าเป้าหมายของเธอในคืนนี้ไม่พ้นคุณหมอหนุ่มเป็นแน่ หญิงสาวหย่อนกายทรุดตัวลงนั่งบนตักแกร่งอย่างที่ยังไม่ได้ขออนุญาต วงแขนเล็กคล้องคอภวินทร์เอาไว้ก่อนจะบดเบียดร่างกายเข้าไปจนหน้าอกที่ใหญ่เกิดตัวแนบกับแผงอกกว้าง นัยน์ตาคู่ดุมองหญิงสาวด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย เรียวคิ้วขมวดหากันน้อย ๆ กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนเตะจมูกทำเอาหงุดหงิดไม่น้อย ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางเกินพอดีจนดูออกมองภวินทร์อย่างออดอ้อนทว่ากลับดูยั่วยวนในเวลาเดียวกัน “คืนนี้ไปต่อกับพราวนะคะ” “ออกไป” และใช่...คนอย่างภวินทร์อ้อมค้อมไม่เป็น “อะ อะไรนะคะ” หญิงสาวที่มั่นอกมั่นใจในตนเองเริ่มหน้าเจื่อนขึ้นมาเมื่อได้ยินถ้อยคำปฏิเสธก่อนจะถามย้ำด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่เชื่อหูตนเอง “ฉันจะไม่พูดซ้ำ” “!!!” สิ้นเสียงของร่างสูงที่ตนเองหมายปอง หญิงสาวผุดลุกขึ้นมาทันทีราวกับต้องของร้อนก่อนจะเดินกระแทกเท้ากลับไปยังโต๊ะของตนเองด้วยท่าทีฟึดฟัด ภวินทร์พรูลมหายใจออกมายาวเหยียด หัวเสียไม่น้อยเมื่อกลิ่นฉุนจนแสบจมูกของน้ำหอมแบรนด์ดังติดเสื้อผ้าของตนเอง ทว่าจังหวะที่กำลังยกเหล้าขึ้นมากลับต้องชะงักไปเมื่อถูกสายตาสามคู่ของเพื่อนตัวดีจ้องมองเป็นตาเดียว “มีอะไร” นายแพทย์หนุ่มถามเสียงห้วนก่อนจะยกแก้วเหล้า ดื่มรวดเรียวจนหมด “กูเชื่อแล้วว่ามึงจริงจัง...ขอโทษครับพ่อ” ดีนพร้อมพร้อมกับพนมมือชูขึ้นเหนือหัว “เสือสิ้นลายก็คราวนี้แหละ” เมฆแซวออกมา “กูชักอยากจะเห็นหน้าคนนั้นของมึงแล้วสิไอภาม” พอร์ชเอ่ยขึ้น “กูบอกแล้วไง...จีบติดเมื่อไหร่กูพามาเจอแน่” (tbc)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more