ภวินทร์หลงเมีย

#หลงเมียครั้งที่หก (2)

06

#หลงเมียครั้งที่หก

(ต่อ)

หลังจากนั้นเธอจึงต้องให้เบอร์ติดต่อและไลน์ส่วนตัวของตนเองแก่อีกฝ่ายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่กระนั้นข้อตกลงที่ว่าเจอกันสัปดาห์ละครั้งไม่ได้หมายความว่าวันอื่น ๆ จะส่งข้อความหากันไม่ได้

ฉะนั้นหลายวันที่ผ่านกล่องข้อความที่เคยเงียบเหงาไร้เสียงแจ้งเตือนของพันดาวจึงมีเสียงแจ้งเตือนทุกวันไม่ขาด ไม่ว่าจะเช้า เที่ยง เย็นหรือก่อนนอนก็จะมีข้อความของอีกคนส่งมาเสมอ

...ไหนเขาว่าหมองานยุ่งแทบจะไม่มีเวลากินเวลานอน แล้วทำไมนายแพทย์ภวินทร์ถึงขยันส่งข้อความให้เธอขนาดนี้ ไม่ทำงานทำการหรือไงกันนะ

ติ๊ง ๆ ๆ

Phawin

: พอดีเพื่อนผมเปิดร้านเบเกอรี่ใหม่ว่าจะแวะเอาขนมไปให้ชิมครับ

: มีรถคันใหม่ให้น้องครามด้วย

: ‘Phawin sent a photo’

พันดาวก้มลงอ่านข้อความที่ส่งเข้ามาอีกครั้ง...ล่อซื้อเก่งจริง ๆ เลยนะคุณหมอคนนี้ ทั้งเบเกอรี่ทั้งรถแข่งของเล่นนั่นมันของชอบของลูกชายเธอทั้งหมดเลยไม่ใช่หรือไง

pd.

: ถ้านัดรับคุณสะดวกไหมคะ

: วันพุธที่ผ่านมาคุณเพิ่งแวะเข้ามาเล่นกับน้องครามเอง

Phawin

: ไม่สะดวกครับ ใกล้จะถึงบ้านคุณแล้วด้วย

: แค่แวะเอาของไปให้

: นะครับ

เหมือนเธอจะได้ยินเสียงลูกชายตนเองส่งผ่านตัวอักษร ‘นะครับ’ ออกมา แต่แค่แวะเข้ามาคงไม่เป็นอะไรหรอก...มั้ง

เป็น...เป็นมาก เธอคิดผิดถนัด อีกฝ่ายบอกแวะเข้ามาหาแค่เอาของมาให้เท่านั้น แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้เข้ามานั่งต่อโมเดลรถฟอร์มูลล่าวันกับลูกชายของเธอกัน!

ขี้โกงชะมัด...รู้ว่าเธอแพ้ลูกอ้อนจึงหลอกล่อน้องครามให้มาอ้อนวอนขอร้องเธอว่าให้คุณลุงหมอเข้ามาเล่นของเล่นในบ้านได้ไหม คนมากเล่ห์ยิ้มหน้าระรื่นจนเธอหมั่นไส้ ครั้นจะไล่ให้กลับไปเธอก็โดนตัดพ้อจากทั้งพ่อทั้งลูกจำต้องยอมฝืนข้อตกลงให้อีกฝ่ายเข้ามาเล่นกับน้องครามในบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้

วันนี้ไม่ต้องขึ้นเวรเขาเลยมีเวลาว่างทั้งวันจึงมาสิงสถิตอยู่ที่บ้านของน้องครามตั้งแต่เย็น รู้ตัวอีกทีฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ภวินทร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะยืดเหยียดไล่ความเมื่อยขบจากการนั่งที่พื้นเป็นเวลานาน พลางกวาดสายตามองหาคนหน้าหวานไปด้วย

“หูววว...หอมจังเยยฮะ”

เด็กน้อยที่ถูกขัดจังหวะด้วยกลิ่นอาหารหอม ๆ จึงรีบวางของเล่นในมือลงพร้อมกับเงยหน้าสูดดมกลิ่นไข่เจียวทอดจนกระเพาะส่งเสียงร้องครืดออกมา

“หึ...ไปกินข้าวเถอะ” ภวินทร์ยิ้มขำออกมาเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องของเด็กน้อย มือหนาจูงมือเด็กน้อยก่อนจะเดินตามกลิ่นไปทันที

“ลูกหิวแล้วฮะหม่ามี๊...ไข่เจียวน่ากินสุด ๆ ไปเลย!”

เมื่อเข้ามายังครัวน้องครามรีบปล่อยมือออกก่อนจะวิ่งไปเกาะขอบโต๊ะ ดูเหมือนจะเล่นจนลืมความหิวไปเลย มารู้ตัวอีกทีไส้ก็กิ่วท้องก็ร้องไม่หยุดเสียแล้ว...ไข่เจียวของน้องคราม ต้มจืดสาหร่ายก็ของน้องคราม ผัดผักรวมก็ของน้องคราม ของโปรดของน้องครามทั้งหมดเยย!

พันดาวถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะอุ้มลูกชายตนเองขึ้นมาฝังจมูกลงไปสูดดมความหอมฟอดใหญ่อย่างนึกเอ็นดูจนลืมไปเลยว่ามีแขกอีกคนอยู่ในบ้านด้วย

“...” ภวินทร์ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปทำเพียงยืนกอดอกพิงกับกรอบประตูจ้องมองการใช้ชีวิตที่เรียบง่ายของสองแม่ลูก

...อยู่ ๆ ความอุ่นวาบแผ่ซ่านเข้ามาในอก เปี่ยมไปด้วยความสุขจนแทบล้นออกมา ทั้งที่ไม่เคยพบเคยเจอกันแต่ไม่รู้ทำไมถึงปล่อยทั้งคู่ไปไม่ได้ รู้เพียงแค่ว่า...อยากให้น้องครามและแม่ของเขาอยู่ในชีวิต

คนถูกจ้องหันขวับไปยังต้นตอก่อนจะพบว่าการกระทำของเธอทั้งหมดถูกนัยน์ตาคู่ดุกำลังจับจ้องไม่ละสายตา พันดาววางลูกชายตนเองลงก่อนจะกระแอมออกมาเบา ๆ

“เอ่อ คุณ...มีธุระไปไหนต่อไหมคะ”

“...”

“อ่า ถ้าไม่มี...อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ”

และก็เป็นอีกครั้งที่ภวินทร์ไม่รู้ตัวว่าริมฝีปากของเขาเผลอยกยิ้มเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่อาจนับได้

รู้เพียงแค่ว่าตั้งแต่พบเจอกับพริบพันดาวและน้องคราม มันเหมือนความรู้สึกส่วนที่ขาดหายไปได้รับการเติมเต็ม ความเหนื่อยล้าจากการทำงานในแต่ละวันเหมือนได้รับการปลอบปละโลมจนเหือดหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ

เธอกับน้องครามเล่นของอะไรใส่ฉันหรือเปล่านะ...ทำไมฉันถึงได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้

(tbc)