ตอนที่ 3 : เลขานุการ... ที่ดี
1228 Words
ตอนที่ 3 : เลขานุการ... ที่ดี
ณดามาถึงพอดีกับที่สาวใหญ่ทั้งสามคนกำลังปรึกษาอะไรกันสักอย่างหน้าตาคร่ำเครียด รุ่นพี่แต่ละคนอายุห่างจากเธอมากกว่ายี่สิบปี นันทกานต์เป็นคนที่อยู่มานานที่สุด
“อ้าวคุณน้อง... ข้างนอกฝนตกหรือจ๊ะ?” คนทักทายผละจากเอกสารกองโตพอเห็นน้องเล็กสุด
ณดารีบคว้าเสื้อสูทบนโซฟานั่งทำงานของเธอมาคลุมบ่า ยกมือลูบแขนเสื้อตัวเองเพราะความหนาว
“แค่ตกปรอย ๆ ค่ะพี่นันต์ ดาเลยมาช้านิดนึง แต่ว่าเอกสารเรียบร้อย ส่งอาหารคลีนให้คุณวีณาตรงเวลาค่ะ”
“ดีเลยวันนี้น่าจะได้เลิกงานไวกันเนอะน้องแป๋ว” สาวใหญ่หันไปทางรุ่นน้องอีกคน สนทนากันเรื่องมื้ออาหารค่ำวันนี้หากว่ามีโอกาสรับประทานร่วมกันในเวลาเลิกงาน ก่อนนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้
“เอ้อน้องดา... ตารางประชุมพรุ่งนี้เอาไปให้คุณวีณาหรือยังนะคะ?”
“เรียบร้อยค่ะพี่ ดาเอาไปให้คุณวีเองที่บ้านเมื่อเช้า ช่วงนี้เธอบอกให้ดาไปหาไปช่วยดูเสื้อผ้ากับอาหารเช้าแทบทุกวันเลยค่ะ”
ที่จริงแล้วเป็นหน้าที่ของบัตเลอร์หนุ่ม ‘ภาคิน’ และ ‘ภากร’ เธอรู้ว่าพวกเขาทะเลาะกันแต่บอกใครไม่ได้ และการที่เจ้านายสาวเรียกใช้เธอบ่อย ๆ ก็เป็นเรื่องดี
“แล้ววันนี้น้องดาต้องรีบกลับบ้านไปดูคุณแม่หรือเปล่าคะ?”
“ไม่รีบค่ะพี่แป๋ว ดาจ้างพยาบาลประจำมาช่วยดูคุณแม่เวลาแกป่วยน่ะค่ะเป็นญาติห่าง ๆ ของดาเอง ดาคงไปขับรถให้คุณวีได้ต่อ”
“งั้นก็ดีเลยจ้ะ เผื่อพี่จะได้ฝากเอกสารไปด้วย”
กระดาษสีขาวหลายใบถูกหยิบใส่ซองอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย นันทกานต์ลุกมาหาเธอถึงโต๊ะจัดแจงซองสีน้ำตาลให้พร้อมชี้แจงว่าอันไหนเป็นของใคร
“อันนี้ให้คุณอนันต์นะคะ วางไว้บนโต๊ะท่านก็ได้ถ้าไม่เจอท่าน ซองนี้ของคุณวีค่ะ ส่วนของบอร์ดผู้บริหารพี่ส่งให้น้องดาทางอีเมลเนอะ”
“ค่ะพี่นันต์ ดาจะส่งถึงมือบอสเลยค่ะ” เธอรับปากเพื่อนร่วมงานอย่างสุภาพ เก็บซองเอกสารใส่ซองพลาสติกอีกชั้นหนึ่งเพื่อไม่ให้มันเปื้อนค่อยใส่ลงกระเป๋าหนัง โดยมีพี่สาวทั้งสองเข้ามาช่วยย้ำเตือนเรื่องงานอีกรอบ
ที่นี่ไม่ได้มีเลขานุการคนเดียว เจ้านายหนึ่งคนต่อเลขาฯ หนึ่งคนเพื่อการทำงานอย่างรวดเร็ว ณดาได้งานที่เหมาะสมกับตัวเธอไม่น้อยหน้าพี่ ๆ ที่ได้ทำงานกับท่านประธาน เรื่องเหน็บแนม อิจฉาริษยาจึงไม่เกิดขึ้นในที่ทำงานแห่งนี้ ทุกคนยังช่วยแบ่งเบาภาระเรื่องงานและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน
การได้รับความเอาใจใส่จากรุ่นพี่ ได้เพื่อนร่วมงานดี เจ้านายดี เงินเดือนสูงลิบทำให้ณดาอดนึกถึงบอสสาวไม่ได้
“คุณวีณาเธอน่ารักมากเลยนะคะ เนี่ย... วันก่อนดาโดนคุณภามคุณภีมบ่นว่าดาไปแย่งงานเขาทำ คุณภีมขู่ดาซะกลัวตัวงอเลยค่ะ แต่คุณวีปกป้องดาตลอด”
“น้องดาไม่ต้องคิดมากเรื่องคุณภีมคุณภามนะ เพราะว่าทางนี้น่ะโดนหนักกว่า สั่งเอา ๆ เรียกพวกพี่ว่ามนุษย์ป้าอีกแหนะ”
“ใช่ค่ะ... น้องน่ะโชคดีมากได้ทำงานกับคุณวีณา บอสวีรสนิยมดี ไม่จุกจิกเหมือนคุณพ่อ...”
“อุ๊ย... พูดเบา ๆ นะพี่นันท์ เดี๋ยวคุณอนันต์มาได้ยินเข้าจะเคืองเอา...”
เสียงหัวเราะดังในห้องเล็กแคบ ต่างคนนินทาเจ้านายแค่พอประมาณ เป็นเรื่องที่คุยกันได้ไม่น่าเกลียดจนเกินไปอยู่ในระดับแซว
ณดาเคยพบประธานบริษัทแค่เพียงผิวเผินเดินสวนกันไม่กี่ครั้ง อาจเพราะเธอมัวแต่ติดสอยห้อยตามเจ้านายสาวลุยงานข้างนอกเสียเป็นส่วนใหญ่ เธอพยายามนึกหน้าตาของเขาอยู่ จำได้ว่าเลขานุการรุ่นพี่เคยบอกว่าคนไหนเป็นใคร
“คุณอนันต์แกใจดีอยู่นะพี่นันท์ แค่ชอบโยนงานให้ทำเยอะหน่อย นี่แกเอาครีมมาแนะนำให้แป๋วใช้ด้วย...”
“ครีมอะไรคะน้องเแป๋ว?” คนถามก้าวพรวดไปหาปรีญาดาที่ไหวไหล่ยักคิ้วเป็นพรีเซนเตอร์ครีมลดรอยเหี่ยวย่น
“ครีมลดรอยตีนกากระชับหน้า ไนต์ครีมสำหรับทาตอนกลางคืนนะคะ ส่วนอันนี้มาสก์หน้าเกาหลี...”
“อุ๊ย... มิน่าคุณพ่อผิวดี๊ดี... ใช้ของดีนี่เองนะคะ”
ลับหลังแล้วหลายคนเรียกท่านประธานว่า ‘คุณพ่อ’ เพราะเขาเป็นคุณพ่อลูกติด จะเรียกพ่อม่ายก็ไม่ค่อยถูกใจนักเนื่องมาจากว่าเขาบังเอิญทำสาวที่ไหนไม่รู้ท้อง จากนั้นก็ฟ้องร้องฝ่ายหญิงเพื่อเอาลูกสาวมาเลี้ยงเอง
พี่ใหญ่สุดในห้องถือวิสาสะคว้ากระปุกครีมสีทองดูมีราคามาได้ ส่งสายตาอ้อนวอน “คุณน้องแป๋วขา กระปุกนี้พี่ขอแบ่งได้ไหมล่ะคะ? น้องเพิ่งอายุสี่สิบห้าเองให้พี่ใช้ดีกว่าเนอะ”
“พี่นันต์... รอบหน้าได้ไหมคะ?”
“อะไรกันคะคุณน้องแป๋ว... แค่นี้มาทำหวง งั้นพี่จดยี่ห้อไว้ก็ได้... กระปุกเท่าไรกันเชียว”
สองพี่สาวเลขาฯ รุ่นแม่กำลังเชือดเฉือนกันเพราะพวกหล่อนอยากหน้าเด็ก! คนหนึ่งทำตาโตพอรู้ราคาแพงโขของกระปุกในมือ เริ่มตั้งข้อสันนิษฐานต่าง ๆ นา ๆ ว่าท่านใช้ครีมยี่ห้ออะไรถึงได้เบ้าหน้าหล่อเหลาอ่อนเยาว์ไม่ต่างจากวัยรุ่น ยังไม่เลิกขอแบ่งครีมเทพใช้ด้วยความหวังว่าอยากให้ริ้วรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้ามันหายไป
ณดาหุบยิ้มไม่ลง เธอเกือบที่จะหัวเราะออกมา กว่าคนหนึ่งจะหันมาสนใจเธอเรื่องการดูแลผิวพรรณ
“คุณน้องผิวดี๊ดีนะคะอายุยังน้อยนี่เนอะ แต่ว่าสาว ๆ สวย ๆ ต้องระวังตัวด้วยนะ ที่นี่ไม่มีเลขาฯ อายุต่ำกว่าสี่สิบถึงสี่สิบห้าปีค่ะ เพราะ...”
“พี่นันท์…!” เสียงกระซิบตวาดในลำคอ สาวใหญ่ยกมือจุปากปราม ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“คุณน้องคนสวยรู้ว่าพวกพี่ยุ่ง ๆ อุตส่าห์สั่งชาเย็นมาให้ อร่อยมากเลยค่ะ พี่ลืมขอบคุณน้องดา ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่นันท์ ถ้าชอบทานดาสั่งให้ทานอีกนะคะ ร้านนี้อร่อยมากติด Wongnai ด้วย ร้านห้าดาวเลยค่ะ ว่าแต่เมื่อกี้พี่จะพูดอะไรเหรอคะ?”
“ไม่มี๊...” นันทกานต์ตอบเสียงสูง พยักหน้าเออออกับปรีญาดา
“ไม่มีเนอะ ไม่มีอะไรค่ะคุณน้อง งานเสร็จแล้วมีธุระอะไรก็ตามสบายเลยนะคะ”
“งั้นดาขอตัวก่อนนะคะ ไปหาคุณวีก่อน ดาลานะคะพี่ ๆ”
ณดายกมือไหว้อย่างนอบน้อมถ่อมตน เมื่อถึงเวลาบอกลากันแล้วจริง ๆ เธอหอบงานมากมายออกจากห้องไปพร้อมความสงสัยว่าพวกพี่ ๆ มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกเธอหรือเปล่า ถึงมันจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ในเมื่อเธอรับงานโดยตรง รับเงินเดือนจากบอสผู้หญิงคือคุณวีณาคนเดียว
- Writer
