ห้ามรัก NC20+ (เซตวิศวะ)

EPISODE 11 เลวยังไงก็ผัวเธอ 🔞 NC18+

"อย่านะ!"

"คุย" พูดจบเขากดรับสาย เสียงของยัยคะนิ้งก็ดังขึ้นมา

(ยัยเตย ฉันชักจะสงสัยละว่าพี่คิวแอบคุยกับใครหอแก)

"..." พี่คิวเหยียดยิ้มพร้อมกับหัวเราะในลำคอแต่สีหน้าของเขาไม่ได้พอใจเท่าไหร่

(แกได้ยินมั้ยวะ!) พอฉันไม่ตอบยัยคะนิ้งก็ทำเสียงแหลมขึ้นมา

"อื้อ!" ฉันพยายามจะไม่ส่งเสียงแต่ไอ้พี่คิวมันดันแกล้งใส่มาเต็มแรง แล้วยังก้มลงมาซุกหน้าดูดหน้าอกฉันอีก "แกเลิกสนใจผู้ชายคนนี้เถอะ เชื่อฉัน มันเลว! โอ๊ย!"

"เลวยังไงก็ผัวเธอนะ พูดถึงผัวดีๆหน่อย" เขากระซิบแนบหูอีกข้างของฉันที่อยู่คนละฝั่งกับโทรศัพท์มือถือซึ่งเขาจับมันไว้อยู่

(เป็นอะไรของแกยัยเตย แล้วพี่คิวไปเลวให้แกเห็นตอนไหน) ตอนนี้ไง เลวมากด้วย กัดมาได้ไงตอนนี้หัวไหล่ฉันมันเป็นรอยแล้วแน่ๆ

"..." ฉันได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะใช้เหตุผลไหนคุยกับยัยคะนิ้งดี "ฉันยุ่งอยู่ ค่อยคุยได้มั้ย"

(ฉันไปหาแกได้ปะ จะไปแอบดูว่าพี่เขาไปหาใคร) ยัยคะนิ้งมันอากาการหนักแล้วนะ

"ฉันไม่ได้อยู่หอ แค่นี้ก่อนนะ" พูดจบฉันก็พยายามจะดึงมือถือตัวเองมาจากพี่คิวแต่เขาไม่ให้เลยต้องพูดเสียงลอดไรฟันออกมา "เอามือถือเตยมา"

"เพื่อนเธอยังไม่อยากวางเลยนะ" เขาพูดกระซิบข้างหูอีกรอบ แล้วกดเปิดลำโพงวางมันลงข้างหมอน

(ยัยเตยเป็นอะไรของแก อยู่กับใครอะ อยู่ไหน อย่าบอกนะว่าอยู่กับผู้ชาย) เสียงของคะนิ้งยังคงดังออกมา ส่วนเขาก็ยิ้มกวนประสาทมองฉันอยู่

"อยู่ข้างนอกกับเพื่อน อื้อ... คนบ้า! อยากตายมั้ย"ฉันกระซิบด่าเขาเมื่อโดนแกล้งอย่างหนัก เขาเลื่อนใบหน้าลงไปดูดส่วนปลายถันแล้วขบมันเบาๆ ขณะที่เบื้องล่างก็ขยับเอวสอบเข้ามาถี่ยิบ

ไอ้บ้าคิว!!

"เพื่อนเขาเอากันแบบนี้เหรอ" พี่คิวซุกหน้าลงกับซอกคอแล้วกระซิบต่อ มือสองข้างประสานมือฉันแล้วบีบไว้แน่นเพราะไม่ยอมให้ฉันจับมือถือ

"คะนิ้งแกกดวางสายทีได้มั้ย มือฉันเปื้อน!" แล้วฉันก็พูดโกหกออกไป พยายามยามจะปรับเสียงให้เป็นปกติ เพราะไอ้คนตรงด้านบนมันยิ่งแกล้งฉันเรื่อยๆ ขยับเอวสอบอัดกระแทกเข้ามาเต็มแรงจนเสียงฉันที่พูดออกไปมันเกือบสั่นไปกับความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้น

(เออๆ ถ้าเข้าหอมาแอบดูด้วยนะ ฉันอยากรู้)

"อื้อ..." ไอ้บ้าคิว!

จังหวะที่ยัยนั่นกำลังจะกดวางสายพี่คิวก็ขยับเอวเข้าใส่ฉันแรงมากจนศีรษะฉันเกือบกระแทกเตียง

โคตรบ้าเลย!!

"วางทำไมกำลังสนุก" สนุกอะไรของเขาฉันจะบ้าอยู่แล้ว อกจะแตกตายเหมือนกำลังเป็นชู้กับผัวชาวบ้านอยู่เลย

"ทำบ้าอะไรของพี่ อยากให้เตยทะเลาะกับเพื่อนเหรอ! เตยไปทำอะไรให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจก่อนมั้ย!" ฉันพูดขึ้นด้วยความโมโห ไม่มีอารมณ์จะทำแล้วนะ

"เห็นเธอโมโหแล้วสนุกดี" เขาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดฉันเหมือนทุกครั้ง เหมือนคนอยากแก้แค้จริงๆนะหรือโกรธที่ฉันไม่ยอมไปฉีดยาคุมให้

"แต่เตยไม่สนุก ลุกไปเลยไม่ต้องทำ!"

"แน่ใจ? ว่าไม่สนุก" เขายิ้มแล้วผละมือออกจากฝ่ามือฉัน "ฉันก็แค่รำคาญเพื่อนเธอ"

"ก็ปฏิเสธยัยนั่นไปดิ"

"ทำแล้วแต่ยัยนั่นก็ยังตามตื้อ ไม่เห็นเหรอ" ไม่รู้จะเชื่อได้มั้ยแต่ที่เห็นอยู่มันก็ใช่จริงๆ

"หันหลังหน่อย" พูดจบเขาก็จับฉันพลิกตัวนอนหันหลังให้ทั้งที่เรายังเป็นหนึ่งเดียวกัน

"อ๊ะ! เตยไม่มีอารมณ์ทำแล้วออกไปเลยไอ้บ้า"

"พูดไม่เพราะอีกแล้ว อยากเจอแรงๆมั้ย" พูดจบเขาก็กดแผ่นหลังฉันที่นอนคว่ำอยู่แนบกับเตียงแล้วถาโถมร่างกายเข้ามาอีกยกใหญ่ ฉันทั้งร้องทั้งครางออกมาจนแทบไม่มีสติ แต่ก็ไม่ต่างจากพี่คิวนักหรอก

"อ๊า...ชอบว่ะเตย โคตรดี"

"อ๊า..."

เขากระแทกความแข็งแรงเข้าออกอยู่อย่างนั้น มือก็อยู่ไม่สุขหรอกสอดเข้ามาด้านล่างทั้งบีบทั้งขย้ำหน้าอกฉัน ปากก็จูบทั่วไหล่และซอกคอเสียงครางของเราทั้งคู่ดังระงมทั่วห้องไม่รู้ห้อง

"อะ มะ...ไม่ไหวแล้ว อ๊า...อร๊ายย"

พอเห็นฉันไปถึงอารมณ์หมายพี่คิวก็เร่งจังหวะทันที เขาขยับเข้าใส่เต็มแรงจนร่างกายของฉันเสียดสีกับผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ไปหมด

"อ๊า!!..."

น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยหยาดหยดลงกลางแผ่นหลังของฉันเมื่อคนด้านบนดึงแก่นกายออกมา

เขาเช็ดทำความสะอาดให้ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวฉันโดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ แล้วพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็ออกมานั่งทำงานต่อ

ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าตอนนี้มันคืออะไรกันแน่

เดินหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ไม่ได้ เพื่อนก็ยิ่งชอบเขาขึ้นทุกวันอีก ฉันควรทำยังไงดี ยิ่งอยากหนีเขาก็ยิ่งตาม

"ถ้าย้อนเวลาได้เตยจะไม่คุยกับพี่คืนนั้นเลย"

"แต่เธอย้อนเวลาไม่ได้" เขาเค้นหัวเราะในลำคอโดยที่ไม่ได้หันมามองฉันแม้แต่น้อย ทำเป็นนั่งทำงานของเขาต่อ "เสียใจด้วยนะ"

"อยากอยู่ห้องเตยก็อยู่ไปเลย" ว่าแล้วฉันก็ลุกออกจากเตียง ไปอาบน้ำแล้วกลับออกมาแต่งตัว

"จะไปไหน"

"เที่ยว" ตอบสั้นๆแล้วก็เดินไปเป่าผมแต่งหน้าต่อ

"หยุดบ้า เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม" เขาพูดเสียงเรียบแต่ก็ไม่ได้หันมามองฉัน

"มีสิทธิ์อะไรมาห้าม"

"เตย..." คราวนี้เขาหยุดทำงาน ปล่อยมือจากเมาส์แล้วหันมามอง "อย่าเพิ่งงอแงตอนนี้ได้มั้ยฉันรีบทำงาน"

"เตยไม่ได้งอแง แต่เตยไม่อยากอยู่ห้อง"

"..." พี่คิวพ่นลมหายใจออกมาเขาหันกลับไปที่จออีกรอบแล้วถามขึ้นมา "จะไปกับใคร"

"คนเดียว"

"กลับไปเปลี่ยนชุด"

ฉันไม่ตอบยังคงแต่งหน้าต่ออย่างไม่สนใจ ทำตัวเป็นเจ้าของทำไมในเมื่อก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน

"ถ้าไม่เปลี่ยนเธอเจอแน่"

คำพูดของเขาทำให้ฉันชะงักรีบตวัดสายตาไปมองด้วยความไม่พอใจ

"แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามเตย จะไปไหนทำอะไรก็เรื่องเตยมั้ยในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ!"

"เอากันมากี่ครั้งแล้วยังไม่รู้ตัวเหรอว่าต้องเป็นอะไร" คราวนี้เขาลุกขึ้นมาทำสีหน้าจริงจังมากจนฉันเริ่มใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือกำลังรู้สึกบางอย่างกับคำพูดนั้นของเขากันแน่

"..." ฉันรีบหลบหน้ากลับมาแล้วนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจกจนพี่คิวต้องเดินมาดึงข้อมือให้ลุกขึ้นฉันถึงได้พูดออกมาอีกครั้ง "เตยไม่ชอบพี่คิว เกลียดมากด้วย"

"..." เขาเงียบ ดันตัวฉันนั่งลงกับเตียง นั่งยองๆกับพื้นแล้วบีบมือฉันไว้แน่น "ทำไมถึงเกลียดฉันขนาดนั้น ตอนทำอะไรด้วยกันเธอก็มีความสุขไม่ใช่เหรอ"

"เพราะพี่เห็นแก่ตัว พี่คุยหลายคน ชอบบังคับจิตใจคนอื่น หลอกให้คะนิ้งชอบแล้วยังมาทำแบบนี้กับเตยอีก" ฉันบอกออกไปตามที่ตัวเองคิดหงุดหงิดทั้งเขาหงุดหงิดทั้งตัวเอง "พี่อยากให้เตยทะเลาะกับเพื่อน อยากให้คนอื่นเกลียดเตยใช่มั้ย"

"แค่นี้ใช่มั้ยเหตุผลที่เกลียดฉัน" มันแค่นี้ตรงไหนที่พูดมาทั้งหมดมันโคตรแย่เลยเขาไม่รู้ตัวเลยเหรอ

"..." ฉันเบือนหน้าไปมองทางอื่นไม่อยากมองแววตาที่เปลี่ยนไปของเขาตอนนี้ ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่านัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นมันเปลี่ยนไปจากวันแรกที่เราเจอกัน

"ที่เธอพูดมา ฉันทำแค่อย่างเดียวเองนะ" นิ้วโป้งลูบลงกับมือของฉันอย่างอ่อนโยนแล้วยิ้มมุมปาก "บังคับจิตใจเธอ นอกนั้นฉันไม่ได้ทำ"

คำพูดและการกระทำแบบนี้เขาจะสื่อถึงอะไรกันแน่นะ

ถึงฉันจะเคยมีแฟนมาแล้ว คบกันมาถึงห้าปีแต่ฉันก็ไม่เคยได้รับความรู้สึกประหลาดแบบที่เขาทำมาก่อน หรือมันเป็นการเอาใจของผู้ชายที่ช่ำชองเรื่องผู้หญิงแบบเขา

"พี่ทำแบบนี้ทำไม" ถึงจะถามออกไปแบบนั้นแต่ฉันก็กลัวคำตอบเหลือเกิน

"ไม่รู้เหมือนกัน"พี่คิวตอบแล้วเลื่อนสายตามามองที่มือเราทั้งคู่ แล้วเขาก็หยัดตัวลุกขึ้น

สุดท้ายคำตอบของเขาก็ไม่ได้ทำให้อะไรมันชัดเจนขึ้นเลย หรือเขาเองก็กำลังสับสนอยู่เหมือนกัน

"ถ้าพี่จะยุ่งกับเตย ก็ห้ามยุ่งกับคะนิ้ง"

"เพื่อนเธอนั่นแหละมายุ่งกับฉัน" พูดจบเขาก็เดินไปหยิบมือถือ เปิดหน้าต่างแชทที่คุยกับคะนิ้งยื่นมาให้ฉัน "ดูแล้วเข้าใจฉันใหม่"

ฉันจับมือถือของเขาเอาไว้ เลื่อนดูข้อความที่คะนิ้งส่งไปให้พี่คิวอยู่ฝ่ายเดียวแต่พี่คิวตอบมาไม่กี่ครั้ง

"ยิ่งเป็นแบบนี้เตยยิ่งไม่อยากยุ่งกับพี่ เตยรู้สึกไม่ดี" อยู่ๆขอบตาฉันมันก็ร้อนผ่าวขึ้นมา คะนิ้งดูเหมือนจะชอบพี่คิวมากเลย

ถ้ามันรู้ว่าฉันกับพี่คิวมีความสัมพันธ์แบบนี้ บางทีอาจจะมองหน้ากันไม่ได้ด้วยซ้ำ

"เตย..." ร่างสูงที่ยืนอยู่ถอนหายใจออกมาเหมือนคนรำคาญ "เธอทำฉันหงุดหงิด"

"..."

"เพื่อนคนนี้มันสำคัญกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอถามหน่อยคิดว่ายัยนั่นดีกับเธอเหรอถึงต้องดีด้วยขนาดนั้น"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง"

"..."พี่คิวไม่ตอบ เขาหมุนตัวกลับไปนั่งทำงานต่อ "จะรักเพื่อนก็หัดดูหน่อยว่ามันรักเธอมั้ย"

"ทำอย่างกับตัวเองมีเพื่อนแท้ เห็นมีแต่เพื่อนเที่ยว"

"..." แล้วเขาก็ไม่ตอบปล่อยให้ฉันหงุดหงิดอยู่คนเดียว ตัวเองก็ทำงานไปเงียบๆ

สุดท้ายฉันก็ต้องกลับมานอนดูซีรี่ย์และแอบมองดูแผ่นหลังของคนคนนั้นอย่างใช้ความคิด ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกสับสนวุ่นวายแบบนี้

แล้วที่เขาพูดมาเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงหรือแค่พูดเพราะไม่สนใจคะนิ้งและอยากให้ฉันทะเลาะกับเพื่อนแค่นั้นจริงๆนะ