พอเรากินเสร็จก็แยกย้ายกลับหอ ถึงหอปุ๊บฉันก็กระโดดขึ้นเตียงทันทีหวังจะนอนต่อ
"จะไปไหน" ฉันหันไปถามเมื่อเห็นเขาสะพายกระเป๋าตัวเอง ไม่ใช่ว่าอยากรั้งหรอกนะแต่เรื่องแม่เขาฉันยังไม่ลืมเลยจะทิ้งกันแบบนี้ได้ไง
"ไปส่งงานอาจารย์"
"ไปด้วยดิ กลัวผี" ว่าแล้วฉันก็รีบลุกจากเตียงเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองมายืนข้างเขา
"..." พี่คิวทำหน้าเหมือนกำลังตกใจแล้วเขาก็ขำออกมา "พูดจริง?"
"อืม เอาสร้อยพี่คิวออกไปด้วย เตยกลัวแม่พี่"
"อาการหนักแล้วนะเราอะ" เขาพูดแล้วเดินมาหยิบสร้อยคอล็อกเกตของตัวเองไป
"เดี๋ยวเตยไปหาเพื่อนดีกว่า ไม่ไปด้วยแล้ว"
"ไปด้วยกันดิ ไปได้วันเสาร์คนไม่เยอะ"
"ไม่ไป เปลี่ยนใจแล้ว"
"หลายใจว่ะ" สุดท้ายก็มาส่งฉันที่หอยัยเค้ก จากนั้นพี่คิวก็ไปส่งงานอาจารย์ เราแยกย้ายกันตรงนั้นและไม่ได้คุยหรือนัดอะไรกันอีก
ซึ่งหมายความว่าเขาอาจจะหายไปอีก เหมือนทุกๆครั้งที่เรามาเจอกัน แล้วเขาก็หายไปอีกหลาย
