เช้าวันต่อมา
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันเผลอหลับไปตอนไหน พอสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกพี่คิวก็มานอนอยู่ข้างฉันแล้ว เก็บคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กไว้ให้ด้วย แถมยังกอดกันไว้อีกต่างหาก
"เตย... เตย..." แรงเขย่าเบาๆของใครบางคนพร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้ฉันต้องฝืนลืมตาตื่นขึ้นมานิดๆ "เตยหอม...ตื่น"
"อื้อ...เช้าอยู่เลย" ฉันหลับตาลงแล้วพูดกับเขา "อย่ามากวน~"
"ไปอาบน้ำเร็ว ตื่นเช้าวันเดียวเองนะเมื่อวานก็บอกไปแล้ว" บอกตอนไหนไม่เห็นจำได้เลย
ฉันยังคงนอนนิ่งเพราะความง่วงงัน ให้ตายเถอะเขากล้าปลุกฉันเวลานี้ได้ยังไง ดูแล้วมันคงไม่ถึงหกโมงด้วยซ้ำ
"เตย" พี่คิวเริ่มน้ำเสียงเปลี่ยนไปจากเดิมเมื่อฉันยังคงไม่ขยับเขยื้อน อะไรของเขากันนะทำไมชอบบังคับอยู่เรื่อยเลย แม้กระทั่งตอนจะหลับก็ยังบังคับให้ตื่น
เกลียด เกลียด เกลียด!!
พอเขาทำเสียงเข้มขู่แบบนั้นฉันจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นผู้ชายหน้าหล่อที่นั่งขมวดคิ้วมองมาอยู่
